Dogubayazit (6930km)

Nadat ik twee uur in het internetcafe in Batman had doorgebracht waarbij ik koffie, thee, water en Kebab van de eigenaar had gekregen hoefde ik niks te betalen!

De volgende dag kwam ik twee Australiers tegen van 19 jaar! Ze waren bezig met een rondje Turkije van 6 weken. Heel bijzonder, helemaal omdat Turkije nou niet echt het prettigste land is om te fietsen als vrouw... en bijna net zo jong als ik! İk wist niet dat ze bestonden. Helaas gingen we de andere kant op dus na 15 minuten gingen we allebei verder op zoek naar een kampeerplek.



İnmiddels was ik bezig met de klim naar het Van Gölü. De weg volgde een snel stromende rivier dus heel zwaar was de klim niet... maar wel heel lang. İk fietste door een dal en aan beide kanten waren steile rotswanden... dus waar moest ik mijn tent nou opzetten. Uiteindelijk was er een klein bruggetje naar een grasveld aan de overkant van de weg. Dus daar, in het volle zicht van de vrachtwagens en autos die passeerden, mijn tent maar opgezet. Toen ik net bijna in slaap viel werd er dan ook op mijn tent geklopt door drie Turken. Nadat ze even mijn tent hadden binnengegluurd en erachter kwamen dat ik uit Hollanda kwam waren ze ook net zo snel weer verdwenen.

De volgende dag kwam ik aan bij het Van Gölü en kon mijn tent op een prachtige plek aan het meer opzetten waar ik mijn kleren dan ook maar gelijk heb "gewassen". De omgeving was de volgende dagen prachtig. Het hele blauwe Van meer met links en rechts de ene hoge berg na de andere.



Ondertussen blijven ze maar toeteren en hello roepen. Alle toeters negeer ik behalve dan de hele irritante waar ik mij niet kan inhouden en mijn middelvinger opsteek of hem de huid vol scheld. Het hello wordt ook niet als begroeting geroepen maar meer van "he een buitenlander! ik ken maar een woord... HELLO!!" . En als ik dan is een enkele keer hello terugzeg kijken ze me soms nog raar aan ook. Overigens zijn niet alle hellos irritant en hellos van meisjes en vrouwen negeer ik natuurlijk nooit!



De volgende twee dagen stond ik eerst onderaan de berg Süphan van meer dan 4400 meter hoog en de volgende dag weer aan het meer. Daarna begint de klim richting de 2644 meter en verlaat ik dus ook het meer. Op deze weg wonen een ander soort Turkse kinderen (jongens). Hier is het namelijk heel normaal om mensen te begroeten met "Money!". Soms blijven ze naast me rennen en houden ze hun hand op. Vaak komen ze van hun schapenkudde naar de weg sprinten om maar op tijd te zijn om mij te bewonderen.

İk wou eigenlijk niet al gisteren naar te top rijden maar omdat er eerder geen kampeerplek was en mijn kilometerteller 150meter te laag stond ingesteld was ik ineens al om de top. Daar vandaan ging er een pad naar de elektriciteitsmast dus heb ik daar mijn tent maar op 2680 meter opgezet.



Vanochtend was het dan ook echt koud (4 graden) en dat met een afdaling. Dus ik heb voor het eerst ook maar mijn lange broek en handschoenen tevoorschijn gehaald. Het was nog maar 35 km naar Dogubayazit dus ik was er al om 10 uur. Na een paar kilometer werd de 5137 meter hoge Mount Ararat zichtbaar, indrukwekkend!



Vanaf hier is het (morgen) nog maar 35 km naar İran! Een nieuw land, nieuwe mensen, een nieuwe cultuur en nog veel meer nieuw en onbekend...

