Columbia (18.554km)

Nadat ik in Tallahassee me bij het tankstation weer vol energie had getankt ging de reis weer verder. Ik vertrok pas om 1 uur maar het lukte me toch nog om 80km te doen aan het einde van de dag. Hoe? Geen wind tegen! 's Avonds kwam ik op een plek uit waar ik weer werd aangevallen door de prikbeesten. De enige oplossing is (terwijl het 30 graden is) en lange broek en trui aandoen maar dan nog vliegen ze je mond, ogen en oren in. Heel irritant.



In Perry kwam ik bij het zoveelste gigantische Walmart Supercenter. Tegenover de Walmart zat een Dollar Tree (een winkel waar alles 1 dollar kost), dat is de winkel waar ik altijd boeken koop, voor 1 dollar per stuk dus! Zo lees ik nu tijdens de pauzes hoe een engelsman twee jaar gevangen heeft gezeten in een Russische Gulag vanwege 5 gram Hasj.

In Gainesville had ik weer een couchsurfadres. Ik werd meteen meegenomen naar de Poolparty maar daar aangekomen hield de muziek net op. De kamergenoot van Michael was de DJ maar die had net even iets teveel bier op. Al met al vond ik het niet zo'n leuk adres en ging ik er de volgende dag weer vandoor, op weg naar de Atlantische Oceaan!

Ik had een hele rustige dag waar ik pas om 9:30 vertrok, nadat ik mijn boek had uitgelezen. Uiteindelijk duurde het tot 12 uur voordat ik "echt" vertrokken was. Een paar uur later kwam ik bij de oostkust, in de oudste stad van de VS, St. Augustine.

Ik kon een paar dagen in een hostel blijven in St. Augustine maar de benen wilden niet. De paar dagen werden verkort tot 1,5 uur. Omdat St. Augustine de oudste stad is lopen er heel wat toeristen rond, die dan in treintjes worden rondgereden, het is ook een mooie stad. Alleen het fort, dat de Spanjaarden 400 jaar geleden hebben neergezet, stelde wat teleur.





10km na St. Augustine kwam ik in een park terecht aan de andere kant van de weg ten opzichte van de oceaan. Het was midden in een woonwijk maar er liep een smal weggetje dood, aan het einde kon ik dus wel kamperen. 's Avonds alleen nog "ontdekt" door twee jongens op een fiets maar verder heerlijk achter de schutting geslapen.

Het park was uitgerust met douche! 's Ochtends fris verder. Ik had de Atlantische Oceaan bereikt, dat betekent dat ik niet verder naar het oosten kan/ga rijden en de weg vanaf nu vooral noordelijk gaat, naar New York! Dit zorgde er ook voor dat ik voor het eerst in de VS meewind had. Eindelijk...

Ik had al het plan bedacht om weer eens veel km te gaan fietsen want dat was toch wel weer een tijdje geleden dat ik dat gedaan had, ik heb ten slotte alle tijd nu mijn vlucht pas op 7 juni vertrekt.

Na 32km een korte stop gemaakt voor het ontbijt. Na 65km een praatje gemaakt met een soort zwerver op een fiets die helemaal afdwaalde over Obama dit en Bush dat. Na 80km kort gestopt voor lunch. Het was half 2. Tijd om te denken dat er een record inzit. Dus ik besloot die dag voor de 160km te gaan. Na 130km nog even gestopt om wat te eten en bijna meteen weer op de fiets gesprongen, ik kon gewoon niet stoppen.

Na 162km moesten mijn benen toch even rusten dus in 10 minuten heb ik er nog een avondmaaltijd ingegooit en er was nog steeds tijd en energie. Die tijd en energie (en om eerlijk te zijn, ook de wind) brachten me pas na 201km tot stilstand. Een nieuw record!



Nu had dat record me wel een "probleem" opgeleverd, ik kon pas 3 dagen later in Savannah terecht en dat was nog maar 170km. 3 dagen dus maar een beetje een boek gelezen, heel rustig gefietst, veel tijd in de bibliotheken doorgebracht en een beetje niks gedaan om uiteindelijk in Savannah aan te komen.

Toen ik 's Ochtends Savannah binnenreed kwam ik toevallig James, mijn couchsurfhost, tegen die net op weg was naar zijn werk. Hij had de sleutel onder de bloempot gelegd voor me en zo stapte ik even later een vreemd leeg huis in.

Ik was niet de enige couchsurfer, er waren ook nog twee andere fietsers, allebei op weg naar het noorden. Daarnaast ben ik nog naar het mighty eigth airforce museum geweest en gewoon een beetje Savannah doorgegaan wat een leuk stadje is.



Zodra ik de rivier was gepasseerd vanuit Savannah was ik in South Carolina, staat nummer 7! De weg was niet echt heel interessant. Bossen, dorpen en asfalt. De dorpen bestonden meestal uit een tankstation en soms zelfs een kleine supermarkt. Ze hadden de namen: Denmark, Norway en Bamberg en ze waren vooral zwart gekleurd.



Nu ben ik alweer bij het volgende adres in de hoofdstad van SC, Columbia. Morgen naar de dierentuin en vandaag naar DOWNTOWN.

Tallahassee, Florida (17.392km)

Die eerste plaats na Beaumont was Nederland! Bij de Walmart kwam er een man naar me toe "You must be doing what you have always wanted to do!". Daar gaf ik hem maar gelijk in en dat ik helemaal uit west Texas kwam gefietst.. hij vond het helemaal geweldig. Na Port Arthur ging ik een brug over en kwam in Louisiana terecht. Van een drukke weg werd het opeens een heel rustige weg door een mooi natuurgebied vlak langs de golf van Mexico. Een heel vlak landschap met veel water en vogels. Ik had besloten om vanaf 90 km een kampeerplek te zoeken, maar zoals wel vaker het geval is zag ik de eerste geschikte plek pas na 105km omdat ik aan de rechterkant de zee had en aan de linkerkant een hek me allemaal koeien erachter en als je toch na 90km echt wil stoppen kan dat heel irritant zijn.






