10.100 km!! In Thung Yai zonder portomonnee!

Het is kerstmis! En ik zit tussen allemaal schreeuwende kinderen. Dit is verreweg de beste/slechtste kerst die ik ooit gehad heb.

Vanochtend werd ik wakker en het was een volledig blauwe hemel met een stralende zon, klinkt mooi maar.... dat is het niet. Het is zo ontzettend heet met die zon die op je schijnt dat ik na 2 km al van mijn Tshirt verlost was.

Het ging verschrikkelijk in die hitte. Dus na 2,5 uur was ik 15 km verder en zat ik bij een winkeltje "uit te rusten". Ik ging naar binnen om wat te drinken te kopen terwijl ik eigenlijk geen dorst had maar ik had "energie" nodig dus ik pakte maar een cola. Vervolgens loop ik weer naar buiten en ga op het bankje in de schaduw zitten. Mijn fiets staat voor mijn neus en ik leg mijn portomonnee op mijn rechtervoortas neer, daarbij denk ik nog "dit is echt een plek om hem te vergeten en hem daar te laten liggen als ik weer verder ga". Dus natuurlijk laat ik hem daar ook liggen met mijn stomme kop! Hij is er waarschijnlijk meteen afgevallen en 20km later begon mijn fiets te ratelen. Ik was wel weer toe aan "iets" dus ik pakte mijn portomonnee... niet dus! Na wat als een aap op mijn hoofd te hebben geslagen, geschreeuwd te hebben! en bijna mijn fiets omver te hebben geschopt maakte ik rechtsomkeer om toch te kijken of hij nog bij die winkel lag. De eerste 5km zat ik non stop scheldend op de fiets. Gebeurt me ook niet vaak. En ik zal maar niet herhalen wat ik gezegd heb. Eenmaal bij de winkel aangekomen was er van mijn portomonnee geen spoor te bekennen. Ik ging naar binnen waar de dochter was van de vrouw die eerst mijn cola had verkocht. Geen engels, dus ik belde Aomme op om even te vertalen. Van een portomonnee wist ze helaas niks. Maar ik kreeg gelukkig wel een (gratis) fles water, want ik had geen enkel Thais geld meer. In mijn portomonnee zat trouwens al mijn Thaise geld dus (7000 Bath = 180 euro) en mijn pinpas. Gelukkig heb ik ook nog twee creditcards bij me dus daarmee kon ik, nadat ik de overige 15 km ook weer terug was gefietst nieuw geld krijgen. Schade: Portomonnee weg, ID kaart weg (onbelangrijk), Pinpas weg (belangrijk). En dat geld dus. En ook 75km heen en weer gefietst en dus geen meter verder gekomen! Nou ja. Gelukkig geen heel erge dingen.

In Kuala Lumpur bleef ik nog twee dagen bij Hana (CS), een stuk of 7 films gezien en verder niet zoveel gedaan. Ik had de meeste tijd het huis voor me alleen want ze moest werken. Vanuit Kuala Lumpur werd de Midden oosterse gastvrijheid doorgezet en werd ik door een man op zijn motor meteen uitgenodigd voor ontbijt bij het indische restaurant. Dat was overigens de eerste en enige keer tot nu toe. Wat dat betreft mis ik Iran wel! Maleisie was ooit een engelse kolonie en daar kwam ik achter omdat de meeste mensen engels spraken en er altijd wel iemand te vinden was die engels sprak. Hierdoor weten ze ook allemaal wat meer woorden dan Hello en is het niet nodig om naar elke blanke fietser hello te schreeuwen wat ook wel prettig is. Ook toeteren is niet aan de orde van de dag. Ik fietste echter de meeste tijd wel op een drukke weg. (4 van de 5 dagen). Maar die ene dag dat ik eindelijk de rustigere wegen kon berijden was dan ook wel een mooie dag met apen, koeien, die grijze dingen met hoorns en nog veel meer dieren langs de weg. Soms slingert er zo een aap door de bomen vlak langs je heen!

Uiteindelijk kwam ik in Alor Star aan waar ik weer een ander CS adres had van Shereen die daar samen met haar oma woonde. De volgende dag was mijn verjaardag en nadat de taart die haar vriend zou maken mislukt was werd ik toch nog op een heerlijke mocha taart van de lokale bakkerij getrakteerd. Shereen weet op de een of andere manier meer van nederland dan ik zelf dus ik werd in het Nederlands (!!) toegezongen. Ze kon zelfs het wilhelmus en kon me ook vertellen dat Konininggedag om 30 april is maar dat dat niet van Beatrix is maar van Juliana en dat soort dingen! Wikipedia....

Shereen heeft me wel een paar honderd (!) kilometer in haar auto rondgereden om overal te eten, de waterval te bezoeken en een of ander oud fort. En ondertussen moest ze op de bank slapen omdat ik het bed had ingenomen! I'm sorry! :D

Na al deze luxe was het nog een dag fietsen naar... Thailand! Thailand! Thailand bevalt prima zo ver. De eerste dag was ik van plan om in het hotel op de grens te slapen maar dat bestond helemaal niet. 2 kilometer voor de grens was er echter opeens uit het niets een national park waar allemaal bungalows stonden. En zo had ik met alle geluk van de wereld een hele mooie bungalow voor 7 euro. De volgende ochtend was ik dus al vroeg de grens over. Simpel. En ik kon beginnen aan de meer dan 1200km naar Bangkok, het volgende doel.

In Thailand zijn de engelsen niet op bezoek geweest en is Hello dus een heel exotisch woord en daarmee is ook het herzenloze hellogeroep weer begonnen. Het komt echt overal en nergens vandaan. Maar... het is nog lang niet zo erg als in Syrie en Iran! Dus ik zal verder maar niet klagen. Alhoewel ook het toeteren weer is begonnen!

Thailand bestaat uit wegen waar eigenlijk overal wel huisjes/winkeltjes naast zijn gebouwd. Elke 2 of 3 km is er wel een winkeltje te vinden en bergen kennen ze hier ook niet... het is dan ook niet het moeilijkste land om door te fietsen. Zolang de tegenwind maar uit blijft.

Ik heb wel besloten om de kleinste wegen te nemen die ik kon vinden en daar zijn natuurlijk niet altijd de hotels! Overigens heb ik ook pas een keer andere niet-Thai gezien, in Trang. Ik had het idee dat Thailand het land was waar iedereen massaal naartoe trekt maar dat zal wel allemaal op die stranden zitten ofzo. In ieder geval waar ik was is er dus niet altijd een hotel en zo werd ik door de lokale basisschool leraar (geen engels) uitgenodigd om in zijn winkel te slapen. Nou, vriendelijke kop dus waarom ook niet?

Ik kwam hem bergop tegen en zijn huis was nog maar 3 kilometer! Echter was 3 het enige getal dat hij in het engels kende dus 2 kilometer verder werd hij, nadat hij ijskoffie voor me had gekocht, gecorrigeerd door iemand, het zou nog 6 km zijn. Uiteindelijk 9 km verder kwam ik dan bij zijn restaurant/huis aan. Hij had een nogal "grote" vrouw. Maar veel verder dan mijn naam, leeftijd en dat soort dingen kwam het niet. Tot dat we 's avonds naar zijn school gingen. De andere lerares sprak "engels" dus ze kwamen tot de conclusie dat ik de volgende ochtend de leerlingen moest spreken wat mij werd duidelijk gemaakt met "you speak, students, tomorrow".

Terug in het restaurant werd bij de afstandbediening in de hand gedrukt. Nou... ze hadden gewoon satteliet TV dus ik besloot maar om BVN op te zetten. Boer zoekt vrouw.... wat een ontzettend dom belachelijk idioot programma is dat (sorry voor de fans), Ik durfde echter niet van zender te verwisselen want die twee Thai vonden het maar wat interssant. Vooral de nederlanse namen die steeds in beeld kwamen. Dus zo zak ik samen met twee thai naar een van de stomste programmas die er bestaat te kijken aan de andere kant van de wereld. Daarna begon het op een na stomste programma (de reunie) maar gelukkig kon ik op tijd wegzappen voordat ze het interessant begonnen te vinden. Het maakte mij in ieder geval wel duidelijk dat ik dat land de komende 6 maanden nog niet terug hoef te zien. Het bevalt me wel hier in Thailand! En kerst? Vrolijk kerstfeest voor iedereen!