Klik hier voor alle fotos van oost Turkije

Batman (6450km)

Vanaf Damascus had ik nog 35 km voordat de woestijn begon. İk werd al meteen voor het ontbijt uitgenodigd door deze man (en zijn kinderen)



In het laastste plaatsje heb ik de winkel maar leeggekocht om vooral te zorgen dat ik niet te weinig eten en drinken zou hebben. 200 km door de woestijn kan snel gaan... of heel langzaam. Gelukkig was het het eerste, iemand had besloten om mij storm mee te geven! Had ik deze storm tegen gehad dan was ik nu waarschijnlijk nog niet halverwege. Maar ik vloog met bijna 30 km/h door de woestijn! Om half 12 had ik pas 5 km gedaan maar uiteindelijk om half 5 is het 95 km geworden. Ondertussen bevond ik mij op de hoofdweg naar Iraq en ik kreeg bijna de neiging om gewoon rechtsaf te slaan richting Baghdad, het zag er allemaal zo rustig uit..







Uiteindelijk toch maar links gegaan en ook de volgende dag was de storm nog aanwezig dus voordat ik het wist had ik al 100 km gedaan, helaas hield het toen op met waaien en moest ik het nog 47km zonder wind doen om uiteindelijk met teveel water en eten in Palmyra aan te komen.




Palmyra is een of ander ruine gebeuren van de romeinen. Er staan dus wat pilaren en halve muren die heel oud zijn. Dit zorgt ervoor dat het de populairste toeristenattractie van Syrie is. Er staan dan ook heel wat hotels in Tadmor (de stad ernaast) en ik zag opeens weer allemaal mensen in hele gekke europese kleren! En dat midden in de woestijn, want na Palmyra stond er weer 200km woestijn op het programma. Met een beetje een andere voorbereiding ging ik weg want nog 70km was er toch nog een dorp waar ik dingen kon kopen. Dus ik had maar voor een dag water bij me. Eenmaal in het dorp aangekomen (As Sukhnah) werd ik vijf keer om geld gevraagd en een keer met stenen bekogeld (inmiddels in totaal al 4 keer) maar water hadden ze wel dus mijn missie was geslaagd.

Mijn tweede missie dreigde te mislukken, 50km voor het einde van de woestijn had ik nog steeds geen kamelen gezien! Maar opeens stond er een hele kudde vlak naast de weg (met een toeristenbus ernaast). Ik imiteerde de toeristen maar en haalde ook mijn camera te voorschijn.



Uiteindelijk aangekomen in Deir Ezzor was het nog 250 km door de "bewoonde" wereld. Overigens was deze etappe door de woestijn zonder bergen! Dat is echt heel anders fietsen... ik kon gewoon met constante snelheid doorfietsen.





Een bewoonde wereld houdt ook in dat er kinderen zijn. Sommige zeggen "hello" en lachen vrolijk en sommige verstoppen zich in de bosjes om "how are you today?" te roepen en vervolgens een steen naar je hoofd te gooien. Andere zeggen helemaal niks en zodra je een camera op ze richt beginnen ze zo hard als ze kunnen naar huis te rennen.



İk werd ook nog door de lokale english teacher uitgenodigd voor het ontbijt en engels sprak hij wel maar de grammatica klopte van geen kant. İk snap ook wel dat veel kinderen niet veel verder komen dan hello en how are you. Hij vond zelf dat hij er op deze foto uitzag als Saddam Hussein.



En toen was ik weer terug in Turkije... de grens tussen Syrie en Turkije wordt bepaald door bergen.... dus na geen enkele serieuze klim in Syrie te hebben gehad begon het feest gelijk weer in Turkije! Overigens waren er ook nog heel wat andere verschillen de belangrijkste natuurlijk dat ze weer normaal brood hadden! Maar ook supermarkten, kaas, yoghurt en vele andere producten behoren weer tot de mogelijkheden. Helaas wel tegen een hele hoge prijs! De oliesjeik kostuums hebben plaatsgemaakt voor westerse kleding. Er rijden weer vrouwen in de autos en die autos zijn weer van BMW, Volkswagen of Ford. De temperaturen zijn/worden beter. En ook heel belangrijk, ze hebben in Turkije niet de gewoonte om allemaal te toeteren als ze je gaan inhalen!

İk ben nu in Kurdistan dus de mensen noemen zich hier allemaal Kurden, elke keer als ik mensen ontmoet wordt dat me duidelijk gemaakt. Het zijn overigens allemaal heel vriendelijke mensen. İk stond net een lekke band te plakken en meteen had ik een publiek van 15 man. Kan ook irritant zijn maar ik probeer het allemaal positief te zien. Helaas licht Batman op slechts 550 meter hoogte en morgen ga ik richting 2000 meter....