Cameron was het enige serieuze dorp in 200km natuurgebied. Ze hadden zelfs 1 winkel. Daar ontmoette ik een motorrijder uit Kentucky. Hij had de dag ervoor 1100km gereden (van 7 uur 's ochtends tot 12 uur 's avonds) en was op weg naar Mexico voor een paar nieuwe tanden, hij miste namelijk wat voortanden en in Mexico was het nou eenmaal goedkoper. Hij wilde me per se zijn adres geven voor als ik nog in Kentucky kwam, een aardige rare man! Na Cameron kwam ik tussen de krokodillen terecht. Links en rechts hoorde ik ze het water in plonsen als ik langs kwam rijden, ze waren banger voor mij dan ik voor hun. Toen ik er een op 100 meter van mijn tent zag liggen besloot ik om me er maar niet druk over te maken.



In Abbeville kwam ik weer in de bewoonde wereld terecht. In de VS hebben ze bijna geen internetcafe's maar wel overal internet. Daar heb je echter wel een computer voor nodig en die heb ik niet maar gelukkig kan ik altijd nog bij de bibliotheken terecht.

De dag erna zag ik om half 5 opeens heel erg donkere wolken voor me, onweer was onderweg. Ik dook snel een zijpad in waar ik aan het eind, naast de treinrails, weer een plek had gevonden om te slapen. Half 5 is wat aan de vroege kant (het is pas om 8 uur donker) maar het zag ernaar uit dat het onweer elk moment los kon barsten. Uiteindelijk duurde het tot midden in de nacht maar gelukkig is mijn tent nog waterdicht.

In Houma had ik een couchsurfadres bij Korey. Dus nadat ik na 5 dagen weer mijn eerste echte douche kon nemen en de saaie dingen van Houma had gezien was ik op weg naar New Orleans.



New Orleans is ten minste een echte stad. Niet een saaie gemiddelde amerikaanse stad waar niks de doen is, alle fast food ketens naast elkaar zitten, de stadcentra uitgestorven zijn op een paar zakenmensen na en alles gemaakt is voor de auto. Ik kampeerde vlak voor New Orleans en de dag erna vlak erna. Toen ik de brug over de Misissippi River heen reed, die duidelijk niet geschikt was voor fietser, werd er door een paar bouwvakkers geschreeuwd "What the hell is that guy doing?!" en "You're not supposed to be riding over here!", alsof ik een andere optie had.







Op het fietspad langs de rivier kwam er een man naast me rijden die me spontaan in zijn huis uitnodigde, ik had al een couchsurfadres in Gulfport de dag erna dus ik heb hem vriendelijk bedankt maar zijn aanbod niet aangenomen. Vlak na New Orleans kwam ik op een heel smal pad terecht dat ik met Google Maps gevonden had, na 10km eindigde het in een bouwplaats. Ze waren bezig met dijken te bouwen. Gelukkig kwam er een hele aardige man naar me toe die absoluut een oplossing wilde bedenken want hij wilde me niet 6 miles terugsturen. Hij vond dat ik niet verder kon fietsen omdat er een paar vrachtwagens aankwamen dus besloot hij met de pick up voor me te gaan rijden. Na 1 km stopte hij en moest ik mijn fiets maar in de achterbak doen omdat de grond te zacht was. 2 km later werd ik afgezet bij Highway 11. Een totaal overbodige lift, we waren 5 vrachtwagens tegengekomen waar ik makkelijk langs had gekunt en de grond was prima bereidbaar.

New Orleans heeft de langste brug ter wereld, de Causeway bridge (38.42km). Daar mocht ik natuurlijk niet over rijden maar de brug waar ik over reed was toch 7km wat zonder vluchtstrook ook heel lang lijkt.




In Gulfport, Misissippi kwam ik bij Steph en Joe terecht. Ik kon wel even twee dagen rust gebruiken.

Daarna de kust verder gevolgd maar de wind maakte dat ik het steeds minder en minder leuk begon te vinden. De hele tijd met 15km/h doorrijden terwijl je benen helemaal leeg voelen maakte me soms wel gek.

In Alabama kwam ik de eerste andere fietsers tegen, 2 mannen die van California naar Florida rijden. We gingen samen de pond over van Dauphin Island naar Fort Morgan. Naast meeuwen en olieplatformen waren er ook dolfijnen te zien!

Ondertussen ging de wind maar door en werd ik gewoon gek van alles. Vooral van alles wat ik mis. Een lekker bed, een stoel waar ik op kan zitten, een TV waar je een film op kunt kijken, wakker kunnen worden zonder dat je alles weer in moet pakken en weer 100km moet gaan rijden, niet meer leven zonder douche, niet meer het lawaai van het langsrazende verkeer de hele dag lang, niet meer het zoeken naar een kampeerplek, niet meer al die insecten die op me heen vliegen, niet meer overal altijd alles nieuw, niet meer de hele tijd alleen enz. enz.






Toen ik de volgende dag wat meer landinwaarts ging en de wind verdween ging het wel weer een stuk beter. Alle problemen waren weliswaar niet opeens opgelost maar het ging allemaal een stuk beter. Inmiddels was ik alweer een staatsgrens gepasseerd en in Florida!

Nadat ik 3 dagen "rustig" heb kunnen doorfietsen gaat het nu wel weer een stuk beter. Ik ben al bijna op de helft in de VS en ik kan hier lekker even niks doen ik Tallahassee!

Klik hier voor de foto's vanaf Beaumont.