Vanuit Ha Noi was de weg net zo druk als dat de weg Ha Noi in was. Eenbaansweg met al het verkeer erop gegooid. Het regende ook wat ervoor zorgde dat er wat modderpoelen onstonden. Geweldig dus. Niet lang nadat ik Ha Noi uitreed kwam bedacht ik dan ook "als dit zo blijft vlucht ik op een vlucht vanuit Hong Kong". Nadat ik de hele dag in deze omstandigheden toch maar door bleef rijden had ik er in het eind helemaal geen zin meer in. Maar daar stond opeens een hotel. Voor 7 euro... Dat is dus een aardig prijskaartje voor een hotel dat in het midden van nergens staat in Vietnam. En dat betekent dan weer dat ik een hele mooie kamer kreeg. Zoiets waar je in Nederland 70 euro voor betaald. Inclusief mooie badkamer en groot plat TV ding.
Die kamer maakte me wel weer blij en ik kon weer met nieuwe energie verder. Maar..... de volgende dag was hetzelfde. Inmiddels was ik ervan overtuigd dat ik Hong Kong uit zou vliegen. Hoe langer ik erover nadacht hoe beter het plan leek. Niet alleen vanwege het verkeer maar gewoon vanwege alles. De taal die ik nergens begreep. Het goede normale eten wat heel moeilijk te vinden was. De aandacht van al die mensen die op hun stinkende Honda motors voorbij komen rijden om dan vervolgens 3x achterom te kijken om mij is beter te bekijken. En dat bij elke motor.... en dat zijn er veel. En op een gegeven moment heb je er gewoon genoeg van. Van alles. En natuurlijk is het ook leuk om nog een ander deel van de wereld mee te pakken.
Na 200km kwam ik langs de havenplaats Cua Ong en daarna werd de weg opeens een stuk rustiger. Niet meer de hele tijd dat getoeter overal en gewoon rustiger.
Na 2 nachten gekampeerd te hebben in Vietnam kwam ik bij de grens met China! Het grote China! En groot was het.
Na de grens waren er een paar dingen anders. De wegen veranderden van eenbaanswegen naar grote "boulevards" door de betonnen blokken van China. De winkeltjes veranderden in grote supermarkten (met alleen maar Chinese producten). Het schrift veranderde van leesbaar naar onleesbaar. Er stonden overal hijskranen want China is bezig zich flink te ontwikkelen, en alles is daaraan ondergeschikt.
China was echt China. Mensen die hard werken maar weinig verdienen. Vuurwerkfabrieken en nog wel meer "made in China" fabrieken. Veel mensen op de fiets, of op elektrische ! brommers.
Vlak na de grens ging ik proberen geld te wisselen. De chinezen zijn chinees dus ze spreken geen engels maar uiteindelijk kwam ik bij de "bank of China" terecht. De enige bank in Dongxing die euros kon wisselen. Zonder een gemeenschappelijke taal kon ik toch 50 euro wisselen. De eerste echte grote plaats in China was Qinzhou. De weg ernaartoe staat soms alleen in het Chinees aangegeven maar uiteindelijk maar 20km opgefietst. Qinzhou... nou ja, chinese stad. Wat mij betreft lijken ze allemaal op elkaar. In de laatste 30 jaar neergezet en 100x zo groot geworden. In tegenstelling tot Laos/Cambodia/Vietnam zijn ze in China wel in staat om een degelijke infrastructuur te creeren, er was dan ook overal een snelweg. Fietsers niet toegestaan natuurlijk maar het zorgde er in ieder geval voor dat er heel wat verkeer van weg 325 afgehaald werd zodat ik de 500km die ik op deze weg fietste rustig en normaal kon doorbrengen. Na 5 nachten kamperen had ik besloten dat ik toch maar een douche nodig had en een hotel kon gebruiken en ging ik in Suixi op zoek naar een hotel. Het eerste guesthouse waar ik terechtkwam maakte me duidelijk dat ze geen buitenlanders wilden/konden toelaten. Ze stuurden me naar het grootste hotel van Suixi wat er als een soort Chinees 5 sterren hotel uitzag van 25 verdiepingen. Ze vroegen er dan ook een echte chinese 5 sterrenprijs voor, 24 euro. Dat "kon" ik niet betalen dus ik ging op zoek naar wat goedkopers. Uiteindelijk toevallig, nadat ik bij een ander hotel was weggestuurd, bij een "4 sterren" hotel terechtgekomen van slechts 15 verdiepingen voor 16 euro.
