Allepo (5140km)

Salaam Aleikum,

In Cappadocia ben ik 4 dagen gebleven, niks gedaan en alles gezien. Bijvoorbeeld het hotel in een heel klein dorpje waar een Iranier werkte die was gevlucht omdat hij was bekeerd tot het Christendom en daar in Iran de doodstraf op staat. Zijn vader had hem verraden. Ik heb van hem wel een adres van zijn zus gekregen in Tabriz, Iran.

Na Cappadocia stonden er heel wat klimmen en passen op het programma, de hoogste was 1990 meter en bovenop kwam de plaatselijke wegeninspecteur in zijn wagen naast me rijden en werd ik onder applaus ontvangen. Ik mocht ook bij zijn vriend eten die in het volgende dorp woonde, bergaf ging ik wel wat sneller dan dat gekke voertuig van hem maar uiteindelijk was ik maar 1km te ver doorgereden. Tijdens het eten probeerde hij mij uit te leggen dat ik ook bij hem kon slapen. Zijn huis (eigenlijk werkplaats) was 40 km verderop. 40 km later (nadat ik 3 keer door hem was ingehaald en andersom) kwam ik bij zijn werkplaats aan. Daar was gekke Omar ook aanwezig (hij was echt niet helemaal 100 procent), ook Mustafa die 9 jaar in Duitsland heeft gewoond kwam een spelletje kaart spelen. Mustafa wist me te vertellen dat hij 5 van de 9 jaar plezier heeft gemaakt en de overige 4 jaar in de gevangenis heeft gezeten... het was dus heel interessant kaarten.

In Kahramammaras werd ik door de plaatselijke hotelschool uitgenodigd voor een ontbijt verder nog wat nederlands sprekende turken ontmoet uit Zeeland en Den Haag. De laatste kilometers in Turkije waren een rechte lijn naar de streep (grens). Aan de Turkse kant stonden zo'n honderd man zich te verdringen om het hok met daarin de douane. Ik kreeg gelukkig hulp van een turk die mijn paspoort even door de menigte naar voren duwde en na 20 minuten wachten kreeg ik hem weer terug met de exit stamp voor Turkije. Vervolgens naar de Syrische douane waar ik eerst werd gevraagd waar ik vandaan kwam en mijn job en of ik een visa had. Toen ik zei dat ik geen visa had kreeg ik de vraag "why not?". Ik dacht al meteen "Oh Oh" maar hij ging gelijk verder met te vertellen dat ik het in dat gebouw kon krijgen. Dus na 34 dollar te hebben betaald mij de bank (een miniscuul hok) kreeg ik mijn paspoort inclusief visum terug.

De eerste kilometers in Syrie waren al meteen anders, de huizen zien er heel anders uit dan in Turkije. Naar mijn idee meer Irak achtig wat ik van TV ken. Alleen tot nu to allemaal landbouw eromheen, de woestijn moet nog beginnen. Ik nam gewoon de hoofdweg van de grens naar Aleppo en in tegenstelling tot Turkije hebben ze hier gewoon vlakke wegen... eigenlijk ging het zelfs 150 meter omlaag over 45km.

Allepo is een "gewone" stad. Ik word hier door iedereen begroet met "welcome to Syria". Verder zijn de vrouwen zonder hoofddoek hier bijna net zo zeldzaam als de toeristen, je komt de toeristen die er zijn dan ook overal 3 keer tegen.

Foto's lukken helaas niet vanaf hier.

