dinsdag 28 september 2010

Allepo (5140km)

Salaam Aleikum,

In Cappadocia ben ik 4 dagen gebleven, niks gedaan en alles gezien. Bijvoorbeeld het hotel in een heel klein dorpje waar een Iranier werkte die was gevlucht omdat hij was bekeerd tot het Christendom en daar in Iran de doodstraf op staat. Zijn vader had hem verraden. Ik heb van hem wel een adres van zijn zus gekregen in Tabriz, Iran.

Na Cappadocia stonden er heel wat klimmen en passen op het programma, de hoogste was 1990 meter en bovenop kwam de plaatselijke wegeninspecteur in zijn wagen naast me rijden en werd ik onder applaus ontvangen. Ik mocht ook bij zijn vriend eten die in het volgende dorp woonde, bergaf ging ik wel wat sneller dan dat gekke voertuig van hem maar uiteindelijk was ik maar 1km te ver doorgereden. Tijdens het eten probeerde hij mij uit te leggen dat ik ook bij hem kon slapen. Zijn huis (eigenlijk werkplaats) was 40 km verderop. 40 km later (nadat ik 3 keer door hem was ingehaald en andersom) kwam ik bij zijn werkplaats aan. Daar was gekke Omar ook aanwezig (hij was echt niet helemaal 100 procent), ook Mustafa die 9 jaar in Duitsland heeft gewoond kwam een spelletje kaart spelen. Mustafa wist me te vertellen dat hij 5 van de 9 jaar plezier heeft gemaakt en de overige 4 jaar in de gevangenis heeft gezeten... het was dus heel interessant kaarten.

In Kahramammaras werd ik door de plaatselijke hotelschool uitgenodigd voor een ontbijt verder nog wat nederlands sprekende turken ontmoet uit Zeeland en Den Haag. De laatste kilometers in Turkije waren een rechte lijn naar de streep (grens). Aan de Turkse kant stonden zo'n honderd man zich te verdringen om het hok met daarin de douane. Ik kreeg gelukkig hulp van een turk die mijn paspoort even door de menigte naar voren duwde en na 20 minuten wachten kreeg ik hem weer terug met de exit stamp voor Turkije. Vervolgens naar de Syrische douane waar ik eerst werd gevraagd waar ik vandaan kwam en mijn job en of ik een visa had. Toen ik zei dat ik geen visa had kreeg ik de vraag "why not?". Ik dacht al meteen "Oh Oh" maar hij ging gelijk verder met te vertellen dat ik het in dat gebouw kon krijgen. Dus na 34 dollar te hebben betaald mij de bank (een miniscuul hok) kreeg ik mijn paspoort inclusief visum terug.

De eerste kilometers in Syrie waren al meteen anders, de huizen zien er heel anders uit dan in Turkije. Naar mijn idee meer Irak achtig wat ik van TV ken. Alleen tot nu to allemaal landbouw eromheen, de woestijn moet nog beginnen. Ik nam gewoon de hoofdweg van de grens naar Aleppo en in tegenstelling tot Turkije hebben ze hier gewoon vlakke wegen... eigenlijk ging het zelfs 150 meter omlaag over 45km.

Allepo is een "gewone" stad. Ik word hier door iedereen begroet met "welcome to Syria". Verder zijn de vrouwen zonder hoofddoek hier bijna net zo zeldzaam als de toeristen, je komt de toeristen die er zijn dan ook overal 3 keer tegen.

Foto's lukken helaas niet vanaf hier.

Ik wou nog even iets extra's zeggen. Ik zit hier nu in Aleppo met een beetje een dubbel gevoel. Ten eerste omdat ik 2 dagen blijf terwijl ik eigenlijk maar een dag wou. Dit komt omdat ik een beetje met het schema naar de toekomst kijk, maar ik denk dat ik dat toch maar niet meer ga doen. Ik heb al 3 nachten betaald voor het hotel dus zal pas overmorgen verder gaan, maar daarna zie ik wel of ik in 3 of in 6 dagen naar Damascus rij en ik zie wel hoe alles uitkomt, ik ga nu geen rekening houden met het weer (kou) in de toekomst. Als het zover is dan zie ik wel en als het te koud is dan neem ik een bus/trein/truck/vliegtuig of wat dan ook. Hier in Aleppo zit ik me ook maar een beetje te vervelen, ik weet niet hoe het komt. Toen ik dit van te voren zat te plannen was het heel bijzonder als ik dacht dat ik hier ook daadwerkelijk zou zijn maar nu kan het me eigenlijk allemaal niet zoveel schelen. Al die idioten vrouwen die als spoken verkleed gaan, die arabieren met hun veel te harde rare taaltje, de jas die ik aankrijg als ik de moskee inga omdat mijn benen te bloot zijn... What the fuck? Wie kan dat nou schelen... OOOOOOO benen! Allah Allah! Hij heeft blote benen! Doe er een veel te warme jas omheen het is toch maar 35 graden!! Al dat getoeter, een taksi toeters hier om te laten weten dat hij er is... Ik denk: Hoe je bek idioot! Iedereen toetert naar iedereen om te laten weten dat ze als gekken links en rechts gaan inhalen. Als je de weg over wil steken dan is dat vooral anticiperen op wat de auto's doen of heel erg lang wachten tot je eindelijk is veilig over kan steken wat natuurlijk niemand doet waardoor iedereen weer begint te toeteren... alsof het ook maar iets helpt. Maar goed genoeg over dat vanuit Aleppo! Ik weet trouwens nog niet of ik de snelweg wel of niet ga nemen naar Damascus.. het is in ieder geval 150 km verplicht snelweg voor mij geloof ik en totaal nog 350 km snelweg of 450 km (300km geen snelweg). Ik ben toch ook wel heel erg benieuwd naar Syrie want gisteren binnenrijden was meer snel doorfietsen tot Aleppo dan dat ik echt al iets heb gezien en meegemaakt. Schrijven wat je denkt. Overigens is het soms ook echt irritant als je in 100 meter 3 x hello hoort en where are you from. Om vervolgens "gaat goed?" te horen... de twee woorden die iedereen hier heeft geleerd.

