vrijdag 3 juni 2011

New York (20.105km)


Ik kwam er achter dat op mijn laatste dag in Washington Ajax tegen DC United speelde, heel toevallig! Dat kon ik niet missen natuurlijk. Slechts een vierde van het stadion was gevuld maar ik had een prachtige plek vooraan waar ik opeens allemaal bekende Ajax spelers van heel dichtbij zag!



De Mc Donald's dichtheid is heel groot tussen Washington en New York, oftewel er wonen heel veel mensen, met heel veel auto's. De eerste dag ging ik over Route 1 naar Baltimore, MD. Geen vluchtstrook en ook geen feest. Veel verkeer, veel lawaai en veel gevaar. Dit is een beetje het verhaal van deze hele reis, het verkeer. Als er in alle landen dezelfde fietspaden als in Nederland zouden liggen dan was het allemaal een stuk rustiger en mooier geweest. Misschien had ik 100 jaar geleden deze reis moeten maken.



Eenmaal in Baltimore aangekomen kwam ik er bij het Visitor Center "natuurlijk" achter dat er gewoon een fietspad is dat van Washington naar Baltimore gaat.... helaas. Ik couchsurfte in Baltimore in de best geintegreerde buurt van de hele stad! Dat betekent daar dat wel 10 procent van de buurt blank was! (en 90 procent zwart) Na een dag in Baltimore te zijn gebleven ging ik op weg naar de volgende grote stad: Philadelphia.

De eerste 35 km waren weer levensgevaarlijk... maar ik leef nog steeds. Waar ik eerst door helemaal zwarte buurten heen reed ging ik opeens de "grens" over en was het allemaal blank. Na 35km eindelijk een vluchtstrook en het verkeer werd ook iets rustiger. Vlak voordat ik ging kamperen nog mijn eerste lekke band gehad sinds 4500! km.



In Philadelphia kon ik het adres makkelijk vinden omdat ze ook daar het orginele systeem van 1st 2nd 3rd st. gebruiken. Gewoon 40 straten verder fietsen en je bent waar je moet zijn.



2 dagen in "Philly" gebleven en toen aan de laatste 2 dagen van de reis begonnen. Het waren verassend rustige dagen mede mogelijk gemaakt door mijn uitvoerige onderzoek op Google Maps. De laatste nacht in mijn gammele tent... en de laatste dag op de fiets. Ik fietste door het stedelijke gebied van New Jersey en ergens midden in een woonwijk passeerde ik de 20.000km!!



Nadat ik Newark Airport (waar ik 2,5 maand geleden de VS binnenkwam) was gepasseerd werd de skyline van New York zichtbaar. De enige brug die ik over kon fietsen was 15km naar het noorden dus het duurde nog even voordat ik echt Manhattan bereikt had maar het is gelukt: missie volbracht.



Dit was het laatste bericht, iedereen heel erg bedankt voor het anonieme lezen en de niet anonieme reacties!

Natuurlijk is het ook een beetje jammer dat het nu het einde is. Maar het moet nu ook wel ophouden, ik heb genoeg gefietst. Ik zal het komende jaar weliswaar geen hongaar op een brommer tegenkomen, geen patrol in het patrolhuis, geen turkse thee drinken of dansen op een syrische bruiloft. Geen mooie berglandschappen zien in Iran en Turkije, niet tussen de apen kamperen in Maleisie of een week tussen de Thaise studenten in Khon Kaen verblijven, niet de dodelijke bergen en wegen van Laos overwinnen of het gekste verkeer in Vietnam, niet alle betonsteden van China doorfietsen of alle fastfood ketens in Amerika langsrijden maar in plaats daarvan gewoon simpel een beetje studeren in Nederland, ook leuk, toch?

De laatste foto's

vrijdag 20 mei 2011

Washington, DC (19.585km)

Vanuit Columbia ging ik, zoals altijd, weer verder. Hier begonnen ook de heuvels weer. Zoals ik nu al een tijdje bezig was ging ik twee dagen rijden, dus een nacht kamperen, om vervolgens bij het volgende couchsurfadres in Charlotte terecht te komen.