Ik wou nog even iets extra's zeggen. Ik zit hier nu in Aleppo met een beetje een dubbel gevoel. Ten eerste omdat ik 2 dagen blijf terwijl ik eigenlijk maar een dag wou. Dit komt omdat ik een beetje met het schema naar de toekomst kijk, maar ik denk dat ik dat toch maar niet meer ga doen. Ik heb al 3 nachten betaald voor het hotel dus zal pas overmorgen verder gaan, maar daarna zie ik wel of ik in 3 of in 6 dagen naar Damascus rij en ik zie wel hoe alles uitkomt, ik ga nu geen rekening houden met het weer (kou) in de toekomst. Als het zover is dan zie ik wel en als het te koud is dan neem ik een bus/trein/truck/vliegtuig of wat dan ook. Hier in Aleppo zit ik me ook maar een beetje te vervelen, ik weet niet hoe het komt. Toen ik dit van te voren zat te plannen was het heel bijzonder als ik dacht dat ik hier ook daadwerkelijk zou zijn maar nu kan het me eigenlijk allemaal niet zoveel schelen. Al die idioten vrouwen die als spoken verkleed gaan, die arabieren met hun veel te harde rare taaltje, de jas die ik aankrijg als ik de moskee inga omdat mijn benen te bloot zijn... What the fuck? Wie kan dat nou schelen... OOOOOOO benen! Allah Allah! Hij heeft blote benen! Doe er een veel te warme jas omheen het is toch maar 35 graden!! Al dat getoeter, een taksi toeters hier om te laten weten dat hij er is... Ik denk: Hoe je bek idioot! Iedereen toetert naar iedereen om te laten weten dat ze als gekken links en rechts gaan inhalen. Als je de weg over wil steken dan is dat vooral anticiperen op wat de auto's doen of heel erg lang wachten tot je eindelijk is veilig over kan steken wat natuurlijk niemand doet waardoor iedereen weer begint te toeteren... alsof het ook maar iets helpt. Maar goed genoeg over dat vanuit Aleppo! Ik weet trouwens nog niet of ik de snelweg wel of niet ga nemen naar Damascus.. het is in ieder geval 150 km verplicht snelweg voor mij geloof ik en totaal nog 350 km snelweg of 450 km (300km geen snelweg). Ik ben toch ook wel heel erg benieuwd naar Syrie want gisteren binnenrijden was meer snel doorfietsen tot Aleppo dan dat ik echt al iets heb gezien en meegemaakt. Schrijven wat je denkt. Overigens is het soms ook echt irritant als je in 100 meter 3 x hello hoort en where are you from. Om vervolgens "gaat goed?" te horen... de twee woorden die iedereen hier heeft geleerd.

Urgup, Cappadocia (4549 km)

Het is nog steeds elke dag 30 graden of warmer!! Het begint nu toch wel echt irritant te worden. Helemaal omdat er ook niet veel wolken te vinden zijn en de zon steeds vol schijnt. Rustig fietsend met een beetje een windje erbij is dat allemaal niet zo erg op maar zodra ik "serieus" begin te fietsen dan begin ik ook gelijk te zweten. Na een dag fietsen heb ik zoveel zout op mijn armen benen en gezicht zitten dat ik dat 's avonds gewoon bij het eten kan gebruiken! (niet echt natuurlijk....) Verder gaat al dat zweet en zou ook in de kleren zitten en als ik weer eens wildkampeer (eigenlijk bijna altijd) heb ik ook geen douche.... dus na een paar dagen.... nou ja, je snapt het wel. Maar het is me al opgevallen dat Turken ook niet altijd even fris ruiken dus eigenlijk is het geen probleem. Het zal wel zo zijn dat als het eenmaal echt koud is ik dit weer terugwil, maar met Syrie voor de boeg zal dat nog wel even duren. Genoeg over de stinkende aspecten van het fietsen en zo erg is het trouwens niet, alleen irritant.





De eerste dag uit Ankara had ik besloten om rond 3 uur Ankara uit te fietsen zodat ik buiten Ankara kon gaan wildkamperen (dat scheelt weer een hotelovernachting!) Maar ja... zoals wel vaker het geval is ging dat bergop. Niet zo erg maar dankzij mijn domme fout toch wel. Ik was op weg naar de stad Elmadag, dus toen ik dat op de borden zag staan ben ik dat gewoon gaan volgen! Het bleef maar omhoog en omhoog gaan en op 1300 meter begon ik toch is te denken "He, er staat helemaal geen pas op de kaart". Inmiddels was ik ook een paar turken tegengekomen die mij probeerden uit te leggen dat de weg doodliep... (dat begreep ik later pas) maar omdat ik wel vaker Turken dingen heb horen zeggen met armgebaren van "dat kan niet, daar is niks" waarmee ze meestal bedoelden dat er geen hotel was dacht ik, een hotel heb ik toch niet nodig. Ik ging toch nog maar is de kaart bestuderen en er bleek ook een bergtop Elmadag te heten! En de weg ernaar toe liep dood... Aha, vandaar. Dus ik omgekeerd en toen ik door het dorp van die Turken kwam werd ik nog eens flink uitgelachen. Eenmaal weer beneden kon ik kiezen of weer Ankara infietsen of de snelweg nemen. Dat was dus de snelweg, ook al stonden er duidelijk borden verboden voor fietsers. Het was toch maar 10 kilometer fietsen maar inmiddels begon het wel donker te worden. Het einde van de snelweg heb ik gehaald en de zon was al verdwenen. Noodgedwongen heb ik toen mijn tent maar bij de plaatselijke vuilnisbuilt opgezet.

