Nadat ik twee uur in het internetcafe in Batman had doorgebracht waarbij ik koffie, thee, water en Kebab van de eigenaar had gekregen hoefde ik niks te betalen!
De volgende dag kwam ik twee Australiers tegen van 19 jaar! Ze waren bezig met een rondje Turkije van 6 weken. Heel bijzonder, helemaal omdat Turkije nou niet echt het prettigste land is om te fietsen als vrouw... en bijna net zo jong als ik! İk wist niet dat ze bestonden. Helaas gingen we de andere kant op dus na 15 minuten gingen we allebei verder op zoek naar een kampeerplek.
İnmiddels was ik bezig met de klim naar het Van Gölü. De weg volgde een snel stromende rivier dus heel zwaar was de klim niet... maar wel heel lang. İk fietste door een dal en aan beide kanten waren steile rotswanden... dus waar moest ik mijn tent nou opzetten. Uiteindelijk was er een klein bruggetje naar een grasveld aan de overkant van de weg. Dus daar, in het volle zicht van de vrachtwagens en autos die passeerden, mijn tent maar opgezet. Toen ik net bijna in slaap viel werd er dan ook op mijn tent geklopt door drie Turken. Nadat ze even mijn tent hadden binnengegluurd en erachter kwamen dat ik uit Hollanda kwam waren ze ook net zo snel weer verdwenen.
De volgende dag kwam ik aan bij het Van Gölü en kon mijn tent op een prachtige plek aan het meer opzetten waar ik mijn kleren dan ook maar gelijk heb "gewassen". De omgeving was de volgende dagen prachtig. Het hele blauwe Van meer met links en rechts de ene hoge berg na de andere.
Ondertussen blijven ze maar toeteren en hello roepen. Alle toeters negeer ik behalve dan de hele irritante waar ik mij niet kan inhouden en mijn middelvinger opsteek of hem de huid vol scheld. Het hello wordt ook niet als begroeting geroepen maar meer van "he een buitenlander! ik ken maar een woord... HELLO!!" . En als ik dan is een enkele keer hello terugzeg kijken ze me soms nog raar aan ook. Overigens zijn niet alle hellos irritant en hellos van meisjes en vrouwen negeer ik natuurlijk nooit!
De volgende twee dagen stond ik eerst onderaan de berg Süphan van meer dan 4400 meter hoog en de volgende dag weer aan het meer. Daarna begint de klim richting de 2644 meter en verlaat ik dus ook het meer. Op deze weg wonen een ander soort Turkse kinderen (jongens). Hier is het namelijk heel normaal om mensen te begroeten met "Money!". Soms blijven ze naast me rennen en houden ze hun hand op. Vaak komen ze van hun schapenkudde naar de weg sprinten om maar op tijd te zijn om mij te bewonderen.
İk wou eigenlijk niet al gisteren naar te top rijden maar omdat er eerder geen kampeerplek was en mijn kilometerteller 150meter te laag stond ingesteld was ik ineens al om de top. Daar vandaan ging er een pad naar de elektriciteitsmast dus heb ik daar mijn tent maar op 2680 meter opgezet.
Vanochtend was het dan ook echt koud (4 graden) en dat met een afdaling. Dus ik heb voor het eerst ook maar mijn lange broek en handschoenen tevoorschijn gehaald. Het was nog maar 35 km naar Dogubayazit dus ik was er al om 10 uur. Na een paar kilometer werd de 5137 meter hoge Mount Ararat zichtbaar, indrukwekkend!
Vanaf hier is het (morgen) nog maar 35 km naar İran! Een nieuw land, nieuwe mensen, een nieuwe cultuur en nog veel meer nieuw en onbekend...
Klik hier voor alle fotos van oost Turkije
Wauw, wat geweldig allemaal weer, die zonsondergangen, de natuur, mensen en natuurlijk die leuke foto's van jou! En zo'n fiets met een wasje, geweldig! we genieten volop mee. Een mooie tocht door Iran gewenst!
BeantwoordenVerwijderenLieve groeten van ons allemaal uit Wageningen, Jolanda
En dat fietst maar door en door. Knap hoor. Wij gaan morgen een weekje herfstvakantie houden op de Veluwe en wat denk je? Floris en Dirk willen niet daarheen fietsen, omdat het waait en regent! Gelukkig houd jij de familie-eer hoog.
BeantwoordenVerwijderenGroeten van Dick, Floris, Menno en Nicoline (en vast ook van Dirk!)
Is de berg Ararat niet volgens de overlevering waar de duif die Noach uitzond een takje vandaan haalde en waar hij weer voet aan wal zette? Is het reizen nu anders dan je gedacht had. valt het mee of tegen, ik bedoel de afstand. En hoe is het als je je oude verslagen bekijkt? lijkt dat alweer lang geleden en ver weg, of denk je er nog vaak aan terug? een hartelijke groet uit een herfstig Holland. Marjolijn
BeantwoordenVerwijderenLeuk dat ons pakketje is aangekomen.
BeantwoordenVerwijderenDat andere pakket zien we (misschien nooit meer) tzt wel terug of de Syriërs zijn er blij mee en kunnen ineens wel erg goed fietsen met die degelijke banden.
Eet smekleijk van De Ruyter vlokken!
WAD
"hello,hello" even vervelend doen, nee hoor wij doen het zo:
BeantwoordenVerwijderenHai Marc hoe gaat het? Nu zal je waarschijnlijk in Iran zitten, super spannend dus wij zijn heel benieuwd naar je volgende blog. Heel bijzonder het idee dat jij daar nu zit gelukkig maak je super mooie foto's en kunnen we die zien anders zouden we het moeilijk kunnen geloven.
groetjes van ons 4 RINB