O ja, de volgende dag dus. Ik werd meegenomen naar de school achterop de motor van restaurant-leraar-opa. We reden dwars door 3 groepen van ongeveer 150 leerlingen heen die keurig in rijtjes op de grond zaten. Ze waren net bezig met de dagopening en het praatje. Tot mijn schrik moest ik opeens ongeveer 500 leerlingen van tussen de 6-12 jaar toespreken terwijl er niemand aanwezig was die engels sprak! Wat mij opnieuw werd duidelijk gemaakt met "you speak" en de microfoon werd in mijn handen gedrukt. Ik begon met.... good morning! En dat kende ze wel dus ik kreeg tegelijk 500 good mornings terug. Maar toen ik verder begon te praten "Im travelling by bicycle to Japan" begonnen ze allemaal te lachen.... hmm... grappig zeker. Na nog 3 zinnen hield ik het maar voor gezien en sloot af met "merry christmas". Maar ze vonden het een applaus waard.

Morgen maar weer verder over niet dezelfde weg als vandaag want dat kan ik niet meer aan. Dus het zal de snelweg worden. Ik ben nog steeds gefrustreerd door die portomonnee.. vooral omdat het mijn eigen fout is. Maar niks aan te doen. Ik ga morgen veel kilometers fietsen! Als mijn fiets ten minste even normaal doet. Hij begon dus te ratelen nadat ik de olie had ververst... maar dat zal wel goed komen... hoop ik. Ik ben wel weer toe aan een pauze, misschien ergens aan het strand? Maar eigenlijk wil ik richting Bangkok. En vandaag dus geen meter opgeschoten! Ik had morgen al aan het strand kunnen liggen! Een dag vertraging is ook niet zo erg. Ik heb computer nummer 20 in dit internetcafe. Interessant he? En ik heb niks te doen dus als je iets interessants wil lezen stop dan maar. Ik heb mijn fiets net aan een paal vastgezet buiten maar het internetcafe was vol dus ik moest na 15 minuten terugkomen. Twee ijskoffies naar binnengewerkt. Dat bevalt me wel. Warme koffie moet ik niet maar koude wel. En ik zit hier inmiddels al meer dan twee uur maar het kost nog steeds geen euro! Het is toch wat.... En ik heb ook zoiets van geld maakt niet meer uit... ik had toch ook meer kunnen verliezen? Dus vanaf nu slaap ik alleen nog maar in 5 sterren hotels en doe net alsof ik elke dag bestolen ben. Nee.... ik ga zodra ik het strand bereikt heb mijn tent opzetten op het strand! Morgen gaat niet lukken... maar misschien overmorgen? Ik had gisteren mijn eerste lekke band sinds Esfahan... en het was nog niet eens mijn Iraanse band! Die houdt het gewoon al 1500km vol zonder lekke band! Goede kwaliteit daar in Iran. Maar ik moet toch op zoek gaan naar een fietsenmaker in Bangkok... ik heb het gevoel alsof mijn fiets me af en toe in de steek aan het laten is. Ze hebben hier gewoon aircon maar die staat niet aan en het is heet! Zal wel teveel geld kosten. Het is donker! Moet ik strakt gewoon een km in het donker fietsen! Maar dan is het tenminste wat minder warm. Misschien moet ik Thailand maar snachts door gaan rijden. Hmm... ben benieuwd of iemand dit nog leest. Wat een herrie hebben ze hier opstaan. Al die kinderen hier zijn trouwens maar een jaar of 12. Ow ja... mijn kerstdiner vandaag bestond uit 5 smerige sandwiches van de 7 eleven..... Ik vind het wel bijzonder hoe je hier in Thailand hotelkamers kunt krijgen die niks kosten (5-6-7 euro) maar er geweldig mooi uitzien. Ik moet eigenlijk nu ook op zoek naar een nieuwe portomonnee. Bob Sinclair! Dat is die herrie dus. Nou ja... ik ga er maar is vandoor. Ow ja! 10.000 km heb ik gehaald! Op de helft ! hmm... nog 10.000 is wel ver! Maar ja, nog tijd genoeg dus moet lukken. Empire State of Mind! de herrie wordt al iets beter. Volgende stop is... Bangkok!

Klik hier voor alle foto's van Maleisie
Klik hier voor alle foto's van Thailand

Kuala Lumpur (9020km)

Mr. Imam?


De vrachtwagenchauffeurs waar ik zo'n HEKEL aan had! (In maleisie zijn ze stil!!)


Lonely Road


Op het dak van de Hammam in Kashan

400 jaar geleden was dit bewoond gebied

De Imam moskee in Esfahan


Dat was ooit de ambassade van de US, nu het vrijheidsbeeld met doodshoofd op de muur en DOWN WITH THE USA!



En toen was ik in Maleisie.



Ja, toen was ik in Maleisie.


En in Maleisie is het HEET!


Toen ik het vliegveld uitfietste fietste ik de tropische lucht binnen. En alles was anders. Waren de afgelopen 3 maanden vooral rood/geel van de woestijn, hier is alles groen van de jungle! In Maleisie hebben ze Mac Donalds, Starbucks, Shell enz. enz. In Iran?? Niks. Het verkeer in Kuala Lumpur is NORMAAL, in Tehran moest ik voor een auto stappen in de hoop dat die zou stoppen (echt waar!). Het is hier modern, toen ik het winkelcentrum binnenliep in een van de Petrona towers (tot 2004 de hoogste ter wereld!) wist ik niet wat ik zag! Een 6 verdiepingen groot winkelcentrum met alles wat je maar wil, de boekwinkel was op de vierde verdieping en dat was dan ook meteen de grootste boekwinkel die ik ooit heb gezien! (inclusief kaart van Maleisie). De Skyline hier is net als die in New York, alleen met wat minder torentjes. De auto's hebben hier niet van die smerige uitlaatgassen als in Iran (ik heb al 70km vanaf het vliegveld gefietst). Ik heb maar vier toeters gehoord in 70 km ! in Iran zouden dat er minimaal 100 geweest zijn! Ze rijden hier links in plaats van rechts (vanuit het vliegveld ging er een 4 baanssnelweg waar ik ook op moest fietsen en ik was zo slim om te vergeten dat ze links rijden en op de rechterrijstrook te gaan rijden! Toen ik aan de andere kant van de vangrail de auto's de andere kant op zag gaan ben ik maar snel naar de linkerkant gegaan.. Ze rijden hier LINKS!!) De mensen zien er totaal anders uit! Alsof ze uit oost Azie komen! De vrouwen zijn weer "zichtbaar". Ik keek mijn ogen uit op de weg hiernaartoe en kon het niet helpen om maar te blijven lachen. Links en rechts jungle en een hele mooie 2/3/4 baansweg met niet al te veel verkeer terwijl langzaam de skyline van Kuala Lumpur zichtbaar werd. Ik heb eigenlijk pas een nadeel kunnen ontdekken, ze hebben hier toeristen... en niet zo weinig ook rechts van mij hier wat nederlanders achter mij een paar belgen enz. enz. met de grootste problemen "als ik zo een apotheek zie ga ik wat halen voor mijn kriebelhoest" WTF!! Het is dat ik nog twee dagen moet wachten op mijn visum voor Thailand maar het liefst zou ik nu al verder fietsen!

Het vliegtuig kwam om half 4 aan en uiteindelijk had ik mijn fiets om half 6 weer helemaal in elkaar. Eerst informeerde ik naar de trein naar KL.. geen fietsen!... natuurlijk! De Taxi was 50 (!) euro dus er bleef maar een optie over, fietsen! Dat betekende echter wel dat ik ergens zou moeten kamperen. Dus na 10 km reed ik over een pad de jungle in. En daar zetten ik mijn tent maar op. Het was nogal benauwd en dit in combinatie met een "jetlag" en hoofdpijn maakte het niet de beste nacht ooit. Midden in de nacht kroop er ook nog eens iets onder mijn tent door wat in mijn verbeelding een slang was maar net zo goed een mini hagedis had kunnen zijn. Maar de volgende ochtend nog steeds met een lach verder gefietst.