Het was een weg die ik helemaal volgde, niet veel bijzonders. Charlotte is een grote stad, net zoveel inwoners als Amsterdam maar twee keer zo groot want al die parkeertereinnen nemen nou eenmaal wat ruimte in. Daarnaast is het, na New York, het grootste financieele centrum aan de oostkust van de VS, heel wat mannetjes in dure pakjes.

İk kwam bij twee studenten terecht. Er woonde nog een derde in het apartement maar de relatie was niet zo succesvol. De andere student was namelijk een wiet rokende, altijd feestende mislukkeling. Er hing wat spanning in het apartement. Maar de couchsurfhost was heel aardig en ik ben met ze naar de kerk geweest en we zijn een beetje Charlotte rondgegaan.

Daarna weer hetzelfde gedaan. Twee dagen fietsen en een dag kamperen. İk kampeerde, zoals wel vaker, naast het bordje met 'No Trepassing, violaters will be prosecuted' maar als niemand weet dat ik er ben kan ook niemand mij prosecuten.

İn Burlington bleef ik 2 dagen bij de familie Allen. Mr. Allen kwam uit Burlinton en Mrs. Allen was Duits. Ze hadden 3 kinderen, allemaal volwassen maar ze woonden allemaal nog thuis! Voor het eerst sinds hele lange tijd zat ik opeens weer tussen een familie, Mrs. Allen kookde elke avond en Mr. Allen was de baas in huis.

De 3 dagen daarna fietste ik door de Countryside. Niet veel te beleven. Bomen en farmlands. İnmiddels de grens met Virginia gepasseerd en op weg naar de hoofdstad van Virginia, Richmond. İn Richmond een paar museums gezien en het Capitol, twee dagen 'gerust'. İk verbleef in Richmond bij Marina die bezig was haar studie af te ronden.

Vanuit Richmond had ik het gevoel dat ik er bijna was. Het was nog maar 7 dagen fietsen naar New York en ik had toch nog 21 dagen, genoeg tijd om even in Washington te blijven. Twee dagen later kwam ik in Washington aan. İk had een hele mooie Bicycle Trail naar Washington dus ik kon mooi het drukke stadsverkeer vermijden.

Washington is zoals ik het verwacht had, een echte politiek en hoofdstad. Veel monumenten en memorials. (Vietnam, Korea en tweede wereldoorlog, Lincoln en Madison memorial) The White House, Capitol, Pentagon en heel veel gratis nationale museums (Aır and Space, Art, History, American İndia en nog veel meer. İk ben hier al 4 dagen maar ben nog steeds druk bezig om het allemaal te zien. Mijn blogupdates komen niet heel vaak meer voor omdat ik nu in de VS ben en het niet echt interessant vind hier, het is bekend, voorspelbaar en niet echt speciaal.

Klik hier voor de fotos vanaf Columbia

donderdag 28 april 2011

Columbia (18.554km)



Nadat ik in Tallahassee me bij het tankstation weer vol energie had getankt ging de reis weer verder. Ik vertrok pas om 1 uur maar het lukte me toch nog om 80km te doen aan het einde van de dag. Hoe? Geen wind tegen! 's Avonds kwam ik op een plek uit waar ik weer werd aangevallen door de prikbeesten. De enige oplossing is (terwijl het 30 graden is) en lange broek en trui aandoen maar dan nog vliegen ze je mond, ogen en oren in. Heel irritant.



In Perry kwam ik bij het zoveelste gigantische Walmart Supercenter. Tegenover de Walmart zat een Dollar Tree (een winkel waar alles 1 dollar kost), dat is de winkel waar ik altijd boeken koop, voor 1 dollar per stuk dus! Zo lees ik nu tijdens de pauzes hoe een engelsman twee jaar gevangen heeft gezeten in een Russische Gulag vanwege 5 gram Hasj.

In Gainesville had ik weer een couchsurfadres. Ik werd meteen meegenomen naar de Poolparty maar daar aangekomen hield de muziek net op. De kamergenoot van Michael was de DJ maar die had net even iets teveel bier op. Al met al vond ik het niet zo'n leuk adres en ging ik er de volgende dag weer vandoor, op weg naar de Atlantische Oceaan!

