kırıkkale (4297km)

Selam!

Okeeeyy hier kan ik dan eindelijk weer updaten. In Ankara deed blogspot het niet, misschien geblokkeerd. Hier zit ik in een internetcafe met allemaal schreeuwende kinderen die elkaar aan het doodschieten zijn. (op de computer natuurlijk!)

Ik zal maar beginnen in İstanbul, de laatste dag dat ik in İstanbul zou zijn ging ik mijn fiets ophalen die nog ongeveer 40 kilometer voor İstanbul stond. Toen ik net 3 kilometer had gefietsd kwam er een auto naast me rijden met 5 mensen erin die allemaal naar English course op weg waren. Ze vonden mij een mooie gelegenheid om hun engels te oefenen dus ik moest maar mee naar hun huis. Die gelegheid kon ik niet voorbij laten gaan en de boot van de volgende dag ging pas op half 12 dus ik kon die 40 kilometer ook nog wel de volgende dag doen. Het waren 5 vrouwen van tussen de 27 en 35 jaar en Mehmet van 15 die allemaal samenwonen. Ze werken als ontwerpsters voor kleding van grote merken zoals Gucci en D&G. Meer zal ik maar niet vertellen maar ze moesten en zouden hun engels oefenen dus ik weet inmiddels alles van ze en zij van mij.

De volgende dag dan toch verder gegaan, ik mocht ook een week blijven, maar ik was al 5 dagen in İstanbul dus wou toch wel weer verder. Vanaf İstanbul heb ik de boot naar Yalova genomen. En eigenlijk waren alle 500 kilometers van Yalova naar Ankara of naar boven of naar beneden. Veel verder dan 80 kilometer per dag kwam ik dan ook niet.





Op de tweede dag kwam ik Harun tegen. Terwijl ik voor een stoplicht stond te wachten hoorde ik rechts van me "Hey! Take some rest". Harun werkt in een Kebaprestaurant in Bilecik. Terwijl ik some rest took vertelde hij mij even in het "kort" zijn hele levensverhaal. Hij is twee jaar geleden gevlucht uit Afghanistan naar Turkije omdat de Taliban hem wou rekruteren (hij is nu 19). Nu kan hij niet meer terug omdat de Taliban hem anders zal vinden. Hij verblijft illegaal in Turkije en werkt dus ook illegaal van 10 uur ´s ochtends tot 12 uur ´s avonds..... voor 10 euro!! (dat is 71 cent per uur) Hij woont samen met een Iranier en een Uzbeek in een "woning" van 3 bij 6 meter. Hij zei dat hij een heel dirty house had maar nadat ik hem had overtuigd dat mij dat niks uitmaakt mocht ik er ook slapen! Een douche was er niet en de elektriciteit was afgesloten maar voor mij geen probleem want zoveel luxe ben ik de laatste tijd toch ook niet meer gewend. Hij had me ook nog op een kebap getrakteerd. (dat was voordat ik zijn salaris wist!) Dus dat heb ik de volgende dag weer goed gemaakt door hem op ontbijt te trakteren. Harun zat vol verhalen over wat hij allemaal wel niet had meegemaakt in Istanbul en de weg naar İstanbul en uiteindelıjk is hij nu via de UN in Bilecik terecht gekomen.


Harun

De rest van de dagen heb ik gewoon wildgekampeerd en naast de "gebruikelijke" uitnodigingen voor de thee en soms zelfs hele maaltijden was het gewoon de hele dag doorfietsen om uiteindelijk na een zware strijd in Ankara aan te komen. Vooral kinderen komen in de dorpen naar me toe om dan te vragen "Whats your name" en de beter engels sprekende kinderen weten er dan nog achteraan te vragen "Whats your age". Verder spreken de oudere turken (boven de 35) meestal helemaal geen engels dus ik zoek, als ik wat wil vragen, altijd jongere mensen uit. Dit is echter, helaas, geen garantie voor succes. De tweede minder vriendelijke turk ben ik inmiddels ook al tegengekomen, hij was volgens mij pas 18 maar zat als een gangster achter in de auto. Eerst vroeg hij nog vriendelijk "Whats your name?" vervolgens begon hij over para, nadat hij het engelse woord had gevonden was het alleen nog maar "money". Ik deed net of ik hem niet begreep en zei gedag. Ik ging verder maar werd achtervolgd door de auto en er werd nog een paar keer om money gevraagd. Toen hij begreep dat ık hem echt geen geld ging geven begon hij "Fuck me" te schreeuwen. Daarna werd hij door zijn chauffeur gecorrigeerd en kwam zijn hoofd weer uit het raam om "Fuck you" te roepen. Vervolgens werd ik bespuugt (was overigens mis!) en keerden ze om. Ik ben wel vaker om geld gevraagd maar als ik dan weigerde was het totaal geen probleem.

İn Ankara heb ik eigenlijk maar een ding gezien en dat is het mausoleum van Atatürk wat volgens mij ook het enige is wat er daar te zien was. Verder heb ik de dag (ik ben er twee nachten gebleven) doorgebracht in het internetcafe om de eerste Cycling the Distance video te maken!



Inmiddels ben ik alweer 80 kilometer buiten Ankara op weg naar cappadocia wat nog maar 3 dagen rijden is. Dus ik ga nu maar weer is verder.

Ow ja, aangezien er nog te weinig mensen zich hebben aangemeld voor de mailinglijst kan dat nu alsnog! marc.hoekstra.msn@gmail.com
Anders ga ik het gewoon als Spam rondsturen! xD

En dit is dan de video die ik in 3 uur in elkaar heb gezet.

Cycling the Distance Part I from Marc Hoekstra on Vimeo.

Klik hier voor alle foto´s van Turkije.