10 opmerkingen:

  1. Ha Marc, wat een mooi en eerlijk verhaal. Ik heb op mijn 25ste gereisd in Egypte en Cairo. Ik heb ook zo'n periode gekend dat het me bedrukte: de drukte, het getoeter, de minaretten met klaagzang, en de stenen die bezienswaardigheid zijn, maar waarvoor je dan de frisse blik mist. Zo'n soort van dieptepunt hoort erbij, je bent niet meer open voor voor de goede indrukken. Dan kan het gebeuren - vaak door een 'echte' ontmoeting - dat je het plotseling weer helemaal ziet zitten, dat je weer nieuwe energie krijgt en dat je daarop weken verder kan. Dat wens ik ook jou toe, veel sterkte, Willem.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hey Marc, misschien kan je proberen een beetje in die plaatsen uit te rusten die in de geschiedenis belangrijk waren. ik denk aan de plaatsen van de zijderoute dan heb je interessante vermenging van culturen. (ook in de muziek !) En Damascus klinkt bijzonder. (bekering van Paulus in Damascus is trouwens in 'Handelingen van de apostelen 9'). Ik geniet van je verhalen. Het idee dat je al zover bent en ziet wat niemand van ons thuisblijvers ziet is echt heel avontuurlijk. maar sterkte met de dagelijkse irritaties!!! Marjolijn

    BeantwoordenVerwijderen
  3. hai Marc, Mooie verhalen weer en tot slot je irritaties en gedachtes over je eerste ervaringen in Syrië. Een totaal andere wereld waar je nu in zit en heftig maar ook uiteindelijk goed om dit te bemerken en ervaren. Zie het vervolgens als een uitdaging om er jouw weg doorheen te vinden. Zowel op de fiets (lichamelijk) als in persoon (geestelijk). Heel veel succes en groeten van ons 4 (Rob, Ingrid, Niels & Bart)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. He Marc
    absoluut 3x hello in een uur kan vreselijk irritant zijn, ik heb het ook ervaren in Azië. het is zo stoer man, wat je doet. wat de anderen ook al schrijven in hun reactie: het hoort er ook bij, ook het 'niet genieten', succes! En echt mooi om te lezen dat je dit ook opschrijft.trouwens..fijn dat jij, ik en andere nederlanders ons zo uit kunnen spreken, dat mag niet iedereen..komt bij me op nu ik jouw stuk zo lees en mijn reactie..Indrukwekkend wat je allemaal meemaakt, ga je eigen koers, die zal je steeds meer ontdekken en take care! Liefs Marieke

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Marc, leuk "ge-skyped" vandaag en weer helemaal bij. Goed de reacties van Willem, Marjolein, IRNB en Marieke. En vandaag stond je er ook alweer iets anders in.
    Morgen ga je weer verder Syrië verkennen.
    Nicht Ellie volgt jou ook en of we even haar reactie wilde plaatsen, dat ze het geweldig vindt.
    En Eros vroeg vandaag hoever my baby was, hij had toch wel begrepen dat je dit jaar niét naar Rome ging fietsen. Je krijgt de groeten van hem!
    Op naar Damascus en een kus! An

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hoi Marc,
    Mooi verhalen en ik kan me je goed voorstellen dat het af en toe allemaal een beetje te veel is. goed te horen dat een dipje ook al weer snel over gaat. Meestal als je gaat fietsen en weer nieuwe dingen ziet, zie je de mooie kant van de zaak weer.
    Succes! groeten Annette ter Kuile

    BeantwoordenVerwijderen
  7. goede reis verder vandaag! Marjolijn

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ha Marc! Wat een bijzondere wereld leef jij! Ik zie dat het jou langzaam gaat irriteren maar hier klikt het allemaal prachtig! En die jas moet je dan maar op de koop toe nemen:p. Ben benieuwt naar je verdere belevingen in Syrie.

    Adios

    Diederik

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Hoi Marc,
    dank voor je prachtige verslagen, we rijden allemaal op een makkelijke manier met je mee! Een vriendin van mij leest ook alles en die is diep onder de indruk en wil ook graag een reactie toevoegen, maar ik moest haar eerst even bij jou introduceren, Lies is de naam en een enorme fietsfanaat samen met haar man Gerard heeft zij ook vele km in de benen en weet dus als geen ander hoe het allemaal voelt!! Nou big boy veel succes met de volgende Kilometers!! lieve groet van Els zus van Mams!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ha die Marc,
    Wij hadden een tijdje niet je verslag gelezen, maar nu dus wel op zondag 31 oktober. Je schrijft erg leuk trouwens en eerlijk. Op je irritaties heb je inmiddels zoveel reacties dat ik dat niet meer als mosterd na de maaltijd ga doen. Wij hebben van de week "bronnetjeshof" voorbesproken/voorbereid. Weet je nog wat dat is? Wel een totaal andere wereld, maar toch ook leuk. Wij verheugen ons er op. Hou je goed, geniet er van en doe voorzichtig. Liefs van At en Ria

    BeantwoordenVerwijderen