Ik had een hele rustige dag waar ik pas om 9:30 vertrok, nadat ik mijn boek had uitgelezen. Uiteindelijk duurde het tot 12 uur voordat ik "echt" vertrokken was. Een paar uur later kwam ik bij de oostkust, in de oudste stad van de VS, St. Augustine.

Ik kon een paar dagen in een hostel blijven in St. Augustine maar de benen wilden niet. De paar dagen werden verkort tot 1,5 uur. Omdat St. Augustine de oudste stad is lopen er heel wat toeristen rond, die dan in treintjes worden rondgereden, het is ook een mooie stad. Alleen het fort, dat de Spanjaarden 400 jaar geleden hebben neergezet, stelde wat teleur.





10km na St. Augustine kwam ik in een park terecht aan de andere kant van de weg ten opzichte van de oceaan. Het was midden in een woonwijk maar er liep een smal weggetje dood, aan het einde kon ik dus wel kamperen. 's Avonds alleen nog "ontdekt" door twee jongens op een fiets maar verder heerlijk achter de schutting geslapen.

Het park was uitgerust met douche! 's Ochtends fris verder. Ik had de Atlantische Oceaan bereikt, dat betekent dat ik niet verder naar het oosten kan/ga rijden en de weg vanaf nu vooral noordelijk gaat, naar New York! Dit zorgde er ook voor dat ik voor het eerst in de VS meewind had. Eindelijk...

Ik had al het plan bedacht om weer eens veel km te gaan fietsen want dat was toch wel weer een tijdje geleden dat ik dat gedaan had, ik heb ten slotte alle tijd nu mijn vlucht pas op 7 juni vertrekt.

Na 32km een korte stop gemaakt voor het ontbijt. Na 65km een praatje gemaakt met een soort zwerver op een fiets die helemaal afdwaalde over Obama dit en Bush dat. Na 80km kort gestopt voor lunch. Het was half 2. Tijd om te denken dat er een record inzit. Dus ik besloot die dag voor de 160km te gaan. Na 130km nog even gestopt om wat te eten en bijna meteen weer op de fiets gesprongen, ik kon gewoon niet stoppen.

Na 162km moesten mijn benen toch even rusten dus in 10 minuten heb ik er nog een avondmaaltijd ingegooit en er was nog steeds tijd en energie. Die tijd en energie (en om eerlijk te zijn, ook de wind) brachten me pas na 201km tot stilstand. Een nieuw record!



Nu had dat record me wel een "probleem" opgeleverd, ik kon pas 3 dagen later in Savannah terecht en dat was nog maar 170km. 3 dagen dus maar een beetje een boek gelezen, heel rustig gefietst, veel tijd in de bibliotheken doorgebracht en een beetje niks gedaan om uiteindelijk in Savannah aan te komen.

Toen ik 's Ochtends Savannah binnenreed kwam ik toevallig James, mijn couchsurfhost, tegen die net op weg was naar zijn werk. Hij had de sleutel onder de bloempot gelegd voor me en zo stapte ik even later een vreemd leeg huis in.

Ik was niet de enige couchsurfer, er waren ook nog twee andere fietsers, allebei op weg naar het noorden. Daarnaast ben ik nog naar het mighty eigth airforce museum geweest en gewoon een beetje Savannah doorgegaan wat een leuk stadje is.



Zodra ik de rivier was gepasseerd vanuit Savannah was ik in South Carolina, staat nummer 7! De weg was niet echt heel interessant. Bossen, dorpen en asfalt. De dorpen bestonden meestal uit een tankstation en soms zelfs een kleine supermarkt. Ze hadden de namen: Denmark, Norway en Bamberg en ze waren vooral zwart gekleurd.