Klik hier voor alle fotos van Syrie vanaf Damascus

Damascus (5577km)

Hahaha, ik heb net even teruggelezen wat ik de vorige keer geschreven heb en wat een verschil is het nu. Inmiddels in Damascus en in de moskee mocht ik vandaag een rok aan in plaats van een jas!

Nu ik eenmaal van de cultuurshock bekomen ben vind ik Syrie een heel bijzonder land. Ik heb geprobeerd een beetje te integreren maar met die lange haren en die gekke fiets wil dat niet echt lukken. Ook de taalcursus heb ik niet met succes afgerond. De mensen zijn overal vriendlijk en het ergste wat me overkomen is zijn een paar kinderen die mijn waterfles gestolen hadden om mee te voetballen!

Vanuit Aleppo had ik toch maar heel wijs besloten om niet de snelweg te nemen... Dus ik heb de prachtige wegen van Syrie gezien. De eerste dag was nog niet heel bijzonder, ik werd uitgenodigd voor het ontbijt bij de lokale garage en verder was het een normale dag. 's avonds in een graanveld gestaan waar de lokale boer nog is even kwam kijken wat ik aan het doen was, en volgens mij vond hij het maar raar dat ik daar mijn tent had opgezet. Maar ik heb gewoon heerlijk geslapen.

De volgende dag was de meest speciale dag tot nu toe. 's ochtends werd ik al vrolijk door iedereen begroet. Op de een of andere manier komt dat "hello" en "how are you" soms heel leuk over en irriteer ik me de andere keer er heel erg aan. Maar die ochtend was het heel leuk en toen ik bij de winkel kwam om wat eten te kopen werd ik door de engineer in redelijk goed engels uitgenodigd voor het ontbijt.

Ontbijt


In het (noord)westen van syrie zijn niet zo heel veel wegen maar wonen wel redelijk veel mensen. Hierdoor zijn alle dorpen die er zijn als een lang lint langs de wegen gebouwd. Dit houdt in dat ik bijna de hele tijd door een dorp fietste. En dus ook de hele tijd van alle kanten werd begroet, gemiddeld wel een keer per minuut...en dat de hele dag! Een groot feest dus.

's middags zat ik nog geen 5 minuten onder de boom voordat ik alweer voor de lunch werd uitgenodigd door een 15-jarige jongen, rijst met kip! Dat ging er natuurlijk wel in. Het eten hier in Syrie is echter niet altijd zo goed, wat ik het ergste mis is normaal brood... dat hebben ze hier gewoon niet. Ze hebben hier maar 1 soort brood. Plat en rond en niet echt lekker. Al de maaltijden worden met dit brood gegeten, dus geen mes en vork maar gewoon een stuk brood afscheuren en daarmee pakken wat er bij geserveerd wordt.

Lunch


Daarna ging ik weer verder en dankzij de wind ging het even niet zo makkelijk. Daardoor besloot ik om in de schaduw van een gebouw even pauze te nemen, en die pauze duurde 3 dagen! Achmed kwam de hoek om en met handgebaren en "welcome" werd ik de hoek om geleidt. Daar zaten de kinderen en vrouw en 2 broers van Achmed. Ze hadden een Arabisch-engels woordenboek en een engels-arabisch woordenboek en spraken ook nog een "goed" engels dus communiceren ging makkelijk. Het waren hele vriendlijke mensen die veel lachten.

Achmed (rechts) en broer


Er bleek die avond een "party" te zijn, met het gebaar van een ring om een vinger werd duidelijk gemaakt dat het om een bruiloft ging van de vriend van Achmed. Ik werd ook uitgenodigd! Nou, die kans kon ik natuurlijk niet voorbij laten gaan. Ondertussen kwamen er allemaal klanten langs voor de winkel (meubulair) waaronder Dr. Muhammad (dierenarts). Ik was eerst al uitgenodigd om bij Achmed te slapen maar Muhammad won de strijd en na de bruiloft zou ik naar zijn huis gebracht worden.

