Urgup, Cappadocia (4549 km)

Het is nog steeds elke dag 30 graden of warmer!! Het begint nu toch wel echt irritant te worden. Helemaal omdat er ook niet veel wolken te vinden zijn en de zon steeds vol schijnt. Rustig fietsend met een beetje een windje erbij is dat allemaal niet zo erg op maar zodra ik "serieus" begin te fietsen dan begin ik ook gelijk te zweten. Na een dag fietsen heb ik zoveel zout op mijn armen benen en gezicht zitten dat ik dat 's avonds gewoon bij het eten kan gebruiken! (niet echt natuurlijk....) Verder gaat al dat zweet en zou ook in de kleren zitten en als ik weer eens wildkampeer (eigenlijk bijna altijd) heb ik ook geen douche.... dus na een paar dagen.... nou ja, je snapt het wel. Maar het is me al opgevallen dat Turken ook niet altijd even fris ruiken dus eigenlijk is het geen probleem. Het zal wel zo zijn dat als het eenmaal echt koud is ik dit weer terugwil, maar met Syrie voor de boeg zal dat nog wel even duren. Genoeg over de stinkende aspecten van het fietsen en zo erg is het trouwens niet, alleen irritant.





De eerste dag uit Ankara had ik besloten om rond 3 uur Ankara uit te fietsen zodat ik buiten Ankara kon gaan wildkamperen (dat scheelt weer een hotelovernachting!) Maar ja... zoals wel vaker het geval is ging dat bergop. Niet zo erg maar dankzij mijn domme fout toch wel. Ik was op weg naar de stad Elmadag, dus toen ik dat op de borden zag staan ben ik dat gewoon gaan volgen! Het bleef maar omhoog en omhoog gaan en op 1300 meter begon ik toch is te denken "He, er staat helemaal geen pas op de kaart". Inmiddels was ik ook een paar turken tegengekomen die mij probeerden uit te leggen dat de weg doodliep... (dat begreep ik later pas) maar omdat ik wel vaker Turken dingen heb horen zeggen met armgebaren van "dat kan niet, daar is niks" waarmee ze meestal bedoelden dat er geen hotel was dacht ik, een hotel heb ik toch niet nodig. Ik ging toch nog maar is de kaart bestuderen en er bleek ook een bergtop Elmadag te heten! En de weg ernaar toe liep dood... Aha, vandaar. Dus ik omgekeerd en toen ik door het dorp van die Turken kwam werd ik nog eens flink uitgelachen. Eenmaal weer beneden kon ik kiezen of weer Ankara infietsen of de snelweg nemen. Dat was dus de snelweg, ook al stonden er duidelijk borden verboden voor fietsers. Het was toch maar 10 kilometer fietsen maar inmiddels begon het wel donker te worden. Het einde van de snelweg heb ik gehaald en de zon was al verdwenen. Noodgedwongen heb ik toen mijn tent maar bij de plaatselijke vuilnisbuilt opgezet.

De volgende ochtend zo snel als ik kon alles ingepakt en weer verder gereden. Gelukkig waren de volgende dagen veel beter en heb ik verder op prachtige plekken gekampeerd. Ik had de tijd genomen (4 dagen voor 300 km) dus het was eigenlijk heel rustig de afgelopen dagen en ik heb ook heel wat tijd doorgebracht in de dorpen onderweg. Soms werd ik achtervolgd door kinderen (een keer probeerden ze me zelfs van mijn fiets te trekken!) en verder ontmoet ik veel vriendelijke turken maar dat is inmiddels wel oud nieuws!






Ondertussen word ik inmiddels wel helemaal gek van al dat getoeter om me heen. Helemaal als er weer zo'n gek achter het stuur van zijn vrachtwagen zit die mij gaat inhalen en dat precies als hij naast me rijd zo hard mogelijk op zijn toeter drukt! Ik schrik me dan natuurlijk helemaal dood. En als ik andere toeters achter me hoor weet ik ook nooit of dat betekent "mafkees, waar ben jij nou mee bezig", "pas op want ik heb schijt aan fietsers" of "he! hallo, een fietser! je moet wel gek zijn om hier te fietsen". Maar sommige turken kunnen hun toeter ook onder controle houden en als ik dan weer alle 5 de mensen in de auto zie zwaaien is dat ook heel leuk. Het record tot nu toe is trouwens 11 mensen in een 5 persoons auto!!!

Mijn fiets trekt overal alle aandacht. Als ik hier zonder fiets rond zou lopen zouden er denk ik 20 keer zo weinig mensen op me afkomen. Soms ook heel vervelend als ik gewoon even wil uitrusten en er komt weer zo'n turk (voor mij zijn ze allemaal hetzelfde) op me af die allemaal vragen gaat stellen die ik al 100 keer beantwoord heb, ze hebben ook allemaal hetzelfde verhaal van een broer, neef, vriend, zoon die in Nederland/Duitsland werkt. Maar het is natuurlijk wel de bedoeling al die aandacht, daarom ben ik ten slotte op de fiets. En nu weet ik ook hoe het is om beroemd te zijn!



Hier in Urgup heb ik van de mensen die ik in Istanbul ontmoet heb het adres van Yasar gekregen. Ik verblijf nu dus in een heel mooi huis met heel lekker eten en ik mag zo lang blijven als ik wil! Yasar is de vader van een vriendin van een van de vrouwen in Istanbul, hij is dus ook "al" 46. Wel heel leuk om zo bijna 1000 km na Istanbul toch weer een adres te hebben vanuit Istanbul!



Hier in Cappadocia is het heel erg mooi met allemaal woningen in de rotsen, lees er hier alles over !

Ik moet wel even waarschuwen voor de schokkende foto's maar je hoeft je geen zorgen te maken, ik ben nog niet gek geworden.

Klik hier voor de foto's

Vanaf hier is het nog 400 kilometer naar Syrie, wanneer ik vertrek weet ik nog niet, ik zie wel hoe het gaat want ik heb ten slotte geen haast...