Inmiddels had ik de vliegtickets al geboekt. 5 vluchten in totaal. Ik had bedacht om in New York City te eindigen dat betekende dus dat ik ergens heen zou "moeten" vliegen wat op ongeveer 5000km van New York ligt zodat ik mijn doel van 20.000km kan halen. Texas klonk wel leuk alleen de grote steden (Houston, San Antonia, Dallas) lagen wat te dicht bij maar voor 40 euro kon ik naar Midland, west Texas vliegen. Nadat ik gehoord had dat George Bush daar is opgegroeid heb ik het ticket geboekt, of eigenlijk dus 3 tickets, Hong Kong - New York, New York - Houston en Houston - Midland. 25,5 uur reistijd en 20 uur vliegtijd!
Maar eerst moest ik nog naar Hong Kong. Nog wat grote Chinese steden doorgefietst totdat ik in Yangjiang kwam. Daar kon ik de weg met het nummer dat hetzelfde is als het aantal dagen van het jaar op. De 365 was een hele mooie rustige weg. Hij volgde redelijk de kust en er was geen wind, veel fietsers weinig verkeer. Leuke chinese dorpjes en rijstvelden. En gewoon heel lekker fietsen. Na weer 4 dagen gekampeerd te hebben, wat echt niet altijd even makkelijk is met die chinezen die overal wonen, kwam ik in Doumen aan. In Doumen kwam ik een Chinese jongen tegen. Maar dit was niet zo maar een Chinees, dit was een chinees die engels sprak en hij zat ook nog op de fiets. Hij ging net zoals ik naar Zhuhai dus we zijn samen naar Zhuhai gefietst waar hij zijn hond, die in een sporttas zat, naar de dierenkliniek bracht. Hij boodt me aan om me naar de grens met Macau te brengen, ik had geen idee welke richting ik op moest en met die chinezen.... dus nam ik het aanbod graag aan.
Wikipedia:
De Speciale Bestuurlijke Regio Macau van de Volksrepubliek China oftewel Macau of Macao is een klein stadseiland aan de zuidelijke kust van de Volksrepubliek China. Het ligt 70 kilometer ten zuidwesten van Hongkong en 145 kilometer van Kanton. Macau bestaat uit drie eilanden die met bruggen en dammen met elkaar verbonden zijn: het hoofdeiland Macau, het middelste eiland Taipa en het zuidelijkste eiland Coloane. Het werd gesticht door de Portugezen in 1557 en was daarmee de oudste Europese kolonie in China. De Portugese regering droeg de soevereiniteit over het gebied over aan de Volksrepubliek China in 1999; het wordt nu bestuurd als een Speciale Bestuurlijke Regio van China. De moedertaal van de inwoners van Macau is Kantonees.
Naast historische koloniale overblijfselen zijn de grootste attracties van Macau de casino's.
In 2005 werd het historische centrum van Macau door UNESCO tot Werelderfgoed verklaard.
Ik moest dus echt China uit en een officiele grens over naar Macau. Macau is Casino Casino Casino en daarnaast staan dan nog 10 casinos. Ik was van plan om er een nacht te blijven maar vond het er niet echt interessant uitzien. En de slaapplaatsen waren ook nog heel duur. Dus ik pakte maar de supersnelle catamaranboot naar Kowloon, Hong Kong.
En daar stond ik opeens met mijn fiets in Hong Kong. Begonnen in Kuala Lumpur, gewoon maar door blijven fietsen en uiteindelijk kom je in Hong Kong terecht. Ik kwam terecht in de Chungkin Mansions van Hong Kong. Een 15 verdiepingen tellend gebouw vol met guesthouses. Ik kreeg een minikamer met alles wat erin past erin (dubbelbed, tv, airco, douche, wc) voor 20 euro.
Wikipedia:
Hongkong (ook vaak als Hong Kong gespeld; officieel de Speciale Bestuurlijke Regio Hongkong van de Volksrepubliek China) is een in Zuidoost-Azië gelegen Speciale Bestuurlijke Regio van de Volksrepubliek China (net als Macau). De officiële naam van het gebied is dan ook Speciale Bestuurlijke Regio Hongkong van de Volksrepubliek China. Het gebied bestaat uit 236 eilanden met een totale oppervlakte van 1.099 km², en grenst aan de Zuid-Chinese Zee. Er wonen 7.055.071 (2009) mensen.
De volgende dag ging ik naar mijn couchsurfadres bij Ajay in Aberdeen, Hong Kong Island. Hij woonde op de 15de verdieping. Klinkt hoog maar is heel normaal in Hong Kong. Alles is hoog. Hong Kong is een grote torenstad. Overal hoge torentjes van minimaal 20 verdiepingen. Ze hebben dan ook heel veel mensen en weinig ruimte.