De volgende ochtend zo snel als ik kon alles ingepakt en weer verder gereden. Gelukkig waren de volgende dagen veel beter en heb ik verder op prachtige plekken gekampeerd. Ik had de tijd genomen (4 dagen voor 300 km) dus het was eigenlijk heel rustig de afgelopen dagen en ik heb ook heel wat tijd doorgebracht in de dorpen onderweg. Soms werd ik achtervolgd door kinderen (een keer probeerden ze me zelfs van mijn fiets te trekken!) en verder ontmoet ik veel vriendelijke turken maar dat is inmiddels wel oud nieuws!






Ondertussen word ik inmiddels wel helemaal gek van al dat getoeter om me heen. Helemaal als er weer zo'n gek achter het stuur van zijn vrachtwagen zit die mij gaat inhalen en dat precies als hij naast me rijd zo hard mogelijk op zijn toeter drukt! Ik schrik me dan natuurlijk helemaal dood. En als ik andere toeters achter me hoor weet ik ook nooit of dat betekent "mafkees, waar ben jij nou mee bezig", "pas op want ik heb schijt aan fietsers" of "he! hallo, een fietser! je moet wel gek zijn om hier te fietsen". Maar sommige turken kunnen hun toeter ook onder controle houden en als ik dan weer alle 5 de mensen in de auto zie zwaaien is dat ook heel leuk. Het record tot nu toe is trouwens 11 mensen in een 5 persoons auto!!!

Mijn fiets trekt overal alle aandacht. Als ik hier zonder fiets rond zou lopen zouden er denk ik 20 keer zo weinig mensen op me afkomen. Soms ook heel vervelend als ik gewoon even wil uitrusten en er komt weer zo'n turk (voor mij zijn ze allemaal hetzelfde) op me af die allemaal vragen gaat stellen die ik al 100 keer beantwoord heb, ze hebben ook allemaal hetzelfde verhaal van een broer, neef, vriend, zoon die in Nederland/Duitsland werkt. Maar het is natuurlijk wel de bedoeling al die aandacht, daarom ben ik ten slotte op de fiets. En nu weet ik ook hoe het is om beroemd te zijn!



Hier in Urgup heb ik van de mensen die ik in Istanbul ontmoet heb het adres van Yasar gekregen. Ik verblijf nu dus in een heel mooi huis met heel lekker eten en ik mag zo lang blijven als ik wil! Yasar is de vader van een vriendin van een van de vrouwen in Istanbul, hij is dus ook "al" 46. Wel heel leuk om zo bijna 1000 km na Istanbul toch weer een adres te hebben vanuit Istanbul!



Hier in Cappadocia is het heel erg mooi met allemaal woningen in de rotsen, lees er hier alles over !

Ik moet wel even waarschuwen voor de schokkende foto's maar je hoeft je geen zorgen te maken, ik ben nog niet gek geworden.

Klik hier voor de foto's

Vanaf hier is het nog 400 kilometer naar Syrie, wanneer ik vertrek weet ik nog niet, ik zie wel hoe het gaat want ik heb ten slotte geen haast...

kırıkkale (4297km)

Selam!

Okeeeyy hier kan ik dan eindelijk weer updaten. In Ankara deed blogspot het niet, misschien geblokkeerd. Hier zit ik in een internetcafe met allemaal schreeuwende kinderen die elkaar aan het doodschieten zijn. (op de computer natuurlijk!)

