Luang Prabang (12.855km)

Vanuit Khon Kaen was het 120 kilometer naar Udon Thani. De dag ervoor all you can eat gegeten en na een ontbijt heb ik gewoon 120 kilometer gefietst zonder iets te eten en zonder echt honger te hebben! 's Avonds kwam ik in een hotel waarvan er zoveel zijn in Thailand. Kamer met badkamer, TV en dubbelbed voor ongeveer 5 euro. Dit was echter de laatste want de volgende dag ging ik naar Viang Chan, Laos!

In Khon Kaen had ik een mooi plan bedacht om via een grensovergang meer naar het westen Laos binnen te gaan maar ik kon nergens vinden of die grensovergang wel open was en dus besloot ik maar om het zekere voor het onzekere te nemen. Daardoor moest ik helaas wel over de grote drukke weg.... alhoewel ik die later op de slechte wegen in Laos nog wel eens zou missen.

De volgende dag dus naar Viang Chan en dat was wat weg en landschap betreft een kopie van de vorige. De grensovergang ging gemakkelijk en ik fietste de friendshipbridge over waar je niet over mag fietsen. Aan de andere kant 35 dollar voor het Laos visum betaald en de 20km naar de hoofdstad zagen er niet veel anders uit dan Thailand. De hoofdstad Viang Chan is zo'n beetje de enige "serieuse" stad in Laos. Het is dan ook nergens dicht bevolkt.

In Khon Kaen had ik al op Facebook gezien dat Jelle en Jelte (van school) ook in Viang Chan waren en die avond kwam ik ze toevallig tegen! Ze waren de eerste bekende mensen die ik in meer dan 6 maanden ben tegengekomen, gisteren kwam ik ze weer toevallig tegen in Luang Prabang!

De Mekong rivier vormt de grens tussen Thailand en Laos. Omdat ik dus niet die andere grensovergang overging besloot ik maar de weg te volgen langs de Mekong rivier aan de Laotiaanse kant. Op de kaart een rode weg, dezelfde kleur als de geasfalteerde hoofdweg dus dat zou wel goed komen dacht ik.

Na 5 kilometer hield het asfalt er echter al mee op en maakte plaats voor stenen, zand en gravel. Dit zorgde voor hoofdpijn, nekpijn van het hobbelen over de weg voor 6 of een keer zelfs 8 uur per dag. Irriterende ogen en keel van het stof dat je binnen krijgt elke keer dat er een auto of vrachtwagen langsrijdt. En je wordt er ook nog moe van! Gelukkig was van de 500km nog wel 100km asfalt dus af en toe lag er een stukje goede weg om bij te komen. De eerste nacht heb ik mijn tent maar in zo'n soort hutje opgezet tussen en weg en de rivier.





De volgende dag kwam ik na 60km om 12 uur in Sanakham aan, daar was een guesthouse maar het was pas 12 uur! Dus die 60km die het nog naar Paklai was kon ik ook nog wel doen. De eerste 20km gingen dan ook prima maar daarna begon het. Ze hadden er een hele mooie asfaltweg neergelegt. Alleen was de rede helaas dat het verkeer er anders gewoon niet naar boven zou komen, zo steil was het. De hele tijd klimmen, klimmen, klimmen en het was zeldzaam als het onder de 10 procent omhoog ging, soms zelfs wel 16 procent. Onmogelijk te fietsen. In ieder geval wel als je zoals ik inmiddels moe was, al 90km had gefietst en vergeten was water en eten te kopen!! Want normaal was er de hele tijd wel een winkeltje ergens maar aan deze weg kan je natuurlijk niet wonen. Het was dan ook misschien wel het zwaarste deel van de reis. Want zelfs omhoog lopen naast je fiets is zwaar, helemaal als je dorst hebt. Toen kwam er opeens een motorrijder langs.... een nederlander! En die had gelukkig nog wel wat water over. Dit, samen met een fles die bij een tempel was neergezet (dicht) heeft mij het toch doen overleven. Alhoewel ik nog steeds niet harder dan 3km/h liep... maar op een gegeven moment kom je toch boven. Het werd echter al donker dus Paklai ging ik niet meer halen en ik heb mijn tent maar tussen een paar struiken opgezet.

De volgende morgen de 10 km naar Paklai gereden en daar een guesthouse gezocht. Verder de hele dag niks gedaan. Die motorrijder is de enige Falang (westerling) die ik de hele week ben tegengekomen. Op een Vietnamveteraan uit Laos die de VS geholpen heeft tijdens de vietnamoorlog en daarom nu in de VS woont na, heb ik een weekje in een sociaal isolement geleefd.... het engels stelt weer eens niks voor.












Het was wel vaker heel zwaar maar dat ga ik verder maar niet uitleggen, als je het wilt weten pak dan je fiets maar, ga alleen 12.000km in 6 maanden fietsen en neem dan 5 km noord van Viang Chan de afslag naar links over weg nr.11 naar Luang Prabang.

In elk dorpje werd ik van alle kanten aangestaard, keken mensen me verschrikt aan als ik bij hun winkeltje stopte. Als ik dan ergens ging zitten dan kon ik soms nergens heen kijken zonder een starende blik te ontmoeten. Overal waar ik langsreed werd "falang, falang, falang" overal vandaan geroepen. Vaak werd er in iets gezegt in combinatie met het woord Falang en werd er vervolgens hard gelachen... ik werd dus gewoon uitgelachen de hele tijd!

Het is ook wel begrijpelijk, die mensen leven ergens waar niks is. En waar alleen hun komen om hun leven te leven. En dan kom ik ineens langs rijden! Voor hun natuurlijk ook een hele gebeurtenis. Maar soms is het moeilijk om er niet heel erg door geirriteerd te raken. Steeds maar weer al die aandacht, overal, de hele dag lang.





25km voor Luang Prabang kwam ik weer terug bij de hoofdweg. Ik had me kapot gereden om het voor het donker te halen maar met een lekke band (die ik 5 keer heb opgepompt) bereikte ik toch het guesthouse.... en daar stonden zomaar 4 fietsen voor! 2 fietsen met kinderzitjes achterop.... en twee fietsen met dunne bandjes.... het contrast met de weg waar ik vandaan kwam kon niet groter zijn. Dit zijn de fietsers die over de populaire hoofdweg fietsen. Ik kon de lach dan ook niet van mijn gezicht afkrijgen en was heel tevreden met de weg die ik genomen had. Achteraf lijkt het toch altijd makkelijker dan het was.

Ik twijfelde nog over mijn route naar China, meer oostenlijk of westenlijk. Ik denk dat het toch de oostenlijke route wordt. Dit betekent dat ik nu naar Hanoi, Vietnam ga om vervolgens richting Hong Kong te rijden. In China ga ik dan eens wat van die steden waar miljoenen mensen wonen maar je nog nooit van hebt gehoord bekijken. Ik heb er nog steeds zin in.

Untitled from Marc Hoekstra on Vimeo.

Klik hier voor de foto's van Thailand
Klik hier voor alle foto's van Laos

Expressions from Marc Hoekstra on Vimeo.