En omdat foto's en videos veel meer kunnen vertellen dan letters hieronder de fotos en video!

De video had ik in Esfahan (3 weken geleden) al gemaakt!

Cycling the Distance Part II from Marc Hoekstra on Vimeo.

Klik hier voor de fotos van Iran(2)
Klik hier voor de eerste fotos van Maleisie

Tehran (8948km)

En toen ging ik naar Maleisie.

Ja, toen ging ik naar Maleisie.

Waarom? Ik weet het zelf ook nog steeds niet.

De weg van Esfahan naar Yazd was vooral woestijn, fabrieken, mijnen en af en toe een dorp(je). Later in Yazd kwam ik een paar fietsers tegen die hele rustige onverharde wegen hadden genomen maar helaas was ik vooral bezig met Iran "af te maken" dus reed ik op de hoofdweg. TOOOEEEEETTTTTTTT!!!!!!!!! enz.

Net nadat ik mijn tent midden in de woestijn had opgezet pakte ik mijn mobieltje en las dat Oma overleden is. Daar zat ik dan midden in de woestijn...

Maar het fietsleven gaat door dus de volgende ochtend weer verder gefietsd. Aan het einde ging het nog even flink omhoog waarbij ik in de afdaling erna een Iranier tegenkwam die ook de berg op was gefietsd en daarna met mij naar beneden reed. Eenmaal in Na'in aangekomen kreeg ik een telefoon in mijn hand met iemand die vroeg of ik lid van Warmshowers.org was, een website waar fietsers elkaar "hun huis" aanbieden om in te slapen. Hij was er lid van maar bood niet zijn huis aan maar de moskee om daar je tent in op te zetten. Dus zo sliep ik die nacht midden in Na'in in de moskee. s' Avonds kwamen er nog een paar studenten aan die het maar raar vonden wat ik daar aan het doen was en volgens hen was het toch ook heel gevaarlijk....

In Yazd verbleef ik in het Silk Road Hotel. Dit is het hotel waar heel veel buitenlanders zitten dus zo kwam ik ook in een tour door de woestijn terecht in een taxi voor slechts 35 euro voor de hele dag (12 euro per persoon). We waren met twee taxis en in totaal met zijn zessen. Een brit die echt een brit was en in Saudi werkt, en andere Island Man bewoner die trots vertelde dat dat een eigen staat was. Nog een brit van het type: "are you a windows person?" "Im a mac person! We shouldn't be in the same car" wat hij later ook nog met Canon en Nikon herhaalde. Een nieuw zeelander die elke keer als hij je zag zei: "how's it going mate? Are you allright?" en nog een Koreaan die in plaats van de r de l uitsprak. Ik vond de mensen dus interessanter dan het kasteel/postkantoor/400-jaar oude dorp.

Ik had vanuit Istanbul een adres gekregen van iemand in Tehran, tenminste dat dacht ik. Maar hij bleek in Kashan te wonen. Omdat de busprijzen hier toch veel te goedkoop zijn (de 700km Yazd-Tehran kost maar liefst 6 en een halve euro!) besloot ik om maar even in Kashan langs te gaan. Hamid fietste zelf ook en zo zijn we samen de volgende dag Kashan doorgereden en heb ik de dag daarna de bus naar tehran gepakt. Ze vragen overigens steeds extra geld voor mijn fiets wat de chauffeur vervolgens in zijn eigen zak steekt (denk ik).

Tehran is groot! Maar eigenlijk is er niet veel speciaals aan. Gewoon hetzelfde als elke andere grote stad in de wereld. Een metro, veel te veel taxi's en vooral veel te veel verkeer. Soms heb ik het gevoel dat ik uitlaatgassen inadem als er niet eens verkeer in de buurt is. En in de lucht kan je de smog duidelijk zien hangen. Maar met kosten van slechts 10 cent per liter is het logisch dat veel mensen gewoon lekker in hun supermilieuonvriendelijke paykan autos rond blijven rijden.

In Tehran besloot ik eerst maar naar de Pakistaanse ambassade te gaan. Ik had het plan bedacht om overland met de trein/bus door pakistan naar India te reizen om dan India door te fietsen. Helaas wist de vriendelijke man in de ambassade me te vertellen dat ik alleen een pakistaans visa kon krijgen in Nederland. Oke... dan maar een visum voor India proberen. De ambassade stond vol met mensen die elkaar allemaal stonden te verdringen in een complete chaos. Daarbij hing er wel een "duidelijk" papiertje waarom stond dat ik een kopie van mijn geboortebewijs nodig had en een return/onward vliegticket vanuit India. Aangezien ik niemand van de ambassade zag (ze zaten allemaal veilig achter getraliede kogel/bomvrije ramen) ging ik maar in de lange rij staan. Na 10 minuten was ik nog geen millimeter opgeschoten dus toen ben ik maar weggegaan. Een onward/return ticket? Ik had geen idee of ik 4 of 8 weken in India zou blijven. Ondertussen zat ik te denken aan wat ik van die Koreaan gehoord had, het goedkope ticket van Tehran naar Kuala Lumpur. Waarom ook niet? Een heel nieuw plan. Geen gezeik met visas en ook maar een vliegtuig en de rest fietsen. Dus met deze gedachte in het hoofd ging ik het internetcafe in, zocht op dat het ticket inderdaad "maar" 255 euro kostte en boekte het. Ik ga naar Maleisie!

Later die dag ontmoette ik een meisje dat diezelfde dag in de ambassade van India haar visum had aangevraagd: vliegticket? geboortebewijs? Nee hoor, je hebt alleen een brief van je ambassade nodig!! Bureaucratie is zo logisch allemaal..... Maar ja ik ben blij dat ik naar Maleisie ga en dan noord richting Japan? of misschien wel ergens anders.....

Vandaag was ik in noord Tehran. In het noorden wonen de rijkere mensen. Dat is te zien aan de omgeving. Het zou zo een buurt in west europa kunnen zijn en dat heb ik al HEEL lang niet meer gezien. De BMW's en Mercedessen kwamen tevoorschijn, de straten waren breder en er stonden zelfs bomen langs de weg. Ook de mensen gingen moderner gekleed. De vrouwen in Iran gaan met ze alle naar de plastische chirurg om hun neus/gezicht te laten veranderen en dat is in het "rijke" noorden duidelijk te zien alhoewel ik soms niet meer weet of het plastische chirurgie is of 33 lagen make-up. De hoofddoek dragen ze natuurlijk nog wel... stel je voor dat je die afdoet! Dat vinden ze niet leuk.... de onderdrukkers.

Zaterdagavond vlieg ik naar via Bahrein naar Kuala Lumpur en dan ga ik na meer dan twee weken niet gefietsd te hebben maar weer opnieuw mijn conditie opbouwen. In de hitte.

Esfahan (8508km)

Vanuit Hamadan ging het 300 meter omhoog om vervolgens op een hoogvlakte van 250 km te komen. Het was dus weer voor het eerst sinds Syrie redelijk vlak! Dat zorgde ervoor dat ik de eerste dag ook 120 km wilde doen. Helaas kreeg ik na 116km een lekke band en het was te laat om die te plakken dus toen heb ik mijn lekke fiets maar naar de zijkant geduwd en tussen het graan mijn tent omgezet.

Iran ligt trouwens in zijn geheel heel hoog, ik ben nog geen een keer onder de 1000 meter gekomen en ook Esfahan ligt op bijna 1600 meter. Esfahan is een mooie stad met het op een na grootste plein ter wereld. Hieraan liggen dan ook de twee mooiste moskeeen en een paleis. Zou dit plein zich in een ander land bevinden dan zou het vol met toeristen zijn... maar niet hier. In het uur dat ik in de moskee was heb ik twee andere buitenlanders gezien! En in tegenstelling tot istanbul is de toegang hier niet 10 euro maar 35 cent.

De volgende dag zou ik dan toch echt de 120 km halen en het werden er zelfs 121. Dit zorgde er wel voor dat ik 6 uur per dag op de fiets zat dus dat ik niet veel anders gezien/ontmoet heb. Het is namelijk pas om 6 uur licht en al om half 6 donker. Dus heel veel tijd om onderweg te zijn is er niet.