Ik zal maar beginnen in İstanbul, de laatste dag dat ik in İstanbul zou zijn ging ik mijn fiets ophalen die nog ongeveer 40 kilometer voor İstanbul stond. Toen ik net 3 kilometer had gefietsd kwam er een auto naast me rijden met 5 mensen erin die allemaal naar English course op weg waren. Ze vonden mij een mooie gelegenheid om hun engels te oefenen dus ik moest maar mee naar hun huis. Die gelegheid kon ik niet voorbij laten gaan en de boot van de volgende dag ging pas op half 12 dus ik kon die 40 kilometer ook nog wel de volgende dag doen. Het waren 5 vrouwen van tussen de 27 en 35 jaar en Mehmet van 15 die allemaal samenwonen. Ze werken als ontwerpsters voor kleding van grote merken zoals Gucci en D&G. Meer zal ik maar niet vertellen maar ze moesten en zouden hun engels oefenen dus ik weet inmiddels alles van ze en zij van mij.

De volgende dag dan toch verder gegaan, ik mocht ook een week blijven, maar ik was al 5 dagen in İstanbul dus wou toch wel weer verder. Vanaf İstanbul heb ik de boot naar Yalova genomen. En eigenlijk waren alle 500 kilometers van Yalova naar Ankara of naar boven of naar beneden. Veel verder dan 80 kilometer per dag kwam ik dan ook niet.





Op de tweede dag kwam ik Harun tegen. Terwijl ik voor een stoplicht stond te wachten hoorde ik rechts van me "Hey! Take some rest". Harun werkt in een Kebaprestaurant in Bilecik. Terwijl ik some rest took vertelde hij mij even in het "kort" zijn hele levensverhaal. Hij is twee jaar geleden gevlucht uit Afghanistan naar Turkije omdat de Taliban hem wou rekruteren (hij is nu 19). Nu kan hij niet meer terug omdat de Taliban hem anders zal vinden. Hij verblijft illegaal in Turkije en werkt dus ook illegaal van 10 uur ´s ochtends tot 12 uur ´s avonds..... voor 10 euro!! (dat is 71 cent per uur) Hij woont samen met een Iranier en een Uzbeek in een "woning" van 3 bij 6 meter. Hij zei dat hij een heel dirty house had maar nadat ik hem had overtuigd dat mij dat niks uitmaakt mocht ik er ook slapen! Een douche was er niet en de elektriciteit was afgesloten maar voor mij geen probleem want zoveel luxe ben ik de laatste tijd toch ook niet meer gewend. Hij had me ook nog op een kebap getrakteerd. (dat was voordat ik zijn salaris wist!) Dus dat heb ik de volgende dag weer goed gemaakt door hem op ontbijt te trakteren. Harun zat vol verhalen over wat hij allemaal wel niet had meegemaakt in Istanbul en de weg naar İstanbul en uiteindelıjk is hij nu via de UN in Bilecik terecht gekomen.


Harun

De rest van de dagen heb ik gewoon wildgekampeerd en naast de "gebruikelijke" uitnodigingen voor de thee en soms zelfs hele maaltijden was het gewoon de hele dag doorfietsen om uiteindelijk na een zware strijd in Ankara aan te komen. Vooral kinderen komen in de dorpen naar me toe om dan te vragen "Whats your name" en de beter engels sprekende kinderen weten er dan nog achteraan te vragen "Whats your age". Verder spreken de oudere turken (boven de 35) meestal helemaal geen engels dus ik zoek, als ik wat wil vragen, altijd jongere mensen uit. Dit is echter, helaas, geen garantie voor succes. De tweede minder vriendelijke turk ben ik inmiddels ook al tegengekomen, hij was volgens mij pas 18 maar zat als een gangster achter in de auto. Eerst vroeg hij nog vriendelijk "Whats your name?" vervolgens begon hij over para, nadat hij het engelse woord had gevonden was het alleen nog maar "money". Ik deed net of ik hem niet begreep en zei gedag. Ik ging verder maar werd achtervolgd door de auto en er werd nog een paar keer om money gevraagd. Toen hij begreep dat ık hem echt geen geld ging geven begon hij "Fuck me" te schreeuwen. Daarna werd hij door zijn chauffeur gecorrigeerd en kwam zijn hoofd weer uit het raam om "Fuck you" te roepen. Vervolgens werd ik bespuugt (was overigens mis!) en keerden ze om. Ik ben wel vaker om geld gevraagd maar als ik dan weigerde was het totaal geen probleem.

