Tehran (8948km)

En toen ging ik naar Maleisie.

Ja, toen ging ik naar Maleisie.

Waarom? Ik weet het zelf ook nog steeds niet.

De weg van Esfahan naar Yazd was vooral woestijn, fabrieken, mijnen en af en toe een dorp(je). Later in Yazd kwam ik een paar fietsers tegen die hele rustige onverharde wegen hadden genomen maar helaas was ik vooral bezig met Iran "af te maken" dus reed ik op de hoofdweg. TOOOEEEEETTTTTTTT!!!!!!!!! enz.

Net nadat ik mijn tent midden in de woestijn had opgezet pakte ik mijn mobieltje en las dat Oma overleden is. Daar zat ik dan midden in de woestijn...

Maar het fietsleven gaat door dus de volgende ochtend weer verder gefietsd. Aan het einde ging het nog even flink omhoog waarbij ik in de afdaling erna een Iranier tegenkwam die ook de berg op was gefietsd en daarna met mij naar beneden reed. Eenmaal in Na'in aangekomen kreeg ik een telefoon in mijn hand met iemand die vroeg of ik lid van Warmshowers.org was, een website waar fietsers elkaar "hun huis" aanbieden om in te slapen. Hij was er lid van maar bood niet zijn huis aan maar de moskee om daar je tent in op te zetten. Dus zo sliep ik die nacht midden in Na'in in de moskee. s' Avonds kwamen er nog een paar studenten aan die het maar raar vonden wat ik daar aan het doen was en volgens hen was het toch ook heel gevaarlijk....

In Yazd verbleef ik in het Silk Road Hotel. Dit is het hotel waar heel veel buitenlanders zitten dus zo kwam ik ook in een tour door de woestijn terecht in een taxi voor slechts 35 euro voor de hele dag (12 euro per persoon). We waren met twee taxis en in totaal met zijn zessen. Een brit die echt een brit was en in Saudi werkt, en andere Island Man bewoner die trots vertelde dat dat een eigen staat was. Nog een brit van het type: "are you a windows person?" "Im a mac person! We shouldn't be in the same car" wat hij later ook nog met Canon en Nikon herhaalde. Een nieuw zeelander die elke keer als hij je zag zei: "how's it going mate? Are you allright?" en nog een Koreaan die in plaats van de r de l uitsprak. Ik vond de mensen dus interessanter dan het kasteel/postkantoor/400-jaar oude dorp.

Ik had vanuit Istanbul een adres gekregen van iemand in Tehran, tenminste dat dacht ik. Maar hij bleek in Kashan te wonen. Omdat de busprijzen hier toch veel te goedkoop zijn (de 700km Yazd-Tehran kost maar liefst 6 en een halve euro!) besloot ik om maar even in Kashan langs te gaan. Hamid fietste zelf ook en zo zijn we samen de volgende dag Kashan doorgereden en heb ik de dag daarna de bus naar tehran gepakt. Ze vragen overigens steeds extra geld voor mijn fiets wat de chauffeur vervolgens in zijn eigen zak steekt (denk ik).

Tehran is groot! Maar eigenlijk is er niet veel speciaals aan. Gewoon hetzelfde als elke andere grote stad in de wereld. Een metro, veel te veel taxi's en vooral veel te veel verkeer. Soms heb ik het gevoel dat ik uitlaatgassen inadem als er niet eens verkeer in de buurt is. En in de lucht kan je de smog duidelijk zien hangen. Maar met kosten van slechts 10 cent per liter is het logisch dat veel mensen gewoon lekker in hun supermilieuonvriendelijke paykan autos rond blijven rijden.