De hoeveelheid lekke banden (gemiddeld elke 100km een) komt omdat mijn achterband versleten is/was. Er zitten was scheurtjes in en telkens om precies die plek onstaat er weer een lek. Inmiddels waren er ook twee scheuren die helemaal tot aan de buitenkant gingen ontstaan en had ik al een paar sokken opgeofferd om de binnenband te beschermen. Ik heb uiteindelijk gedaan wat ik al een paar 1000km geleden had moeten doen en dat is de voor en achterbuitenband verwisseld. Het zat allemaal zo in elkaar dat, nu bij de voorband, als ik nog een lekke band zou krijgen ik toch wel een probleem had. Dus ik hoopte maar dat ik Esfahan zou halen.

Op mijn kaart staat de hoogte aangegeven per tussen de 1500-2000 meter en tussen de 2000-3000 meter, dus als het de kleur van tussen de 2000-3000 meter wordt dan kan het naar 2050 meter gaan en daarna vlak worden of het kan naar 2950 meter gaan! Zo had ik dus de voorlaatste dag een klim van 1700 meter naar 2600 meter wat op de kaart niet zichtbaar was, volgens de kaart zijn er ook maar 2 passen in heel Iran. Nou, ik ben er al meer dan 2 gepasseerd! Maar eenmaal bovengekomen ging het daarna 1000 meter naar beneden over 150 kilometers. De laatste dag had ik dan ook een geweldige gemiddelde snelheid van 24,3 tot en met 95 km. En toen kwam hij dan eindelijk, de lekke band! Bijna precies op het goede moment. Het was nog 1,5 km (lopen) naar het hotel. Helaas was mijn gemiddelde snelheid daardoor wel flink gedaald... Inmiddels heb ik een nieuwe "made in Iran" band gevonden. Ik heb hem nog niet gepast maar volgens mij is het de goede maat. Hij was overigens 10 x zo goedkoop als de band die erop zat maar hij hoeft het ook maar 350km vol te houden want in Tehran liggen (als het goed is) twee nieuwe banden op me te wachten.

Die ochtend ging ik een winkel binnen om wat te kopen maar dat mocht niet. Daarintegen werd ik naar de verkoper's kamer geleid en moest ik daar maar thee, koek, en ontbijt hebben. Vervolgens kwam de vader (heel oud) binnen en die begon allemaal gekke dingen te doen. Zoals alle landen waar die geweest was op te dreunen, om vervolgens zo ver als hij kon te tellen in het engels. Later kwam er nog iemand die mij per se wou helpen, ze willen me hier allemaal zo graag helpen!, maar ik zou niet weten wat voor hulp ik nodig heb. Later stond er een man naast zijn auto die vroeg of hij met me mocht praten, ja natuurlijk mag dat. Maar er kwam meteen een motor aan die mij wou intervieuwen en de man als vertaler wou gebruiken. Dus als het goed is kom ik komende week in de lokale krant! Hij zou het me opsturen via de email.... Ook de politie kwam meteen kijken of ik geen probleem had en of ze me konden helpen. Ze wouden natuurlijk ook mijn paspoort zien maar volgens mij begrijpen ze daar niet veel van (ze spreken geen engels) want ik moet ze aanwijzen wat mijn naam is... ik zou ook Amsterdam aan kunnen wijzen... en naar het visum keken ze niet eens!

Ik ben trouwens ook de eerste twee minder vriendelijke of eigenlijk zeer onvriendelijke Iraniers tegengekomen. Twee jongens op een brommer/motor die naast me kwamen rijden en Iraans tegen me begonnen te praten. De voorste praatte maar door terwijl de achterste niet op kon houden met lachen en ze begonnen me dan ook te irriteren. Daarom stopte ik maar even bij de parkeerplaats waar een familie uit Esfahan stond die wat engels spraken dus na 10 minuten (ze waren inmiddels verdwenen) ging ik weer verder. Even later kwamen ze weer naast me rijden en werden de intenties duidelijk, ze begonnen eerst over Dollars en Pul (geld) en probeerden me af te snijden. Ik werd aan mijn arm, stuur en tassen getrokken totdat ik uiteindelijk genoodzaakt was af te stappen en toen begon ik maar even flink tegen ze te schreeuwen. Niet dat ze er iets van begrepen en ze hadden ook een grote bek terug (eigenlijk alleen die voorste) maar inmiddels had ik wel op 100 meter een dorp bereikt waar wat mensen stonden dus toen ik probeerde verder te gaan draaiden ze zich, na een keeldoorsnijgebaar en wat stenen naar me gegooid te hebben, om.
Maar ja, de eerste echte slechte ervaring op 8500 km is zo slecht toch niet?

Klik hier voor alle foto's van Iran.

Hamedan (7987 km)

Het internet is hier zo traag! En alles is geblokkeerd maar in elk internetcafe hebben ze een programma dat ervoor zorgt dat je toch naar facebook enzo kan... onzin dus. Voor foto's is het te traag en krijg ik de hele tijd errors dus alleen wat letters.

Ik ben inmiddels al 1000 km door Iran gereden en heel spectaculair was het niet echt. De eerste 300km gingen over de hoofdweg vanaf de Turkse grens naar Tabriz (het was de hoofdweg naar Tehran). Hoogtepunt in die 3 dagen was dan ook een man die mijn per se een appel moest geven vanaf de bestuurderskant terwijl ik bezig was met een afdaling en 50 km/h ging. Met gevaar voor eigen leven heb ik toch maar die appel aangepakt en vervolgens ging hij er snel vandoor.

In Tabriz liep ik een beetje rond te zoeken naar een hotel toen er een student op me afkwam die vroeg of ik in zijn huis wou slapen, hij zag er wel betrouwbaar uit dus ik ging met hem mee. Hij woonde helemaal aan de rand van Tabriz en we gingen er met de taxi heen. In de kamer naast die van hem woonde nog 3 studenten die allemaal geen engels spraken. Overigens was zijn engels van de kwaliteit dat je moest opletten wat je zei omdat hij het anders niet zou begrijpen. Ondertussen was hij zelf een spraakwaterval maar omdat hij de woordenschat niet had kwamen er allemaal onsamenhangende zinnen uit. Het was een beetje praten in haarspeldbochten en hij ging maar door en ging maar door. Maar gelukkig kon ik hem duidelijk maken dat ik toch echt wou gaan slapen. Hij boodt me nog een deken aan (Hij sliep zelf gewoon met een deken op de grond) maar ik besloot toch maar op mijn matje en in mijn slaapzak te slapen.

De volgende dag gingen we Tabriz in om een pakketje bij het postkantoor op te halen, proberen bandenplakspullen te kopen en de niet al te mooie moskee te bekijken.

Na Tabriz nam ik de weg naar het zuiden wat weliswaar niet meer de hoofdweg naar Tehran was maar wel net zo druk. Het verkeer ging maar door en de vrachtwagens bleven maar langsgaan en de Iraniers bleven natuurlijk maar toeteren. Na 250 km kon ik eindelijk van die weg af om op een kleinere weg door te rijden. Nou was het wel rustiger maar deze weg ging als een achtbaan omhoog en naar beneden en was op sommige delen nog onverhard ook. Daarbij werd het de volgende dag niet warmer dan 4 graden en regende het de hele dag. Veel verder dan 50km kwam ik dan ook niet. Op deze weg waren een paar minidorpen waar ze dan een winkel hadden die cake, sigaretten en drinken verkocht! Dus na een paar cakejes en wat drinken (geen sigaretten!) ging ik weer verder.

In het volgende dorp hadden ze zelfs een teehuis waar ik "brood" met ei kon krijgen. Er zat ook een militair van de lokale basis (ik was op 5km van de grens met Irak) die vond dat ik toch echt een foto van hem moest maken.

Daarna had ik weer de keuze voor de grotere weg van 120km, of de weg de voor 80km onverhard was. Inmiddels was ik weer bekomen van alle klimmen en nam dus de onverharde weg. Deze steeg eerst nog 500 meter waardoor ik hobbelend en stuiterend over de stenen met 6 km/h omhoog reed. Daarna ging het ook niet echt snel want ik moest constant opletten dat ik niet op een steen reed.