Nu ben ik alweer bij het volgende adres in de hoofdstad van SC, Columbia. Morgen naar de dierentuin en vandaag naar DOWNTOWN.

dinsdag 12 april 2011

Tallahassee, Florida (17.392km)




Die eerste plaats na Beaumont was Nederland! Bij de Walmart kwam er een man naar me toe "You must be doing what you have always wanted to do!". Daar gaf ik hem maar gelijk in en dat ik helemaal uit west Texas kwam gefietst.. hij vond het helemaal geweldig. Na Port Arthur ging ik een brug over en kwam in Louisiana terecht. Van een drukke weg werd het opeens een heel rustige weg door een mooi natuurgebied vlak langs de golf van Mexico. Een heel vlak landschap met veel water en vogels. Ik had besloten om vanaf 90 km een kampeerplek te zoeken, maar zoals wel vaker het geval is zag ik de eerste geschikte plek pas na 105km omdat ik aan de rechterkant de zee had en aan de linkerkant een hek me allemaal koeien erachter en als je toch na 90km echt wil stoppen kan dat heel irritant zijn.






Cameron was het enige serieuze dorp in 200km natuurgebied. Ze hadden zelfs 1 winkel. Daar ontmoette ik een motorrijder uit Kentucky. Hij had de dag ervoor 1100km gereden (van 7 uur 's ochtends tot 12 uur 's avonds) en was op weg naar Mexico voor een paar nieuwe tanden, hij miste namelijk wat voortanden en in Mexico was het nou eenmaal goedkoper. Hij wilde me per se zijn adres geven voor als ik nog in Kentucky kwam, een aardige rare man! Na Cameron kwam ik tussen de krokodillen terecht. Links en rechts hoorde ik ze het water in plonsen als ik langs kwam rijden, ze waren banger voor mij dan ik voor hun. Toen ik er een op 100 meter van mijn tent zag liggen besloot ik om me er maar niet druk over te maken.



In Abbeville kwam ik weer in de bewoonde wereld terecht. In de VS hebben ze bijna geen internetcafe's maar wel overal internet. Daar heb je echter wel een computer voor nodig en die heb ik niet maar gelukkig kan ik altijd nog bij de bibliotheken terecht.

De dag erna zag ik om half 5 opeens heel erg donkere wolken voor me, onweer was onderweg. Ik dook snel een zijpad in waar ik aan het eind, naast de treinrails, weer een plek had gevonden om te slapen. Half 5 is wat aan de vroege kant (het is pas om 8 uur donker) maar het zag ernaar uit dat het onweer elk moment los kon barsten. Uiteindelijk duurde het tot midden in de nacht maar gelukkig is mijn tent nog waterdicht.

In Houma had ik een couchsurfadres bij Korey. Dus nadat ik na 5 dagen weer mijn eerste echte douche kon nemen en de saaie dingen van Houma had gezien was ik op weg naar New Orleans.



New Orleans is ten minste een echte stad. Niet een saaie gemiddelde amerikaanse stad waar niks de doen is, alle fast food ketens naast elkaar zitten, de stadcentra uitgestorven zijn op een paar zakenmensen na en alles gemaakt is voor de auto. Ik kampeerde vlak voor New Orleans en de dag erna vlak erna. Toen ik de brug over de Misissippi River heen reed, die duidelijk niet geschikt was voor fietser, werd er door een paar bouwvakkers geschreeuwd "What the hell is that guy doing?!" en "You're not supposed to be riding over here!", alsof ik een andere optie had.







Op het fietspad langs de rivier kwam er een man naast me rijden die me spontaan in zijn huis uitnodigde, ik had al een couchsurfadres in Gulfport de dag erna dus ik heb hem vriendelijk bedankt maar zijn aanbod niet aangenomen. Vlak na New Orleans kwam ik op een heel smal pad terecht dat ik met Google Maps gevonden had, na 10km eindigde het in een bouwplaats. Ze waren bezig met dijken te bouwen. Gelukkig kwam er een hele aardige man naar me toe die absoluut een oplossing wilde bedenken want hij wilde me niet 6 miles terugsturen. Hij vond dat ik niet verder kon fietsen omdat er een paar vrachtwagens aankwamen dus besloot hij met de pick up voor me te gaan rijden. Na 1 km stopte hij en moest ik mijn fiets maar in de achterbak doen omdat de grond te zacht was. 2 km later werd ik afgezet bij Highway 11. Een totaal overbodige lift, we waren 5 vrachtwagens tegengekomen waar ik makkelijk langs had gekunt en de grond was prima bereidbaar.