İn Ankara heb ik eigenlijk maar een ding gezien en dat is het mausoleum van Atatürk wat volgens mij ook het enige is wat er daar te zien was. Verder heb ik de dag (ik ben er twee nachten gebleven) doorgebracht in het internetcafe om de eerste Cycling the Distance video te maken!



Inmiddels ben ik alweer 80 kilometer buiten Ankara op weg naar cappadocia wat nog maar 3 dagen rijden is. Dus ik ga nu maar weer is verder.

Ow ja, aangezien er nog te weinig mensen zich hebben aangemeld voor de mailinglijst kan dat nu alsnog! marc.hoekstra.msn@gmail.com
Anders ga ik het gewoon als Spam rondsturen! xD

En dit is dan de video die ik in 3 uur in elkaar heb gezet.

Cycling the Distance Part I from Marc Hoekstra on Vimeo.

Klik hier voor alle foto´s van Turkije.

Istanbul (3650 km)

Merhaba!

Ik ben in Istanbul maar eerst even Bulgarije:

In Bulgarıje heb ık.....

.... de 3000km gehaald!
.... een temperatuur van 43 graden meegemaakt!
.... 50 kilometer op de snelweg gereden
.... de zwaarste dagen tot nu toe gehad
.... de leukste kınderen tot nu toe ontmoet ın Zvezdets
.... een dag aan het strand gelegen (eıgenlıjk 1 uur van dıe dag!)
.... meer toerısten dan bulgaren gezıen
.... 15 euro (30 lev) gehad van verschıllende nederlandse toerısten ın Nessebar
.... twee steden gezıen dıe ık drıe jaar geleden ook al had gezıen
.... een groot gevecht gevoerd met de vlıegen
.... meer vlıegen gezıen dan ooıt ın mıjn leven
.... 4 vlıegen ın een klap doodgeslagen!
.... zo hard een berg opgereden dat de vlıegen mıj nıet meer konden volgen
.... chocola gehad van de chocoladecourıer
.... 1 lekke band gehad en er 3 geplakt! (rara hoe kan dat....)
.... mıjn eerste betaalde overnachtıng gehad sınds Budapest
.... onder luid getoeter van een vrachtwagen mijn fiets de berm in gestuurd! (weet niet wat er anders was gebeurd...)
.... de grens van Turkije bereikt










Turkije is tot nu toe echt geweldig! Alle turken zitten vrolijk zwaaiend achter het stuur. Vrachtwagens, bussen, auto's, brommers en zelfs de politie zit luid toeterend en zwaaiend achter het stuur. En dat dat dan vanaf de andere kant van de snelweg is maakt helemaal niks uit! Ik word bij elk tankstation uitgenodigd voor de Cay (thee) of koffie en ik hoef maar ergens te gaan zitten of er komt wel iemand een praatje maken, via mijn vertaalboekje kan ik ze in ieder geval antwoord geven op de vragen die ze in het boekje kunnen opzoeken en dat is echt leuk. In Çorlu had ik een publiek van maar liefst 20 mensen verzameld! En terwijl ze allemaal om het vertaalboekje aan het vechten waren moest ik met iedereen op de foto. Ondertussen werd ik bedolven onder de vragen zoals: Can I kiss you? What's your name? Do I smell bad? en nog alle andere vragen die ze maar in het boekje konden vinden. Hier in Istanbul heb ik het prima naar mijn zin, heb straks afgesproken met iemand die hier woont en dan krijg ik even een prive rondleiding. Ook heb ik inmiddels mijn Iraanse visum binnen. Heel erg simpel gisteren aangevraagd en vandaag opgehaald! Ik blijf hier nog een paar dagen en dan ga ik verder, onder luid getoeter, de Turkse wegen onveilig maken.

Klik hier voor de foto's van Bulgarije
Klik hier voor de foto's van Turkije

En voor degene die de teleurstelling van geen nieuw bericht niet aankunnen en op een mailinglist willen, laat me dat dan even weten.
Stuur een mailtje naar mij ( marc.hoekstra.msn@gmail.com ) en dan stuur ik een mailtje rond elke keer als ik wat update.