In Sanandaj kwam ik in het hotel 2 belgen tegen die ook op de fiets waren. Ze vonden het na een sneeuwstorm echter te koud worden en hadden besloten om verder de bus te nemen. In datzelfde hotel ben ik opgelicht en zo betaalde ik maarliefst 20 euro voor een nacht! Het is hier heel normaal om veel meer geld van buitenlanders te vragen dan van Iraniers zelf voor dezelfde kamer.

Van Sanandaj ging er een gele weg (op de kaart) naar Hamedan, dat zou dus wel meevallen wat drukte betreft dacht ik.. maar helaas... Voor het grootste gedeelte was het een eenbaansweg en doordat het zo druk was konden de autos en vrachtwagens elkaar niet makkelijk inhalen waardoor er "treinen" van wel 30 voertuigen ontstonden. Als twee "treinen" elkaar dan passeerden terwijl de vluchtstrook was verdwenen en ik er ook nog naast fietste zat ik biddend tot Allah op de fiets. Alle vrachtwagens begonnen te toeteren dat ik toch echt op moest rotten maar inmiddels had ik het helemaal gehad met die chauffeurs dus ik bleef gewoon doorfietsen waardoor sommige toch flink moesten remmen. Ik hield ze overigens wel in de gaten zodat ik altijd op tijd van de weg af zou kunnen komen.

In Qorveh kreeg ik de verassing van mijn leven, in de lokale winkel stond gewoon pastasaus! Ik weet echt niet wat ze hier met pasta doen maar de laatste keer dat ik pastasaus had gezien was al twee maanden geleden. Ben alleen vergeten meer blikken in te slaan maar in iedergeval weer een keer pasta met lekkere saus in plaats van tomatenpuree gegeten!

Gisteren kwam ik nog twee australiers tegen die de hele weg vanuit australie gefietst waren maar echt interessant waren ze niet.

Ondertussen heb ik besloten dat ik Iran ga ontvluchten met een vliegtuig. Over ongeveer een maand vlieg ik van Tehran naar India (Delhi of Mumbai) om dan naar het oosten van India te fietsen. Het is er warmer, ik heb het af en toe wel gehad met dit deel van de wereld, het gaat allemaal zo langzaam op de fiets en inmiddels ben ik ook al meer dan 2 maanden in deze moskeeenwereld waarbij ik veel dingen mis zoals lekker eten, normale gesprekken en niet alle aandacht van iedereen die steeds als vliegen op je afkomen. Nou verwacht ik niet dat dit anders zal zijn in India maar het is in ieder geval een ander deel van de wereld!

Iran is wel weer heel anders dan Syrie en Turkije. Alle vrouwen dragen hier verplicht een hoofddoek of chador. Je ziet wel heel veel vrouwen die de hoofddoek zo ver mogelijk naar achter op hun hoofd dragen... duidelijk doen ze hem liever af. Ik vond het ook wel heel apart om in een bus in Tabriz te stappen met twee aparte ingangen voor mannen en vrouwen. De vrouwen zaten gescheiden van de mannen achter in de bus en zo kon het dus zijn dat er bij de vrouwenafdeling nog genoeg plaats was terwijl de mannen op elkaar gepropt stonden. Ook alcohol is hier nergens te koop alleen allemaal varianten van malt bier.

De mensen daarintegen zijn heel erg vriendelijk. Soms stopt er een auto of zelfs een gehaatte vrachtwagen en stapt de chauffeur uit om mij wat eten en drinken te geven. Soms alleen om met mij op de foto te gaan. Als ik fiets maken minimaal de helft van de bestuurders van de personenauto's dezelfde beweging met hun hoofd naar de achteruitkijkspiegel om mij nog eens beter te bestuderen. Soms verdenk ik ze er zelfs van dat ze op de vluchtstrook blijven staan en mij via hun spiegel aan zien komen vervolgens voorbij zien komen en me dan weer gaan inhalen.

Het einddoel voor Iran is nu Yazd in het midden van Iran. Vanuit daar neem ik dan de bus naar Tehran en dan het vliegtuig naar India!

Dogubayazit (6930km)

Nadat ik twee uur in het internetcafe in Batman had doorgebracht waarbij ik koffie, thee, water en Kebab van de eigenaar had gekregen hoefde ik niks te betalen!

De volgende dag kwam ik twee Australiers tegen van 19 jaar! Ze waren bezig met een rondje Turkije van 6 weken. Heel bijzonder, helemaal omdat Turkije nou niet echt het prettigste land is om te fietsen als vrouw... en bijna net zo jong als ik! İk wist niet dat ze bestonden. Helaas gingen we de andere kant op dus na 15 minuten gingen we allebei verder op zoek naar een kampeerplek.



İnmiddels was ik bezig met de klim naar het Van Gölü. De weg volgde een snel stromende rivier dus heel zwaar was de klim niet... maar wel heel lang. İk fietste door een dal en aan beide kanten waren steile rotswanden... dus waar moest ik mijn tent nou opzetten. Uiteindelijk was er een klein bruggetje naar een grasveld aan de overkant van de weg. Dus daar, in het volle zicht van de vrachtwagens en autos die passeerden, mijn tent maar opgezet. Toen ik net bijna in slaap viel werd er dan ook op mijn tent geklopt door drie Turken. Nadat ze even mijn tent hadden binnengegluurd en erachter kwamen dat ik uit Hollanda kwam waren ze ook net zo snel weer verdwenen.

De volgende dag kwam ik aan bij het Van Gölü en kon mijn tent op een prachtige plek aan het meer opzetten waar ik mijn kleren dan ook maar gelijk heb "gewassen". De omgeving was de volgende dagen prachtig. Het hele blauwe Van meer met links en rechts de ene hoge berg na de andere.



Ondertussen blijven ze maar toeteren en hello roepen. Alle toeters negeer ik behalve dan de hele irritante waar ik mij niet kan inhouden en mijn middelvinger opsteek of hem de huid vol scheld. Het hello wordt ook niet als begroeting geroepen maar meer van "he een buitenlander! ik ken maar een woord... HELLO!!" . En als ik dan is een enkele keer hello terugzeg kijken ze me soms nog raar aan ook. Overigens zijn niet alle hellos irritant en hellos van meisjes en vrouwen negeer ik natuurlijk nooit!



De volgende twee dagen stond ik eerst onderaan de berg Süphan van meer dan 4400 meter hoog en de volgende dag weer aan het meer. Daarna begint de klim richting de 2644 meter en verlaat ik dus ook het meer. Op deze weg wonen een ander soort Turkse kinderen (jongens). Hier is het namelijk heel normaal om mensen te begroeten met "Money!". Soms blijven ze naast me rennen en houden ze hun hand op. Vaak komen ze van hun schapenkudde naar de weg sprinten om maar op tijd te zijn om mij te bewonderen.

İk wou eigenlijk niet al gisteren naar te top rijden maar omdat er eerder geen kampeerplek was en mijn kilometerteller 150meter te laag stond ingesteld was ik ineens al om de top. Daar vandaan ging er een pad naar de elektriciteitsmast dus heb ik daar mijn tent maar op 2680 meter opgezet.



Vanochtend was het dan ook echt koud (4 graden) en dat met een afdaling. Dus ik heb voor het eerst ook maar mijn lange broek en handschoenen tevoorschijn gehaald. Het was nog maar 35 km naar Dogubayazit dus ik was er al om 10 uur. Na een paar kilometer werd de 5137 meter hoge Mount Ararat zichtbaar, indrukwekkend!



Vanaf hier is het (morgen) nog maar 35 km naar İran! Een nieuw land, nieuwe mensen, een nieuwe cultuur en nog veel meer nieuw en onbekend...