In Tehran besloot ik eerst maar naar de Pakistaanse ambassade te gaan. Ik had het plan bedacht om overland met de trein/bus door pakistan naar India te reizen om dan India door te fietsen. Helaas wist de vriendelijke man in de ambassade me te vertellen dat ik alleen een pakistaans visa kon krijgen in Nederland. Oke... dan maar een visum voor India proberen. De ambassade stond vol met mensen die elkaar allemaal stonden te verdringen in een complete chaos. Daarbij hing er wel een "duidelijk" papiertje waarom stond dat ik een kopie van mijn geboortebewijs nodig had en een return/onward vliegticket vanuit India. Aangezien ik niemand van de ambassade zag (ze zaten allemaal veilig achter getraliede kogel/bomvrije ramen) ging ik maar in de lange rij staan. Na 10 minuten was ik nog geen millimeter opgeschoten dus toen ben ik maar weggegaan. Een onward/return ticket? Ik had geen idee of ik 4 of 8 weken in India zou blijven. Ondertussen zat ik te denken aan wat ik van die Koreaan gehoord had, het goedkope ticket van Tehran naar Kuala Lumpur. Waarom ook niet? Een heel nieuw plan. Geen gezeik met visas en ook maar een vliegtuig en de rest fietsen. Dus met deze gedachte in het hoofd ging ik het internetcafe in, zocht op dat het ticket inderdaad "maar" 255 euro kostte en boekte het. Ik ga naar Maleisie!

Later die dag ontmoette ik een meisje dat diezelfde dag in de ambassade van India haar visum had aangevraagd: vliegticket? geboortebewijs? Nee hoor, je hebt alleen een brief van je ambassade nodig!! Bureaucratie is zo logisch allemaal..... Maar ja ik ben blij dat ik naar Maleisie ga en dan noord richting Japan? of misschien wel ergens anders.....

Vandaag was ik in noord Tehran. In het noorden wonen de rijkere mensen. Dat is te zien aan de omgeving. Het zou zo een buurt in west europa kunnen zijn en dat heb ik al HEEL lang niet meer gezien. De BMW's en Mercedessen kwamen tevoorschijn, de straten waren breder en er stonden zelfs bomen langs de weg. Ook de mensen gingen moderner gekleed. De vrouwen in Iran gaan met ze alle naar de plastische chirurg om hun neus/gezicht te laten veranderen en dat is in het "rijke" noorden duidelijk te zien alhoewel ik soms niet meer weet of het plastische chirurgie is of 33 lagen make-up. De hoofddoek dragen ze natuurlijk nog wel... stel je voor dat je die afdoet! Dat vinden ze niet leuk.... de onderdrukkers.

Zaterdagavond vlieg ik naar via Bahrein naar Kuala Lumpur en dan ga ik na meer dan twee weken niet gefietsd te hebben maar weer opnieuw mijn conditie opbouwen. In de hitte.

Esfahan (8508km)

Vanuit Hamadan ging het 300 meter omhoog om vervolgens op een hoogvlakte van 250 km te komen. Het was dus weer voor het eerst sinds Syrie redelijk vlak! Dat zorgde ervoor dat ik de eerste dag ook 120 km wilde doen. Helaas kreeg ik na 116km een lekke band en het was te laat om die te plakken dus toen heb ik mijn lekke fiets maar naar de zijkant geduwd en tussen het graan mijn tent omgezet.

Iran ligt trouwens in zijn geheel heel hoog, ik ben nog geen een keer onder de 1000 meter gekomen en ook Esfahan ligt op bijna 1600 meter. Esfahan is een mooie stad met het op een na grootste plein ter wereld. Hieraan liggen dan ook de twee mooiste moskeeen en een paleis. Zou dit plein zich in een ander land bevinden dan zou het vol met toeristen zijn... maar niet hier. In het uur dat ik in de moskee was heb ik twee andere buitenlanders gezien! En in tegenstelling tot istanbul is de toegang hier niet 10 euro maar 35 cent.

De volgende dag zou ik dan toch echt de 120 km halen en het werden er zelfs 121. Dit zorgde er wel voor dat ik 6 uur per dag op de fiets zat dus dat ik niet veel anders gezien/ontmoet heb. Het is namelijk pas om 6 uur licht en al om half 6 donker. Dus heel veel tijd om onderweg te zijn is er niet.