New Orleans heeft de langste brug ter wereld, de Causeway bridge (38.42km). Daar mocht ik natuurlijk niet over rijden maar de brug waar ik over reed was toch 7km wat zonder vluchtstrook ook heel lang lijkt.




In Gulfport, Misissippi kwam ik bij Steph en Joe terecht. Ik kon wel even twee dagen rust gebruiken.

Daarna de kust verder gevolgd maar de wind maakte dat ik het steeds minder en minder leuk begon te vinden. De hele tijd met 15km/h doorrijden terwijl je benen helemaal leeg voelen maakte me soms wel gek.

In Alabama kwam ik de eerste andere fietsers tegen, 2 mannen die van California naar Florida rijden. We gingen samen de pond over van Dauphin Island naar Fort Morgan. Naast meeuwen en olieplatformen waren er ook dolfijnen te zien!

Ondertussen ging de wind maar door en werd ik gewoon gek van alles. Vooral van alles wat ik mis. Een lekker bed, een stoel waar ik op kan zitten, een TV waar je een film op kunt kijken, wakker kunnen worden zonder dat je alles weer in moet pakken en weer 100km moet gaan rijden, niet meer leven zonder douche, niet meer het lawaai van het langsrazende verkeer de hele dag lang, niet meer het zoeken naar een kampeerplek, niet meer al die insecten die op me heen vliegen, niet meer overal altijd alles nieuw, niet meer de hele tijd alleen enz. enz.






Toen ik de volgende dag wat meer landinwaarts ging en de wind verdween ging het wel weer een stuk beter. Alle problemen waren weliswaar niet opeens opgelost maar het ging allemaal een stuk beter. Inmiddels was ik alweer een staatsgrens gepasseerd en in Florida!

Nadat ik 3 dagen "rustig" heb kunnen doorfietsen gaat het nu wel weer een stuk beter. Ik ben al bijna op de helft in de VS en ik kan hier lekker even niks doen ik Tallahassee!

Klik hier voor de foto's vanaf Beaumont.

donderdag 24 maart 2011

Beaumont, TX, USA (16.066km)

Ik ben niet in Japan en ik ga niet naar Japan. Ik ben ook niet in Zuid Korea en ook niet in China en ook niet in Vietnam en ik ben ook niet op nog veel meer plaatsen. Maar ik ben wel in the Verenigde Staten!!!

Vanuit Ha Noi was de weg net zo druk als dat de weg Ha Noi in was. Eenbaansweg met al het verkeer erop gegooid. Het regende ook wat ervoor zorgde dat er wat modderpoelen onstonden. Geweldig dus. Niet lang nadat ik Ha Noi uitreed kwam bedacht ik dan ook "als dit zo blijft vlucht ik op een vlucht vanuit Hong Kong". Nadat ik de hele dag in deze omstandigheden toch maar door bleef rijden had ik er in het eind helemaal geen zin meer in. Maar daar stond opeens een hotel. Voor 7 euro... Dat is dus een aardig prijskaartje voor een hotel dat in het midden van nergens staat in Vietnam. En dat betekent dan weer dat ik een hele mooie kamer kreeg. Zoiets waar je in Nederland 70 euro voor betaald. Inclusief mooie badkamer en groot plat TV ding.

Die kamer maakte me wel weer blij en ik kon weer met nieuwe energie verder. Maar..... de volgende dag was hetzelfde. Inmiddels was ik ervan overtuigd dat ik Hong Kong uit zou vliegen. Hoe langer ik erover nadacht hoe beter het plan leek. Niet alleen vanwege het verkeer maar gewoon vanwege alles. De taal die ik nergens begreep. Het goede normale eten wat heel moeilijk te vinden was. De aandacht van al die mensen die op hun stinkende Honda motors voorbij komen rijden om dan vervolgens 3x achterom te kijken om mij is beter te bekijken. En dat bij elke motor.... en dat zijn er veel. En op een gegeven moment heb je er gewoon genoeg van. Van alles. En natuurlijk is het ook leuk om nog een ander deel van de wereld mee te pakken.