Klik hier voor alle fotos van oost Turkije

Batman (6450km)

Vanaf Damascus had ik nog 35 km voordat de woestijn begon. İk werd al meteen voor het ontbijt uitgenodigd door deze man (en zijn kinderen)



In het laastste plaatsje heb ik de winkel maar leeggekocht om vooral te zorgen dat ik niet te weinig eten en drinken zou hebben. 200 km door de woestijn kan snel gaan... of heel langzaam. Gelukkig was het het eerste, iemand had besloten om mij storm mee te geven! Had ik deze storm tegen gehad dan was ik nu waarschijnlijk nog niet halverwege. Maar ik vloog met bijna 30 km/h door de woestijn! Om half 12 had ik pas 5 km gedaan maar uiteindelijk om half 5 is het 95 km geworden. Ondertussen bevond ik mij op de hoofdweg naar Iraq en ik kreeg bijna de neiging om gewoon rechtsaf te slaan richting Baghdad, het zag er allemaal zo rustig uit..







Uiteindelijk toch maar links gegaan en ook de volgende dag was de storm nog aanwezig dus voordat ik het wist had ik al 100 km gedaan, helaas hield het toen op met waaien en moest ik het nog 47km zonder wind doen om uiteindelijk met teveel water en eten in Palmyra aan te komen.




Palmyra is een of ander ruine gebeuren van de romeinen. Er staan dus wat pilaren en halve muren die heel oud zijn. Dit zorgt ervoor dat het de populairste toeristenattractie van Syrie is. Er staan dan ook heel wat hotels in Tadmor (de stad ernaast) en ik zag opeens weer allemaal mensen in hele gekke europese kleren! En dat midden in de woestijn, want na Palmyra stond er weer 200km woestijn op het programma. Met een beetje een andere voorbereiding ging ik weg want nog 70km was er toch nog een dorp waar ik dingen kon kopen. Dus ik had maar voor een dag water bij me. Eenmaal in het dorp aangekomen (As Sukhnah) werd ik vijf keer om geld gevraagd en een keer met stenen bekogeld (inmiddels in totaal al 4 keer) maar water hadden ze wel dus mijn missie was geslaagd.

Mijn tweede missie dreigde te mislukken, 50km voor het einde van de woestijn had ik nog steeds geen kamelen gezien! Maar opeens stond er een hele kudde vlak naast de weg (met een toeristenbus ernaast). Ik imiteerde de toeristen maar en haalde ook mijn camera te voorschijn.



Uiteindelijk aangekomen in Deir Ezzor was het nog 250 km door de "bewoonde" wereld. Overigens was deze etappe door de woestijn zonder bergen! Dat is echt heel anders fietsen... ik kon gewoon met constante snelheid doorfietsen.





Een bewoonde wereld houdt ook in dat er kinderen zijn. Sommige zeggen "hello" en lachen vrolijk en sommige verstoppen zich in de bosjes om "how are you today?" te roepen en vervolgens een steen naar je hoofd te gooien. Andere zeggen helemaal niks en zodra je een camera op ze richt beginnen ze zo hard als ze kunnen naar huis te rennen.



İk werd ook nog door de lokale english teacher uitgenodigd voor het ontbijt en engels sprak hij wel maar de grammatica klopte van geen kant. İk snap ook wel dat veel kinderen niet veel verder komen dan hello en how are you. Hij vond zelf dat hij er op deze foto uitzag als Saddam Hussein.



En toen was ik weer terug in Turkije... de grens tussen Syrie en Turkije wordt bepaald door bergen.... dus na geen enkele serieuze klim in Syrie te hebben gehad begon het feest gelijk weer in Turkije! Overigens waren er ook nog heel wat andere verschillen de belangrijkste natuurlijk dat ze weer normaal brood hadden! Maar ook supermarkten, kaas, yoghurt en vele andere producten behoren weer tot de mogelijkheden. Helaas wel tegen een hele hoge prijs! De oliesjeik kostuums hebben plaatsgemaakt voor westerse kleding. Er rijden weer vrouwen in de autos en die autos zijn weer van BMW, Volkswagen of Ford. De temperaturen zijn/worden beter. En ook heel belangrijk, ze hebben in Turkije niet de gewoonte om allemaal te toeteren als ze je gaan inhalen!

İk ben nu in Kurdistan dus de mensen noemen zich hier allemaal Kurden, elke keer als ik mensen ontmoet wordt dat me duidelijk gemaakt. Het zijn overigens allemaal heel vriendelijke mensen. İk stond net een lekke band te plakken en meteen had ik een publiek van 15 man. Kan ook irritant zijn maar ik probeer het allemaal positief te zien. Helaas licht Batman op slechts 550 meter hoogte en morgen ga ik richting 2000 meter....

Klik hier voor alle fotos van Syrie vanaf Damascus

Damascus (5577km)

Hahaha, ik heb net even teruggelezen wat ik de vorige keer geschreven heb en wat een verschil is het nu. Inmiddels in Damascus en in de moskee mocht ik vandaag een rok aan in plaats van een jas!

Nu ik eenmaal van de cultuurshock bekomen ben vind ik Syrie een heel bijzonder land. Ik heb geprobeerd een beetje te integreren maar met die lange haren en die gekke fiets wil dat niet echt lukken. Ook de taalcursus heb ik niet met succes afgerond. De mensen zijn overal vriendlijk en het ergste wat me overkomen is zijn een paar kinderen die mijn waterfles gestolen hadden om mee te voetballen!

Vanuit Aleppo had ik toch maar heel wijs besloten om niet de snelweg te nemen... Dus ik heb de prachtige wegen van Syrie gezien. De eerste dag was nog niet heel bijzonder, ik werd uitgenodigd voor het ontbijt bij de lokale garage en verder was het een normale dag. 's avonds in een graanveld gestaan waar de lokale boer nog is even kwam kijken wat ik aan het doen was, en volgens mij vond hij het maar raar dat ik daar mijn tent had opgezet. Maar ik heb gewoon heerlijk geslapen.

De volgende dag was de meest speciale dag tot nu toe. 's ochtends werd ik al vrolijk door iedereen begroet. Op de een of andere manier komt dat "hello" en "how are you" soms heel leuk over en irriteer ik me de andere keer er heel erg aan. Maar die ochtend was het heel leuk en toen ik bij de winkel kwam om wat eten te kopen werd ik door de engineer in redelijk goed engels uitgenodigd voor het ontbijt.

Ontbijt


In het (noord)westen van syrie zijn niet zo heel veel wegen maar wonen wel redelijk veel mensen. Hierdoor zijn alle dorpen die er zijn als een lang lint langs de wegen gebouwd. Dit houdt in dat ik bijna de hele tijd door een dorp fietste. En dus ook de hele tijd van alle kanten werd begroet, gemiddeld wel een keer per minuut...en dat de hele dag! Een groot feest dus.

's middags zat ik nog geen 5 minuten onder de boom voordat ik alweer voor de lunch werd uitgenodigd door een 15-jarige jongen, rijst met kip! Dat ging er natuurlijk wel in. Het eten hier in Syrie is echter niet altijd zo goed, wat ik het ergste mis is normaal brood... dat hebben ze hier gewoon niet. Ze hebben hier maar 1 soort brood. Plat en rond en niet echt lekker. Al de maaltijden worden met dit brood gegeten, dus geen mes en vork maar gewoon een stuk brood afscheuren en daarmee pakken wat er bij geserveerd wordt.

Lunch


Daarna ging ik weer verder en dankzij de wind ging het even niet zo makkelijk. Daardoor besloot ik om in de schaduw van een gebouw even pauze te nemen, en die pauze duurde 3 dagen! Achmed kwam de hoek om en met handgebaren en "welcome" werd ik de hoek om geleidt. Daar zaten de kinderen en vrouw en 2 broers van Achmed. Ze hadden een Arabisch-engels woordenboek en een engels-arabisch woordenboek en spraken ook nog een "goed" engels dus communiceren ging makkelijk. Het waren hele vriendlijke mensen die veel lachten.

Achmed (rechts) en broer


Er bleek die avond een "party" te zijn, met het gebaar van een ring om een vinger werd duidelijk gemaakt dat het om een bruiloft ging van de vriend van Achmed. Ik werd ook uitgenodigd! Nou, die kans kon ik natuurlijk niet voorbij laten gaan. Ondertussen kwamen er allemaal klanten langs voor de winkel (meubulair) waaronder Dr. Muhammad (dierenarts). Ik was eerst al uitgenodigd om bij Achmed te slapen maar Muhammad won de strijd en na de bruiloft zou ik naar zijn huis gebracht worden.

