Tehran (8948km)

En toen ging ik naar Maleisie.

Ja, toen ging ik naar Maleisie.

Waarom? Ik weet het zelf ook nog steeds niet.

De weg van Esfahan naar Yazd was vooral woestijn, fabrieken, mijnen en af en toe een dorp(je). Later in Yazd kwam ik een paar fietsers tegen die hele rustige onverharde wegen hadden genomen maar helaas was ik vooral bezig met Iran "af te maken" dus reed ik op de hoofdweg. TOOOEEEEETTTTTTTT!!!!!!!!! enz.

Net nadat ik mijn tent midden in de woestijn had opgezet pakte ik mijn mobieltje en las dat Oma overleden is. Daar zat ik dan midden in de woestijn...

Maar het fietsleven gaat door dus de volgende ochtend weer verder gefietsd. Aan het einde ging het nog even flink omhoog waarbij ik in de afdaling erna een Iranier tegenkwam die ook de berg op was gefietsd en daarna met mij naar beneden reed. Eenmaal in Na'in aangekomen kreeg ik een telefoon in mijn hand met iemand die vroeg of ik lid van Warmshowers.org was, een website waar fietsers elkaar "hun huis" aanbieden om in te slapen. Hij was er lid van maar bood niet zijn huis aan maar de moskee om daar je tent in op te zetten. Dus zo sliep ik die nacht midden in Na'in in de moskee. s' Avonds kwamen er nog een paar studenten aan die het maar raar vonden wat ik daar aan het doen was en volgens hen was het toch ook heel gevaarlijk....

In Yazd verbleef ik in het Silk Road Hotel. Dit is het hotel waar heel veel buitenlanders zitten dus zo kwam ik ook in een tour door de woestijn terecht in een taxi voor slechts 35 euro voor de hele dag (12 euro per persoon). We waren met twee taxis en in totaal met zijn zessen. Een brit die echt een brit was en in Saudi werkt, en andere Island Man bewoner die trots vertelde dat dat een eigen staat was. Nog een brit van het type: "are you a windows person?" "Im a mac person! We shouldn't be in the same car" wat hij later ook nog met Canon en Nikon herhaalde. Een nieuw zeelander die elke keer als hij je zag zei: "how's it going mate? Are you allright?" en nog een Koreaan die in plaats van de r de l uitsprak. Ik vond de mensen dus interessanter dan het kasteel/postkantoor/400-jaar oude dorp.

Ik had vanuit Istanbul een adres gekregen van iemand in Tehran, tenminste dat dacht ik. Maar hij bleek in Kashan te wonen. Omdat de busprijzen hier toch veel te goedkoop zijn (de 700km Yazd-Tehran kost maar liefst 6 en een halve euro!) besloot ik om maar even in Kashan langs te gaan. Hamid fietste zelf ook en zo zijn we samen de volgende dag Kashan doorgereden en heb ik de dag daarna de bus naar tehran gepakt. Ze vragen overigens steeds extra geld voor mijn fiets wat de chauffeur vervolgens in zijn eigen zak steekt (denk ik).

Tehran is groot! Maar eigenlijk is er niet veel speciaals aan. Gewoon hetzelfde als elke andere grote stad in de wereld. Een metro, veel te veel taxi's en vooral veel te veel verkeer. Soms heb ik het gevoel dat ik uitlaatgassen inadem als er niet eens verkeer in de buurt is. En in de lucht kan je de smog duidelijk zien hangen. Maar met kosten van slechts 10 cent per liter is het logisch dat veel mensen gewoon lekker in hun supermilieuonvriendelijke paykan autos rond blijven rijden.

In Tehran besloot ik eerst maar naar de Pakistaanse ambassade te gaan. Ik had het plan bedacht om overland met de trein/bus door pakistan naar India te reizen om dan India door te fietsen. Helaas wist de vriendelijke man in de ambassade me te vertellen dat ik alleen een pakistaans visa kon krijgen in Nederland. Oke... dan maar een visum voor India proberen. De ambassade stond vol met mensen die elkaar allemaal stonden te verdringen in een complete chaos. Daarbij hing er wel een "duidelijk" papiertje waarom stond dat ik een kopie van mijn geboortebewijs nodig had en een return/onward vliegticket vanuit India. Aangezien ik niemand van de ambassade zag (ze zaten allemaal veilig achter getraliede kogel/bomvrije ramen) ging ik maar in de lange rij staan. Na 10 minuten was ik nog geen millimeter opgeschoten dus toen ben ik maar weggegaan. Een onward/return ticket? Ik had geen idee of ik 4 of 8 weken in India zou blijven. Ondertussen zat ik te denken aan wat ik van die Koreaan gehoord had, het goedkope ticket van Tehran naar Kuala Lumpur. Waarom ook niet? Een heel nieuw plan. Geen gezeik met visas en ook maar een vliegtuig en de rest fietsen. Dus met deze gedachte in het hoofd ging ik het internetcafe in, zocht op dat het ticket inderdaad "maar" 255 euro kostte en boekte het. Ik ga naar Maleisie!

Later die dag ontmoette ik een meisje dat diezelfde dag in de ambassade van India haar visum had aangevraagd: vliegticket? geboortebewijs? Nee hoor, je hebt alleen een brief van je ambassade nodig!! Bureaucratie is zo logisch allemaal..... Maar ja ik ben blij dat ik naar Maleisie ga en dan noord richting Japan? of misschien wel ergens anders.....

Vandaag was ik in noord Tehran. In het noorden wonen de rijkere mensen. Dat is te zien aan de omgeving. Het zou zo een buurt in west europa kunnen zijn en dat heb ik al HEEL lang niet meer gezien. De BMW's en Mercedessen kwamen tevoorschijn, de straten waren breder en er stonden zelfs bomen langs de weg. Ook de mensen gingen moderner gekleed. De vrouwen in Iran gaan met ze alle naar de plastische chirurg om hun neus/gezicht te laten veranderen en dat is in het "rijke" noorden duidelijk te zien alhoewel ik soms niet meer weet of het plastische chirurgie is of 33 lagen make-up. De hoofddoek dragen ze natuurlijk nog wel... stel je voor dat je die afdoet! Dat vinden ze niet leuk.... de onderdrukkers.

Zaterdagavond vlieg ik naar via Bahrein naar Kuala Lumpur en dan ga ik na meer dan twee weken niet gefietsd te hebben maar weer opnieuw mijn conditie opbouwen. In de hitte.