Na 200km kwam ik langs de havenplaats Cua Ong en daarna werd de weg opeens een stuk rustiger. Niet meer de hele tijd dat getoeter overal en gewoon rustiger.



Na 2 nachten gekampeerd te hebben in Vietnam kwam ik bij de grens met China! Het grote China! En groot was het.



Na de grens waren er een paar dingen anders. De wegen veranderden van eenbaanswegen naar grote "boulevards" door de betonnen blokken van China. De winkeltjes veranderden in grote supermarkten (met alleen maar Chinese producten). Het schrift veranderde van leesbaar naar onleesbaar. Er stonden overal hijskranen want China is bezig zich flink te ontwikkelen, en alles is daaraan ondergeschikt.





China was echt China. Mensen die hard werken maar weinig verdienen. Vuurwerkfabrieken en nog wel meer "made in China" fabrieken. Veel mensen op de fiets, of op elektrische ! brommers.








Vlak na de grens ging ik proberen geld te wisselen. De chinezen zijn chinees dus ze spreken geen engels maar uiteindelijk kwam ik bij de "bank of China" terecht. De enige bank in Dongxing die euros kon wisselen. Zonder een gemeenschappelijke taal kon ik toch 50 euro wisselen. De eerste echte grote plaats in China was Qinzhou. De weg ernaartoe staat soms alleen in het Chinees aangegeven maar uiteindelijk maar 20km opgefietst. Qinzhou... nou ja, chinese stad. Wat mij betreft lijken ze allemaal op elkaar. In de laatste 30 jaar neergezet en 100x zo groot geworden. In tegenstelling tot Laos/Cambodia/Vietnam zijn ze in China wel in staat om een degelijke infrastructuur te creeren, er was dan ook overal een snelweg. Fietsers niet toegestaan natuurlijk maar het zorgde er in ieder geval voor dat er heel wat verkeer van weg 325 afgehaald werd zodat ik de 500km die ik op deze weg fietste rustig en normaal kon doorbrengen. Na 5 nachten kamperen had ik besloten dat ik toch maar een douche nodig had en een hotel kon gebruiken en ging ik in Suixi op zoek naar een hotel. Het eerste guesthouse waar ik terechtkwam maakte me duidelijk dat ze geen buitenlanders wilden/konden toelaten. Ze stuurden me naar het grootste hotel van Suixi wat er als een soort Chinees 5 sterren hotel uitzag van 25 verdiepingen. Ze vroegen er dan ook een echte chinese 5 sterrenprijs voor, 24 euro. Dat "kon" ik niet betalen dus ik ging op zoek naar wat goedkopers. Uiteindelijk toevallig, nadat ik bij een ander hotel was weggestuurd, bij een "4 sterren" hotel terechtgekomen van slechts 15 verdiepingen voor 16 euro.






Inmiddels had ik de vliegtickets al geboekt. 5 vluchten in totaal. Ik had bedacht om in New York City te eindigen dat betekende dus dat ik ergens heen zou "moeten" vliegen wat op ongeveer 5000km van New York ligt zodat ik mijn doel van 20.000km kan halen. Texas klonk wel leuk alleen de grote steden (Houston, San Antonia, Dallas) lagen wat te dicht bij maar voor 40 euro kon ik naar Midland, west Texas vliegen. Nadat ik gehoord had dat George Bush daar is opgegroeid heb ik het ticket geboekt, of eigenlijk dus 3 tickets, Hong Kong - New York, New York - Houston en Houston - Midland. 25,5 uur reistijd en 20 uur vliegtijd!