3 dagen Hong Kong "bekeken". Bij de grootste fietsenwinkel van Hong Kong een fietsdoos gevonden en op 11 maart stond ik opeens met mijn fiets en tassen op Hong Kong International Airport. In de VS mag ik maximaal 90 dagen blijven en om binnen te komen moet ik er ook een ticket uit hebben. Dus mijn ticket vanaf New York via Reykjavik naar Amsterdam had ik ook al geboekt. Ik vertrek 7 juni vanuit New York en kom 8 juni aan op Schiphol.
De eerste vlucht naar New York duurde 15,5 uur en in 15,5 uur legde ik dezelfde afstand af als waar ik 7,5 maand over gefietst had. 15000km.
Nog een paar uur naar Houston gevlogen en 1,5 uur naar Midland en op het vliegveld werd ik om 11 uur 's avonds gewoon opgehaald door Daniel en Becca (couchsurfing). Daar was ik heel blij mee, onderweg heb ik niet geslapen en toen ik eindelijk in slaap viel was het 11 uur 's ochtends Hong Kong Time. Ik was al 29 uur wakker.
Ik ben twee dagen in Midland gebleven waarbij ik geracet heb in de Corvette van Daniel (0 naar 160km/h in 7 seconden!) en de volgende dag werd ik meegenomen naar de "farm" om een shotgun en een paar pistolen te gebruiken. Een hele mooie start in Texas!
Zoals China bijna precies was wat ik verwacht had zo was ook de VS precies wat ik verwacht had. Het is gemaakt voor de auto, je kan alles doen vanuit je auto. Je bankzaken, je boodschappen en natuurlijk hebben ook de 10 verschillende fast food ketens die naast elkaar zitten allemaal een drive-thru! Aan de gigantische Wal-Mart moest ik ook even wennen na alle miniwinkeltjes in Azie. Maar de Amerikanen houden wel van veel/vet/fastfood eten... dat is duidelijk.
14 maart uit Midland vertrokken, ik kwam in het echte Texas terecht. Waar ze allemaal praten met het accent van de countrysongs. Er veel cowboyhoeden en laarzen tevoorschijn komen, overal olie wordt ge-jakninkt. De landschappen geel/bruin en dor zijn en natuurlijk overal Ranches staan met hele grote stukken land.
Tussen Midland en Beaumont heb ik 9 dagen gekampeerd. Helaas hebben ze in Texas overal hekken omheen. Ook als er in de wijde omtrek geen dorp te vinden is staat er om elk stukje land nog prikkeldraad. Dus ik heb een paar keer illegaal op iemands land gestaan. Daarnaast heb ik nog onder een bruggetje geslapen, op een begraafplaats, in de bosjes en naast de spoorrails.
De wegen zijn goed, de wegen zijn Amerikaans, alles is Amerikaans. De eerste 2 dagen waren helemaal vlak zonder al te veel wind. Ik reed op een hoogvlakte van 900meter. 200km, 3 dorpen en veel ranches later kwam ik aan in San Angelo. En na San Angelo begon de wind te waaien.... vanuit de verkeerde kant. Langzamerhand ging de kleur van de omgeving over vaan geel/bruin naar groen. Het werd ook steeds heuvelachtiger waardoor de wind af en toe geblokeerd werd maar ik heb heel wat gevochten. In Austin, de hoofdstad van Texas, begon het echte groene landschap. En de wind bleef maar waaien.
Austin is zo'n beetje de fietshoofdstad van de Verenigde staten, vergeleken met Amsterdam stelt het helemaal niks voor maar voor Amerikaanse begrippen zit "iedereen" op de fiets.
Na Austin nog 3 dagen tegenwind gehad en toen.... 1 dag geen wind en toen..... 1 dag meewind! Om uiteindelijk in Beaumont terecht te komen.
Amerika bevalt tot nu toe wel heel goed. Soms komt er een Amerikaan een praatje maken. Een man vertelde trots dat hij een rondje Nederland had gefietst! Twee keer is mijn een kampeerplek aangeboden maar dat was de verkeerde kant op of op het verkeerde moment van de dag. Maar het raarste is nog wel dat ik alles begrijp, alle bordjes en alles wat gezegd wordt (ondanks het countryaccent). Heel makkelijk, ik ben blij dat ik niet in een anonieme Chinese stad zit nu maar vind het ook jammer dat ik de "andere" wereld heb verlaten. Maar Amerika bevalt goed.
Klik hier voor de foto's vanaf Ha Noi, Vietnam
Klik hier voor de foto's van China/Hong Kong
Klik hier voor de foto's van de USA