De bruiloft was opgezet in een grote kring van lange tafels met in het midden de dansvloer. Toen wij binnenkwamen waren er al zo'n 300 mensen, allemaal syriers. Ben je een van de eerste mannelijke personen die eruit ziet als ik die het dorp bezoekt dan wordt je van alle kanten (stiekem) bekeken door alle 300 aanwezigen! Toen de "openluchtzaal" volledig was gevultd met ongeveer 500 mensen kwam de auto binnenrijden waaruit de bruid en bruidegom stapten. Onder ritsmisch geklap maakte ze een ronde om iedereen te begroeten om vervolgens aan de openingsdans te beginnen.... "hello" van Lionel Richie! Het enige niet arabische nummer van de hele avond!




Ondertussen was de dansvloer volgestroomd en moest ook ik eraan geloven. Uit alle macht probeerde ik de syrische bruiloftdans onder de knie te krijgen waarbij je een beetje met je armen wappert, je heupen beweegt en met je voeten stampt. Volgens mij lukte het niet helemaal maar ik kreeg toch van alle kanten "good" te horen.. dus wie weet...




Na 4 uur was het afgelopen, die bruid en bruidegom heb ik bijna niet gezien maar wat wil je met 500 mensen! Ik werd bij Muhammed afgezet die inmiddels al voor de TV in slaap was gevallen en viel zelf om half 2 ook in slaap.

De volgende dag heb ik de dokter zelf in actie gezien terwijl hij bezig was te stoeien met de koeien. 's middags werd ik door een paar van zijn vele broers uitgenodigd en verplaatste ik mij met fiets en al naar hun huis om daar te blijven. In dat huis woonden nog allemaal broers/moeder/zussen en weet ik veel wie. Muhammad en broers wonen in een dorp waar ze allemaal Ali volgen. Dat wil zeggen een bepaald soort Islam, dit houdt in dat je alcohol mag drinken en dat er geen vrouwen met hoofddoek zijn of iets dergelijks zijn, iedereen ziet er europees gekleed uit.

Broers, zussen? En iedereen!


Overdag was ik al door het dorp getourd met Muhammad en bij een paar vrienden langs geweest en 's avonds ing ik met zijn jongere broer (28) mee op de motor. De motor is overigens iets heel anders dan in Nederland/Europa. Ze zijn allemaal Chinees en kosten nieuw maar 300 dollar. Rijden kan je als je groot (lengte) genoeg bent.. dus als je 12 bent en een helm ben ik nog niet tegengekomen terwijl je toch 80 km/h gaat.



Na de tour ging ik samen met broer (31) naar zijn verloofde die nog bij haar familie woont (vader, moeder, 7 zussen en een broer) Toen de vader thuiskwam kwam ik in een politieverhoor terecht met de broer (31) als arabisch-engels vertalen en andersom. Het was overigens wel een leuk verhoor met vragen als: What is the job of your father/mother? Do you have brother/sisters? How many times you eat a day in holland? What is de average salary for somebody working for the goverment in the netherlands? What is the salary of your parents? What car does your father have? How much cost the car? What is the size of your house/garden in square meters? What kind of animals do farmers in the netherlands have? .. enz...

Familie van verloofde


Bij het gemiddelde salaris schaamde ze zich toch een beetje om te zeggen dat dat in Syrie tussen de 200 en 400 euro ligt. Je hebt hier in Syrie eigenlijk wel alles maar allemaal van andere kwaliteit. De motors komen allemaal uit China, het internet is traag, de Nike schoenen zijn made in Syria, de illegale computerspellen (GTA) kosten nog geen 1 dollar, de auto's komen bijna allemaal uit Japan en Korea. Als je hier een Mercedes hebt ben je meteen de baas van het dorp. De echte merken zijn gewoon te duur. Daarentegen heb ik wel 3 geweldige dagen voor slecht 2 euro gehad!

Inmiddels in Damascus en morgen verder naar Palmyra. Helaas zal ik niet veel supervriendelijke syriers tegenkomen want er zijn in 200 km maar twee dorpen! En HEEL VEEL ZAND!! Dus ik ga maar zandkastelen bouwen de komende dagen en veel water drinken!

Klik hier voor alle fotos van Turkije vanaf Ankara
Klik hier voor alle fotos van Syrie tot Damascus

Heel erg bedankt voor alle reacties!

Allepo (5140km)

Salaam Aleikum,

In Cappadocia ben ik 4 dagen gebleven, niks gedaan en alles gezien. Bijvoorbeeld het hotel in een heel klein dorpje waar een Iranier werkte die was gevlucht omdat hij was bekeerd tot het Christendom en daar in Iran de doodstraf op staat. Zijn vader had hem verraden. Ik heb van hem wel een adres van zijn zus gekregen in Tabriz, Iran.

Na Cappadocia stonden er heel wat klimmen en passen op het programma, de hoogste was 1990 meter en bovenop kwam de plaatselijke wegeninspecteur in zijn wagen naast me rijden en werd ik onder applaus ontvangen. Ik mocht ook bij zijn vriend eten die in het volgende dorp woonde, bergaf ging ik wel wat sneller dan dat gekke voertuig van hem maar uiteindelijk was ik maar 1km te ver doorgereden. Tijdens het eten probeerde hij mij uit te leggen dat ik ook bij hem kon slapen. Zijn huis (eigenlijk werkplaats) was 40 km verderop. 40 km later (nadat ik 3 keer door hem was ingehaald en andersom) kwam ik bij zijn werkplaats aan. Daar was gekke Omar ook aanwezig (hij was echt niet helemaal 100 procent), ook Mustafa die 9 jaar in Duitsland heeft gewoond kwam een spelletje kaart spelen. Mustafa wist me te vertellen dat hij 5 van de 9 jaar plezier heeft gemaakt en de overige 4 jaar in de gevangenis heeft gezeten... het was dus heel interessant kaarten.

In Kahramammaras werd ik door de plaatselijke hotelschool uitgenodigd voor een ontbijt verder nog wat nederlands sprekende turken ontmoet uit Zeeland en Den Haag. De laatste kilometers in Turkije waren een rechte lijn naar de streep (grens). Aan de Turkse kant stonden zo'n honderd man zich te verdringen om het hok met daarin de douane. Ik kreeg gelukkig hulp van een turk die mijn paspoort even door de menigte naar voren duwde en na 20 minuten wachten kreeg ik hem weer terug met de exit stamp voor Turkije. Vervolgens naar de Syrische douane waar ik eerst werd gevraagd waar ik vandaan kwam en mijn job en of ik een visa had. Toen ik zei dat ik geen visa had kreeg ik de vraag "why not?". Ik dacht al meteen "Oh Oh" maar hij ging gelijk verder met te vertellen dat ik het in dat gebouw kon krijgen. Dus na 34 dollar te hebben betaald mij de bank (een miniscuul hok) kreeg ik mijn paspoort inclusief visum terug.

De eerste kilometers in Syrie waren al meteen anders, de huizen zien er heel anders uit dan in Turkije. Naar mijn idee meer Irak achtig wat ik van TV ken. Alleen tot nu to allemaal landbouw eromheen, de woestijn moet nog beginnen. Ik nam gewoon de hoofdweg van de grens naar Aleppo en in tegenstelling tot Turkije hebben ze hier gewoon vlakke wegen... eigenlijk ging het zelfs 150 meter omlaag over 45km.

Allepo is een "gewone" stad. Ik word hier door iedereen begroet met "welcome to Syria". Verder zijn de vrouwen zonder hoofddoek hier bijna net zo zeldzaam als de toeristen, je komt de toeristen die er zijn dan ook overal 3 keer tegen.

Foto's lukken helaas niet vanaf hier.