Maar eerst moest ik nog naar Hong Kong. Nog wat grote Chinese steden doorgefietst totdat ik in Yangjiang kwam. Daar kon ik de weg met het nummer dat hetzelfde is als het aantal dagen van het jaar op. De 365 was een hele mooie rustige weg. Hij volgde redelijk de kust en er was geen wind, veel fietsers weinig verkeer. Leuke chinese dorpjes en rijstvelden. En gewoon heel lekker fietsen. Na weer 4 dagen gekampeerd te hebben, wat echt niet altijd even makkelijk is met die chinezen die overal wonen, kwam ik in Doumen aan. In Doumen kwam ik een Chinese jongen tegen. Maar dit was niet zo maar een Chinees, dit was een chinees die engels sprak en hij zat ook nog op de fiets. Hij ging net zoals ik naar Zhuhai dus we zijn samen naar Zhuhai gefietst waar hij zijn hond, die in een sporttas zat, naar de dierenkliniek bracht. Hij boodt me aan om me naar de grens met Macau te brengen, ik had geen idee welke richting ik op moest en met die chinezen.... dus nam ik het aanbod graag aan.



Wikipedia:

De Speciale Bestuurlijke Regio Macau van de Volksrepubliek China oftewel Macau of Macao is een klein stadseiland aan de zuidelijke kust van de Volksrepubliek China. Het ligt 70 kilometer ten zuidwesten van Hongkong en 145 kilometer van Kanton. Macau bestaat uit drie eilanden die met bruggen en dammen met elkaar verbonden zijn: het hoofdeiland Macau, het middelste eiland Taipa en het zuidelijkste eiland Coloane. Het werd gesticht door de Portugezen in 1557 en was daarmee de oudste Europese kolonie in China. De Portugese regering droeg de soevereiniteit over het gebied over aan de Volksrepubliek China in 1999; het wordt nu bestuurd als een Speciale Bestuurlijke Regio van China. De moedertaal van de inwoners van Macau is Kantonees.

Naast historische koloniale overblijfselen zijn de grootste attracties van Macau de casino's.

In 2005 werd het historische centrum van Macau door UNESCO tot Werelderfgoed verklaard.



Ik moest dus echt China uit en een officiele grens over naar Macau. Macau is Casino Casino Casino en daarnaast staan dan nog 10 casinos. Ik was van plan om er een nacht te blijven maar vond het er niet echt interessant uitzien. En de slaapplaatsen waren ook nog heel duur. Dus ik pakte maar de supersnelle catamaranboot naar Kowloon, Hong Kong.

En daar stond ik opeens met mijn fiets in Hong Kong. Begonnen in Kuala Lumpur, gewoon maar door blijven fietsen en uiteindelijk kom je in Hong Kong terecht. Ik kwam terecht in de Chungkin Mansions van Hong Kong. Een 15 verdiepingen tellend gebouw vol met guesthouses. Ik kreeg een minikamer met alles wat erin past erin (dubbelbed, tv, airco, douche, wc) voor 20 euro.

Wikipedia:

Hongkong (ook vaak als Hong Kong gespeld; officieel de Speciale Bestuurlijke Regio Hongkong van de Volksrepubliek China) is een in Zuidoost-Azië gelegen Speciale Bestuurlijke Regio van de Volksrepubliek China (net als Macau). De officiële naam van het gebied is dan ook Speciale Bestuurlijke Regio Hongkong van de Volksrepubliek China. Het gebied bestaat uit 236 eilanden met een totale oppervlakte van 1.099 km², en grenst aan de Zuid-Chinese Zee. Er wonen 7.055.071 (2009) mensen.

De volgende dag ging ik naar mijn couchsurfadres bij Ajay in Aberdeen, Hong Kong Island. Hij woonde op de 15de verdieping. Klinkt hoog maar is heel normaal in Hong Kong. Alles is hoog. Hong Kong is een grote torenstad. Overal hoge torentjes van minimaal 20 verdiepingen. Ze hebben dan ook heel veel mensen en weinig ruimte.








3 dagen Hong Kong "bekeken". Bij de grootste fietsenwinkel van Hong Kong een fietsdoos gevonden en op 11 maart stond ik opeens met mijn fiets en tassen op Hong Kong International Airport. In de VS mag ik maximaal 90 dagen blijven en om binnen te komen moet ik er ook een ticket uit hebben. Dus mijn ticket vanaf New York via Reykjavik naar Amsterdam had ik ook al geboekt. Ik vertrek 7 juni vanuit New York en kom 8 juni aan op Schiphol.