De hoeveelheid lekke banden (gemiddeld elke 100km een) komt omdat mijn achterband versleten is/was. Er zitten was scheurtjes in en telkens om precies die plek onstaat er weer een lek. Inmiddels waren er ook twee scheuren die helemaal tot aan de buitenkant gingen ontstaan en had ik al een paar sokken opgeofferd om de binnenband te beschermen. Ik heb uiteindelijk gedaan wat ik al een paar 1000km geleden had moeten doen en dat is de voor en achterbuitenband verwisseld. Het zat allemaal zo in elkaar dat, nu bij de voorband, als ik nog een lekke band zou krijgen ik toch wel een probleem had. Dus ik hoopte maar dat ik Esfahan zou halen.

Op mijn kaart staat de hoogte aangegeven per tussen de 1500-2000 meter en tussen de 2000-3000 meter, dus als het de kleur van tussen de 2000-3000 meter wordt dan kan het naar 2050 meter gaan en daarna vlak worden of het kan naar 2950 meter gaan! Zo had ik dus de voorlaatste dag een klim van 1700 meter naar 2600 meter wat op de kaart niet zichtbaar was, volgens de kaart zijn er ook maar 2 passen in heel Iran. Nou, ik ben er al meer dan 2 gepasseerd! Maar eenmaal bovengekomen ging het daarna 1000 meter naar beneden over 150 kilometers. De laatste dag had ik dan ook een geweldige gemiddelde snelheid van 24,3 tot en met 95 km. En toen kwam hij dan eindelijk, de lekke band! Bijna precies op het goede moment. Het was nog 1,5 km (lopen) naar het hotel. Helaas was mijn gemiddelde snelheid daardoor wel flink gedaald... Inmiddels heb ik een nieuwe "made in Iran" band gevonden. Ik heb hem nog niet gepast maar volgens mij is het de goede maat. Hij was overigens 10 x zo goedkoop als de band die erop zat maar hij hoeft het ook maar 350km vol te houden want in Tehran liggen (als het goed is) twee nieuwe banden op me te wachten.

Die ochtend ging ik een winkel binnen om wat te kopen maar dat mocht niet. Daarintegen werd ik naar de verkoper's kamer geleid en moest ik daar maar thee, koek, en ontbijt hebben. Vervolgens kwam de vader (heel oud) binnen en die begon allemaal gekke dingen te doen. Zoals alle landen waar die geweest was op te dreunen, om vervolgens zo ver als hij kon te tellen in het engels. Later kwam er nog iemand die mij per se wou helpen, ze willen me hier allemaal zo graag helpen!, maar ik zou niet weten wat voor hulp ik nodig heb. Later stond er een man naast zijn auto die vroeg of hij met me mocht praten, ja natuurlijk mag dat. Maar er kwam meteen een motor aan die mij wou intervieuwen en de man als vertaler wou gebruiken. Dus als het goed is kom ik komende week in de lokale krant! Hij zou het me opsturen via de email.... Ook de politie kwam meteen kijken of ik geen probleem had en of ze me konden helpen. Ze wouden natuurlijk ook mijn paspoort zien maar volgens mij begrijpen ze daar niet veel van (ze spreken geen engels) want ik moet ze aanwijzen wat mijn naam is... ik zou ook Amsterdam aan kunnen wijzen... en naar het visum keken ze niet eens!

Ik ben trouwens ook de eerste twee minder vriendelijke of eigenlijk zeer onvriendelijke Iraniers tegengekomen. Twee jongens op een brommer/motor die naast me kwamen rijden en Iraans tegen me begonnen te praten. De voorste praatte maar door terwijl de achterste niet op kon houden met lachen en ze begonnen me dan ook te irriteren. Daarom stopte ik maar even bij de parkeerplaats waar een familie uit Esfahan stond die wat engels spraken dus na 10 minuten (ze waren inmiddels verdwenen) ging ik weer verder. Even later kwamen ze weer naast me rijden en werden de intenties duidelijk, ze begonnen eerst over Dollars en Pul (geld) en probeerden me af te snijden. Ik werd aan mijn arm, stuur en tassen getrokken totdat ik uiteindelijk genoodzaakt was af te stappen en toen begon ik maar even flink tegen ze te schreeuwen. Niet dat ze er iets van begrepen en ze hadden ook een grote bek terug (eigenlijk alleen die voorste) maar inmiddels had ik wel op 100 meter een dorp bereikt waar wat mensen stonden dus toen ik probeerde verder te gaan draaiden ze zich, na een keeldoorsnijgebaar en wat stenen naar me gegooid te hebben, om.
Maar ja, de eerste echte slechte ervaring op 8500 km is zo slecht toch niet?

