Hamedan (7987 km)

Het internet is hier zo traag! En alles is geblokkeerd maar in elk internetcafe hebben ze een programma dat ervoor zorgt dat je toch naar facebook enzo kan... onzin dus. Voor foto's is het te traag en krijg ik de hele tijd errors dus alleen wat letters.

Ik ben inmiddels al 1000 km door Iran gereden en heel spectaculair was het niet echt. De eerste 300km gingen over de hoofdweg vanaf de Turkse grens naar Tabriz (het was de hoofdweg naar Tehran). Hoogtepunt in die 3 dagen was dan ook een man die mijn per se een appel moest geven vanaf de bestuurderskant terwijl ik bezig was met een afdaling en 50 km/h ging. Met gevaar voor eigen leven heb ik toch maar die appel aangepakt en vervolgens ging hij er snel vandoor.

In Tabriz liep ik een beetje rond te zoeken naar een hotel toen er een student op me afkwam die vroeg of ik in zijn huis wou slapen, hij zag er wel betrouwbaar uit dus ik ging met hem mee. Hij woonde helemaal aan de rand van Tabriz en we gingen er met de taxi heen. In de kamer naast die van hem woonde nog 3 studenten die allemaal geen engels spraken. Overigens was zijn engels van de kwaliteit dat je moest opletten wat je zei omdat hij het anders niet zou begrijpen. Ondertussen was hij zelf een spraakwaterval maar omdat hij de woordenschat niet had kwamen er allemaal onsamenhangende zinnen uit. Het was een beetje praten in haarspeldbochten en hij ging maar door en ging maar door. Maar gelukkig kon ik hem duidelijk maken dat ik toch echt wou gaan slapen. Hij boodt me nog een deken aan (Hij sliep zelf gewoon met een deken op de grond) maar ik besloot toch maar op mijn matje en in mijn slaapzak te slapen.

De volgende dag gingen we Tabriz in om een pakketje bij het postkantoor op te halen, proberen bandenplakspullen te kopen en de niet al te mooie moskee te bekijken.

Na Tabriz nam ik de weg naar het zuiden wat weliswaar niet meer de hoofdweg naar Tehran was maar wel net zo druk. Het verkeer ging maar door en de vrachtwagens bleven maar langsgaan en de Iraniers bleven natuurlijk maar toeteren. Na 250 km kon ik eindelijk van die weg af om op een kleinere weg door te rijden. Nou was het wel rustiger maar deze weg ging als een achtbaan omhoog en naar beneden en was op sommige delen nog onverhard ook. Daarbij werd het de volgende dag niet warmer dan 4 graden en regende het de hele dag. Veel verder dan 50km kwam ik dan ook niet. Op deze weg waren een paar minidorpen waar ze dan een winkel hadden die cake, sigaretten en drinken verkocht! Dus na een paar cakejes en wat drinken (geen sigaretten!) ging ik weer verder.

In het volgende dorp hadden ze zelfs een teehuis waar ik "brood" met ei kon krijgen. Er zat ook een militair van de lokale basis (ik was op 5km van de grens met Irak) die vond dat ik toch echt een foto van hem moest maken.

Daarna had ik weer de keuze voor de grotere weg van 120km, of de weg de voor 80km onverhard was. Inmiddels was ik weer bekomen van alle klimmen en nam dus de onverharde weg. Deze steeg eerst nog 500 meter waardoor ik hobbelend en stuiterend over de stenen met 6 km/h omhoog reed. Daarna ging het ook niet echt snel want ik moest constant opletten dat ik niet op een steen reed.

In Sanandaj kwam ik in het hotel 2 belgen tegen die ook op de fiets waren. Ze vonden het na een sneeuwstorm echter te koud worden en hadden besloten om verder de bus te nemen. In datzelfde hotel ben ik opgelicht en zo betaalde ik maarliefst 20 euro voor een nacht! Het is hier heel normaal om veel meer geld van buitenlanders te vragen dan van Iraniers zelf voor dezelfde kamer.

Van Sanandaj ging er een gele weg (op de kaart) naar Hamedan, dat zou dus wel meevallen wat drukte betreft dacht ik.. maar helaas... Voor het grootste gedeelte was het een eenbaansweg en doordat het zo druk was konden de autos en vrachtwagens elkaar niet makkelijk inhalen waardoor er "treinen" van wel 30 voertuigen ontstonden. Als twee "treinen" elkaar dan passeerden terwijl de vluchtstrook was verdwenen en ik er ook nog naast fietste zat ik biddend tot Allah op de fiets. Alle vrachtwagens begonnen te toeteren dat ik toch echt op moest rotten maar inmiddels had ik het helemaal gehad met die chauffeurs dus ik bleef gewoon doorfietsen waardoor sommige toch flink moesten remmen. Ik hield ze overigens wel in de gaten zodat ik altijd op tijd van de weg af zou kunnen komen.

In Qorveh kreeg ik de verassing van mijn leven, in de lokale winkel stond gewoon pastasaus! Ik weet echt niet wat ze hier met pasta doen maar de laatste keer dat ik pastasaus had gezien was al twee maanden geleden. Ben alleen vergeten meer blikken in te slaan maar in iedergeval weer een keer pasta met lekkere saus in plaats van tomatenpuree gegeten!

Gisteren kwam ik nog twee australiers tegen die de hele weg vanuit australie gefietst waren maar echt interessant waren ze niet.

Ondertussen heb ik besloten dat ik Iran ga ontvluchten met een vliegtuig. Over ongeveer een maand vlieg ik van Tehran naar India (Delhi of Mumbai) om dan naar het oosten van India te fietsen. Het is er warmer, ik heb het af en toe wel gehad met dit deel van de wereld, het gaat allemaal zo langzaam op de fiets en inmiddels ben ik ook al meer dan 2 maanden in deze moskeeenwereld waarbij ik veel dingen mis zoals lekker eten, normale gesprekken en niet alle aandacht van iedereen die steeds als vliegen op je afkomen. Nou verwacht ik niet dat dit anders zal zijn in India maar het is in ieder geval een ander deel van de wereld!

Iran is wel weer heel anders dan Syrie en Turkije. Alle vrouwen dragen hier verplicht een hoofddoek of chador. Je ziet wel heel veel vrouwen die de hoofddoek zo ver mogelijk naar achter op hun hoofd dragen... duidelijk doen ze hem liever af. Ik vond het ook wel heel apart om in een bus in Tabriz te stappen met twee aparte ingangen voor mannen en vrouwen. De vrouwen zaten gescheiden van de mannen achter in de bus en zo kon het dus zijn dat er bij de vrouwenafdeling nog genoeg plaats was terwijl de mannen op elkaar gepropt stonden. Ook alcohol is hier nergens te koop alleen allemaal varianten van malt bier.

De mensen daarintegen zijn heel erg vriendelijk. Soms stopt er een auto of zelfs een gehaatte vrachtwagen en stapt de chauffeur uit om mij wat eten en drinken te geven. Soms alleen om met mij op de foto te gaan. Als ik fiets maken minimaal de helft van de bestuurders van de personenauto's dezelfde beweging met hun hoofd naar de achteruitkijkspiegel om mij nog eens beter te bestuderen. Soms verdenk ik ze er zelfs van dat ze op de vluchtstrook blijven staan en mij via hun spiegel aan zien komen vervolgens voorbij zien komen en me dan weer gaan inhalen.

Het einddoel voor Iran is nu Yazd in het midden van Iran. Vanuit daar neem ik dan de bus naar Tehran en dan het vliegtuig naar India!