De eerste vlucht naar New York duurde 15,5 uur en in 15,5 uur legde ik dezelfde afstand af als waar ik 7,5 maand over gefietst had. 15000km.

Nog een paar uur naar Houston gevlogen en 1,5 uur naar Midland en op het vliegveld werd ik om 11 uur 's avonds gewoon opgehaald door Daniel en Becca (couchsurfing). Daar was ik heel blij mee, onderweg heb ik niet geslapen en toen ik eindelijk in slaap viel was het 11 uur 's ochtends Hong Kong Time. Ik was al 29 uur wakker.

Ik ben twee dagen in Midland gebleven waarbij ik geracet heb in de Corvette van Daniel (0 naar 160km/h in 7 seconden!) en de volgende dag werd ik meegenomen naar de "farm" om een shotgun en een paar pistolen te gebruiken. Een hele mooie start in Texas!





Zoals China bijna precies was wat ik verwacht had zo was ook de VS precies wat ik verwacht had. Het is gemaakt voor de auto, je kan alles doen vanuit je auto. Je bankzaken, je boodschappen en natuurlijk hebben ook de 10 verschillende fast food ketens die naast elkaar zitten allemaal een drive-thru! Aan de gigantische Wal-Mart moest ik ook even wennen na alle miniwinkeltjes in Azie. Maar de Amerikanen houden wel van veel/vet/fastfood eten... dat is duidelijk.

14 maart uit Midland vertrokken, ik kwam in het echte Texas terecht. Waar ze allemaal praten met het accent van de countrysongs. Er veel cowboyhoeden en laarzen tevoorschijn komen, overal olie wordt ge-jakninkt. De landschappen geel/bruin en dor zijn en natuurlijk overal Ranches staan met hele grote stukken land.







Tussen Midland en Beaumont heb ik 9 dagen gekampeerd. Helaas hebben ze in Texas overal hekken omheen. Ook als er in de wijde omtrek geen dorp te vinden is staat er om elk stukje land nog prikkeldraad. Dus ik heb een paar keer illegaal op iemands land gestaan. Daarnaast heb ik nog onder een bruggetje geslapen, op een begraafplaats, in de bosjes en naast de spoorrails.







De wegen zijn goed, de wegen zijn Amerikaans, alles is Amerikaans. De eerste 2 dagen waren helemaal vlak zonder al te veel wind. Ik reed op een hoogvlakte van 900meter. 200km, 3 dorpen en veel ranches later kwam ik aan in San Angelo. En na San Angelo begon de wind te waaien.... vanuit de verkeerde kant. Langzamerhand ging de kleur van de omgeving over vaan geel/bruin naar groen. Het werd ook steeds heuvelachtiger waardoor de wind af en toe geblokeerd werd maar ik heb heel wat gevochten. In Austin, de hoofdstad van Texas, begon het echte groene landschap. En de wind bleef maar waaien.












Austin is zo'n beetje de fietshoofdstad van de Verenigde staten, vergeleken met Amsterdam stelt het helemaal niks voor maar voor Amerikaanse begrippen zit "iedereen" op de fiets.





Na Austin nog 3 dagen tegenwind gehad en toen.... 1 dag geen wind en toen..... 1 dag meewind! Om uiteindelijk in Beaumont terecht te komen.






Amerika bevalt tot nu toe wel heel goed. Soms komt er een Amerikaan een praatje maken. Een man vertelde trots dat hij een rondje Nederland had gefietst! Twee keer is mijn een kampeerplek aangeboden maar dat was de verkeerde kant op of op het verkeerde moment van de dag. Maar het raarste is nog wel dat ik alles begrijp, alle bordjes en alles wat gezegd wordt (ondanks het countryaccent). Heel makkelijk, ik ben blij dat ik niet in een anonieme Chinese stad zit nu maar vind het ook jammer dat ik de "andere" wereld heb verlaten. Maar Amerika bevalt goed.

Klik hier voor de foto's vanaf Ha Noi, Vietnam
Klik hier voor de foto's van China/Hong Kong
Klik hier voor de foto's van de USA