Klik hier voor alle foto's van Iran.

Hamedan (7987 km)

Het internet is hier zo traag! En alles is geblokkeerd maar in elk internetcafe hebben ze een programma dat ervoor zorgt dat je toch naar facebook enzo kan... onzin dus. Voor foto's is het te traag en krijg ik de hele tijd errors dus alleen wat letters.

Ik ben inmiddels al 1000 km door Iran gereden en heel spectaculair was het niet echt. De eerste 300km gingen over de hoofdweg vanaf de Turkse grens naar Tabriz (het was de hoofdweg naar Tehran). Hoogtepunt in die 3 dagen was dan ook een man die mijn per se een appel moest geven vanaf de bestuurderskant terwijl ik bezig was met een afdaling en 50 km/h ging. Met gevaar voor eigen leven heb ik toch maar die appel aangepakt en vervolgens ging hij er snel vandoor.

In Tabriz liep ik een beetje rond te zoeken naar een hotel toen er een student op me afkwam die vroeg of ik in zijn huis wou slapen, hij zag er wel betrouwbaar uit dus ik ging met hem mee. Hij woonde helemaal aan de rand van Tabriz en we gingen er met de taxi heen. In de kamer naast die van hem woonde nog 3 studenten die allemaal geen engels spraken. Overigens was zijn engels van de kwaliteit dat je moest opletten wat je zei omdat hij het anders niet zou begrijpen. Ondertussen was hij zelf een spraakwaterval maar omdat hij de woordenschat niet had kwamen er allemaal onsamenhangende zinnen uit. Het was een beetje praten in haarspeldbochten en hij ging maar door en ging maar door. Maar gelukkig kon ik hem duidelijk maken dat ik toch echt wou gaan slapen. Hij boodt me nog een deken aan (Hij sliep zelf gewoon met een deken op de grond) maar ik besloot toch maar op mijn matje en in mijn slaapzak te slapen.

De volgende dag gingen we Tabriz in om een pakketje bij het postkantoor op te halen, proberen bandenplakspullen te kopen en de niet al te mooie moskee te bekijken.

Na Tabriz nam ik de weg naar het zuiden wat weliswaar niet meer de hoofdweg naar Tehran was maar wel net zo druk. Het verkeer ging maar door en de vrachtwagens bleven maar langsgaan en de Iraniers bleven natuurlijk maar toeteren. Na 250 km kon ik eindelijk van die weg af om op een kleinere weg door te rijden. Nou was het wel rustiger maar deze weg ging als een achtbaan omhoog en naar beneden en was op sommige delen nog onverhard ook. Daarbij werd het de volgende dag niet warmer dan 4 graden en regende het de hele dag. Veel verder dan 50km kwam ik dan ook niet. Op deze weg waren een paar minidorpen waar ze dan een winkel hadden die cake, sigaretten en drinken verkocht! Dus na een paar cakejes en wat drinken (geen sigaretten!) ging ik weer verder.

In het volgende dorp hadden ze zelfs een teehuis waar ik "brood" met ei kon krijgen. Er zat ook een militair van de lokale basis (ik was op 5km van de grens met Irak) die vond dat ik toch echt een foto van hem moest maken.

Daarna had ik weer de keuze voor de grotere weg van 120km, of de weg de voor 80km onverhard was. Inmiddels was ik weer bekomen van alle klimmen en nam dus de onverharde weg. Deze steeg eerst nog 500 meter waardoor ik hobbelend en stuiterend over de stenen met 6 km/h omhoog reed. Daarna ging het ook niet echt snel want ik moest constant opletten dat ik niet op een steen reed.