De bruiloft was opgezet in een grote kring van lange tafels met in het midden de dansvloer. Toen wij binnenkwamen waren er al zo'n 300 mensen, allemaal syriers. Ben je een van de eerste mannelijke personen die eruit ziet als ik die het dorp bezoekt dan wordt je van alle kanten (stiekem) bekeken door alle 300 aanwezigen! Toen de "openluchtzaal" volledig was gevultd met ongeveer 500 mensen kwam de auto binnenrijden waaruit de bruid en bruidegom stapten. Onder ritsmisch geklap maakte ze een ronde om iedereen te begroeten om vervolgens aan de openingsdans te beginnen.... "hello" van Lionel Richie! Het enige niet arabische nummer van de hele avond!




Ondertussen was de dansvloer volgestroomd en moest ook ik eraan geloven. Uit alle macht probeerde ik de syrische bruiloftdans onder de knie te krijgen waarbij je een beetje met je armen wappert, je heupen beweegt en met je voeten stampt. Volgens mij lukte het niet helemaal maar ik kreeg toch van alle kanten "good" te horen.. dus wie weet...




Na 4 uur was het afgelopen, die bruid en bruidegom heb ik bijna niet gezien maar wat wil je met 500 mensen! Ik werd bij Muhammed afgezet die inmiddels al voor de TV in slaap was gevallen en viel zelf om half 2 ook in slaap.

De volgende dag heb ik de dokter zelf in actie gezien terwijl hij bezig was te stoeien met de koeien. 's middags werd ik door een paar van zijn vele broers uitgenodigd en verplaatste ik mij met fiets en al naar hun huis om daar te blijven. In dat huis woonden nog allemaal broers/moeder/zussen en weet ik veel wie. Muhammad en broers wonen in een dorp waar ze allemaal Ali volgen. Dat wil zeggen een bepaald soort Islam, dit houdt in dat je alcohol mag drinken en dat er geen vrouwen met hoofddoek zijn of iets dergelijks zijn, iedereen ziet er europees gekleed uit.

Broers, zussen? En iedereen!


Overdag was ik al door het dorp getourd met Muhammad en bij een paar vrienden langs geweest en 's avonds ing ik met zijn jongere broer (28) mee op de motor. De motor is overigens iets heel anders dan in Nederland/Europa. Ze zijn allemaal Chinees en kosten nieuw maar 300 dollar. Rijden kan je als je groot (lengte) genoeg bent.. dus als je 12 bent en een helm ben ik nog niet tegengekomen terwijl je toch 80 km/h gaat.



Na de tour ging ik samen met broer (31) naar zijn verloofde die nog bij haar familie woont (vader, moeder, 7 zussen en een broer) Toen de vader thuiskwam kwam ik in een politieverhoor terecht met de broer (31) als arabisch-engels vertalen en andersom. Het was overigens wel een leuk verhoor met vragen als: What is the job of your father/mother? Do you have brother/sisters? How many times you eat a day in holland? What is de average salary for somebody working for the goverment in the netherlands? What is the salary of your parents? What car does your father have? How much cost the car? What is the size of your house/garden in square meters? What kind of animals do farmers in the netherlands have? .. enz...

Familie van verloofde


Bij het gemiddelde salaris schaamde ze zich toch een beetje om te zeggen dat dat in Syrie tussen de 200 en 400 euro ligt. Je hebt hier in Syrie eigenlijk wel alles maar allemaal van andere kwaliteit. De motors komen allemaal uit China, het internet is traag, de Nike schoenen zijn made in Syria, de illegale computerspellen (GTA) kosten nog geen 1 dollar, de auto's komen bijna allemaal uit Japan en Korea. Als je hier een Mercedes hebt ben je meteen de baas van het dorp. De echte merken zijn gewoon te duur. Daarentegen heb ik wel 3 geweldige dagen voor slecht 2 euro gehad!

Inmiddels in Damascus en morgen verder naar Palmyra. Helaas zal ik niet veel supervriendelijke syriers tegenkomen want er zijn in 200 km maar twee dorpen! En HEEL VEEL ZAND!! Dus ik ga maar zandkastelen bouwen de komende dagen en veel water drinken!

Klik hier voor alle fotos van Turkije vanaf Ankara
Klik hier voor alle fotos van Syrie tot Damascus

Heel erg bedankt voor alle reacties!