Ik wou nog even iets extra's zeggen. Ik zit hier nu in Aleppo met een beetje een dubbel gevoel. Ten eerste omdat ik 2 dagen blijf terwijl ik eigenlijk maar een dag wou. Dit komt omdat ik een beetje met het schema naar de toekomst kijk, maar ik denk dat ik dat toch maar niet meer ga doen. Ik heb al 3 nachten betaald voor het hotel dus zal pas overmorgen verder gaan, maar daarna zie ik wel of ik in 3 of in 6 dagen naar Damascus rij en ik zie wel hoe alles uitkomt, ik ga nu geen rekening houden met het weer (kou) in de toekomst. Als het zover is dan zie ik wel en als het te koud is dan neem ik een bus/trein/truck/vliegtuig of wat dan ook. Hier in Aleppo zit ik me ook maar een beetje te vervelen, ik weet niet hoe het komt. Toen ik dit van te voren zat te plannen was het heel bijzonder als ik dacht dat ik hier ook daadwerkelijk zou zijn maar nu kan het me eigenlijk allemaal niet zoveel schelen. Al die idioten vrouwen die als spoken verkleed gaan, die arabieren met hun veel te harde rare taaltje, de jas die ik aankrijg als ik de moskee inga omdat mijn benen te bloot zijn... What the fuck? Wie kan dat nou schelen... OOOOOOO benen! Allah Allah! Hij heeft blote benen! Doe er een veel te warme jas omheen het is toch maar 35 graden!! Al dat getoeter, een taksi toeters hier om te laten weten dat hij er is... Ik denk: Hoe je bek idioot! Iedereen toetert naar iedereen om te laten weten dat ze als gekken links en rechts gaan inhalen. Als je de weg over wil steken dan is dat vooral anticiperen op wat de auto's doen of heel erg lang wachten tot je eindelijk is veilig over kan steken wat natuurlijk niemand doet waardoor iedereen weer begint te toeteren... alsof het ook maar iets helpt. Maar goed genoeg over dat vanuit Aleppo! Ik weet trouwens nog niet of ik de snelweg wel of niet ga nemen naar Damascus.. het is in ieder geval 150 km verplicht snelweg voor mij geloof ik en totaal nog 350 km snelweg of 450 km (300km geen snelweg). Ik ben toch ook wel heel erg benieuwd naar Syrie want gisteren binnenrijden was meer snel doorfietsen tot Aleppo dan dat ik echt al iets heb gezien en meegemaakt. Schrijven wat je denkt. Overigens is het soms ook echt irritant als je in 100 meter 3 x hello hoort en where are you from. Om vervolgens "gaat goed?" te horen... de twee woorden die iedereen hier heeft geleerd.

Urgup, Cappadocia (4549 km)

Het is nog steeds elke dag 30 graden of warmer!! Het begint nu toch wel echt irritant te worden. Helemaal omdat er ook niet veel wolken te vinden zijn en de zon steeds vol schijnt. Rustig fietsend met een beetje een windje erbij is dat allemaal niet zo erg op maar zodra ik "serieus" begin te fietsen dan begin ik ook gelijk te zweten. Na een dag fietsen heb ik zoveel zout op mijn armen benen en gezicht zitten dat ik dat 's avonds gewoon bij het eten kan gebruiken! (niet echt natuurlijk....) Verder gaat al dat zweet en zou ook in de kleren zitten en als ik weer eens wildkampeer (eigenlijk bijna altijd) heb ik ook geen douche.... dus na een paar dagen.... nou ja, je snapt het wel. Maar het is me al opgevallen dat Turken ook niet altijd even fris ruiken dus eigenlijk is het geen probleem. Het zal wel zo zijn dat als het eenmaal echt koud is ik dit weer terugwil, maar met Syrie voor de boeg zal dat nog wel even duren. Genoeg over de stinkende aspecten van het fietsen en zo erg is het trouwens niet, alleen irritant.





De eerste dag uit Ankara had ik besloten om rond 3 uur Ankara uit te fietsen zodat ik buiten Ankara kon gaan wildkamperen (dat scheelt weer een hotelovernachting!) Maar ja... zoals wel vaker het geval is ging dat bergop. Niet zo erg maar dankzij mijn domme fout toch wel. Ik was op weg naar de stad Elmadag, dus toen ik dat op de borden zag staan ben ik dat gewoon gaan volgen! Het bleef maar omhoog en omhoog gaan en op 1300 meter begon ik toch is te denken "He, er staat helemaal geen pas op de kaart". Inmiddels was ik ook een paar turken tegengekomen die mij probeerden uit te leggen dat de weg doodliep... (dat begreep ik later pas) maar omdat ik wel vaker Turken dingen heb horen zeggen met armgebaren van "dat kan niet, daar is niks" waarmee ze meestal bedoelden dat er geen hotel was dacht ik, een hotel heb ik toch niet nodig. Ik ging toch nog maar is de kaart bestuderen en er bleek ook een bergtop Elmadag te heten! En de weg ernaar toe liep dood... Aha, vandaar. Dus ik omgekeerd en toen ik door het dorp van die Turken kwam werd ik nog eens flink uitgelachen. Eenmaal weer beneden kon ik kiezen of weer Ankara infietsen of de snelweg nemen. Dat was dus de snelweg, ook al stonden er duidelijk borden verboden voor fietsers. Het was toch maar 10 kilometer fietsen maar inmiddels begon het wel donker te worden. Het einde van de snelweg heb ik gehaald en de zon was al verdwenen. Noodgedwongen heb ik toen mijn tent maar bij de plaatselijke vuilnisbuilt opgezet.

De volgende ochtend zo snel als ik kon alles ingepakt en weer verder gereden. Gelukkig waren de volgende dagen veel beter en heb ik verder op prachtige plekken gekampeerd. Ik had de tijd genomen (4 dagen voor 300 km) dus het was eigenlijk heel rustig de afgelopen dagen en ik heb ook heel wat tijd doorgebracht in de dorpen onderweg. Soms werd ik achtervolgd door kinderen (een keer probeerden ze me zelfs van mijn fiets te trekken!) en verder ontmoet ik veel vriendelijke turken maar dat is inmiddels wel oud nieuws!






Ondertussen word ik inmiddels wel helemaal gek van al dat getoeter om me heen. Helemaal als er weer zo'n gek achter het stuur van zijn vrachtwagen zit die mij gaat inhalen en dat precies als hij naast me rijd zo hard mogelijk op zijn toeter drukt! Ik schrik me dan natuurlijk helemaal dood. En als ik andere toeters achter me hoor weet ik ook nooit of dat betekent "mafkees, waar ben jij nou mee bezig", "pas op want ik heb schijt aan fietsers" of "he! hallo, een fietser! je moet wel gek zijn om hier te fietsen". Maar sommige turken kunnen hun toeter ook onder controle houden en als ik dan weer alle 5 de mensen in de auto zie zwaaien is dat ook heel leuk. Het record tot nu toe is trouwens 11 mensen in een 5 persoons auto!!!

Mijn fiets trekt overal alle aandacht. Als ik hier zonder fiets rond zou lopen zouden er denk ik 20 keer zo weinig mensen op me afkomen. Soms ook heel vervelend als ik gewoon even wil uitrusten en er komt weer zo'n turk (voor mij zijn ze allemaal hetzelfde) op me af die allemaal vragen gaat stellen die ik al 100 keer beantwoord heb, ze hebben ook allemaal hetzelfde verhaal van een broer, neef, vriend, zoon die in Nederland/Duitsland werkt. Maar het is natuurlijk wel de bedoeling al die aandacht, daarom ben ik ten slotte op de fiets. En nu weet ik ook hoe het is om beroemd te zijn!



Hier in Urgup heb ik van de mensen die ik in Istanbul ontmoet heb het adres van Yasar gekregen. Ik verblijf nu dus in een heel mooi huis met heel lekker eten en ik mag zo lang blijven als ik wil! Yasar is de vader van een vriendin van een van de vrouwen in Istanbul, hij is dus ook "al" 46. Wel heel leuk om zo bijna 1000 km na Istanbul toch weer een adres te hebben vanuit Istanbul!



Hier in Cappadocia is het heel erg mooi met allemaal woningen in de rotsen, lees er hier alles over !

Ik moet wel even waarschuwen voor de schokkende foto's maar je hoeft je geen zorgen te maken, ik ben nog niet gek geworden.

Klik hier voor de foto's

Vanaf hier is het nog 400 kilometer naar Syrie, wanneer ik vertrek weet ik nog niet, ik zie wel hoe het gaat want ik heb ten slotte geen haast...