In Sanandaj kwam ik in het hotel 2 belgen tegen die ook op de fiets waren. Ze vonden het na een sneeuwstorm echter te koud worden en hadden besloten om verder de bus te nemen. In datzelfde hotel ben ik opgelicht en zo betaalde ik maarliefst 20 euro voor een nacht! Het is hier heel normaal om veel meer geld van buitenlanders te vragen dan van Iraniers zelf voor dezelfde kamer.

Van Sanandaj ging er een gele weg (op de kaart) naar Hamedan, dat zou dus wel meevallen wat drukte betreft dacht ik.. maar helaas... Voor het grootste gedeelte was het een eenbaansweg en doordat het zo druk was konden de autos en vrachtwagens elkaar niet makkelijk inhalen waardoor er "treinen" van wel 30 voertuigen ontstonden. Als twee "treinen" elkaar dan passeerden terwijl de vluchtstrook was verdwenen en ik er ook nog naast fietste zat ik biddend tot Allah op de fiets. Alle vrachtwagens begonnen te toeteren dat ik toch echt op moest rotten maar inmiddels had ik het helemaal gehad met die chauffeurs dus ik bleef gewoon doorfietsen waardoor sommige toch flink moesten remmen. Ik hield ze overigens wel in de gaten zodat ik altijd op tijd van de weg af zou kunnen komen.

In Qorveh kreeg ik de verassing van mijn leven, in de lokale winkel stond gewoon pastasaus! Ik weet echt niet wat ze hier met pasta doen maar de laatste keer dat ik pastasaus had gezien was al twee maanden geleden. Ben alleen vergeten meer blikken in te slaan maar in iedergeval weer een keer pasta met lekkere saus in plaats van tomatenpuree gegeten!

Gisteren kwam ik nog twee australiers tegen die de hele weg vanuit australie gefietst waren maar echt interessant waren ze niet.

Ondertussen heb ik besloten dat ik Iran ga ontvluchten met een vliegtuig. Over ongeveer een maand vlieg ik van Tehran naar India (Delhi of Mumbai) om dan naar het oosten van India te fietsen. Het is er warmer, ik heb het af en toe wel gehad met dit deel van de wereld, het gaat allemaal zo langzaam op de fiets en inmiddels ben ik ook al meer dan 2 maanden in deze moskeeenwereld waarbij ik veel dingen mis zoals lekker eten, normale gesprekken en niet alle aandacht van iedereen die steeds als vliegen op je afkomen. Nou verwacht ik niet dat dit anders zal zijn in India maar het is in ieder geval een ander deel van de wereld!

Iran is wel weer heel anders dan Syrie en Turkije. Alle vrouwen dragen hier verplicht een hoofddoek of chador. Je ziet wel heel veel vrouwen die de hoofddoek zo ver mogelijk naar achter op hun hoofd dragen... duidelijk doen ze hem liever af. Ik vond het ook wel heel apart om in een bus in Tabriz te stappen met twee aparte ingangen voor mannen en vrouwen. De vrouwen zaten gescheiden van de mannen achter in de bus en zo kon het dus zijn dat er bij de vrouwenafdeling nog genoeg plaats was terwijl de mannen op elkaar gepropt stonden. Ook alcohol is hier nergens te koop alleen allemaal varianten van malt bier.

De mensen daarintegen zijn heel erg vriendelijk. Soms stopt er een auto of zelfs een gehaatte vrachtwagen en stapt de chauffeur uit om mij wat eten en drinken te geven. Soms alleen om met mij op de foto te gaan. Als ik fiets maken minimaal de helft van de bestuurders van de personenauto's dezelfde beweging met hun hoofd naar de achteruitkijkspiegel om mij nog eens beter te bestuderen. Soms verdenk ik ze er zelfs van dat ze op de vluchtstrook blijven staan en mij via hun spiegel aan zien komen vervolgens voorbij zien komen en me dan weer gaan inhalen.

Het einddoel voor Iran is nu Yazd in het midden van Iran. Vanuit daar neem ik dan de bus naar Tehran en dan het vliegtuig naar India!